Recenzje (el)
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 1090
Polska Akademia Nauk 1952 -1998. Zamierzenia i realizacja – to tytuł książki autorstwa prof. Leszka Kuźnickiego, wydanej nakładem własnym, w niedużym nakładzie, zatem trudnej do kupienia.
O historii PAN prof. Kuźnicki pisał zarówno w swojej Autobiografii, jak i w trzytomowym zbiorowym wydawnictwie z 2002 roku opisującym PAN, którego był współautorem. Jednym z powodów, dla którego jeszcze raz wraca do tego tematu są sprawy, o jakich nie pisał wcześniej – spojrzenie na osoby, które kierowały PAN, ale i potrzeba komentarzy, bez których wiele wydarzeń z obszaru nauki jest ciągle nieczytelnych. Książka jest tym samym dopełnieniem poprzednich wydawnictw wydanych z okazji 50-lecia Akademii.
Jak pisze, „Z każdego obszaru złożonej struktury Akademii zebrałem w ciągu mojego życia niemało obserwacji, którymi chciałbym się podzielić”. Na komentarze składają się w większości osobiste przeżycia i doświadczenia autora do 1998 roku, kiedy to przeszedł na emeryturę.
Drugim powodem napisania tej książki była potrzeba dania świadectwa prawdzie związanej z reformowaniem nauki w Polsce od 1955 roku, kiedy autor – jeszcze jako działacz ZNP – podjął pierwszą próbę naprawy organizacji nauki, przeciwstawiając się jej zabiedzeniu i sowietyzacji. „Nigdy nie byłem kontestatorem – pisze – a raczej zawsze człowiekiem czynu i swoje propozycje starałem się upowszechniać i wcielać w życie. Tak było również, kiedy przeciwstawiałem się, od drugiej połowy lat 70., degeneracji systemu i upadkowi etosu uczonego, kiedy w latach 80. pisałem o nauce w stanie kryzysu i na tym tle o roli i zadaniach PAN. Wreszcie z całą energią wystąpiłem w roku 1990 przeciwko poważnym błędom, które zostały zawarte w ustawie o Komitecie Badań Naukowych (1991)”.
Z racji zmieniającego się przez dziesiątki lat punktu obserwacji w miarę uzyskiwania stopni i tytułów naukowych oraz pełnionych funkcji, autor ma szerokie spojrzenie na obraz powojennych dziejów nauki w Polsce - jej wzloty i upadki, racjonalność podejmowanych decyzji oraz rolę określonych ludzi za te decyzje odpowiedzialnych.
W 15 rozdziałach zawarta jest więc geneza PAN, opis tworzenia struktury badawczej, kryzys 1956 roku i stanowiska, jakie w tamtym czasie zajmowali najwybitniejsi polscy uczeni. W przedstawieniu kolejnych okresów rozwoju PAN – zbieżnych z okresowymi „przełomami”, czyli zmianą władz PZPR i państwa – pokazane są stosunki, jakie łączyły Akademię z władzami, jak polityka wpływała na naukę i w jakiej mierze PAN była instytucją niezależną. A jak na naukowca przystało – wszystkie opinie są podbudowane dokumentami, cytatami z nich, pamiętnikami i wspomnieniami uczonych, w których nie brakuje informacji mało lub zupełnie nieznanych, bądź celowo pomijanych.
Książka ma też bogatą warstwę faktograficzną dotyczącą władz Akademii, wyników kolejnych wyborów, życiorysów uczonych sprawujących najwyższe funkcje w PAN.
W jej zakończeniu Autor dzieli się refleksją na temat półwiecza PAN i konstatuje, że „każda władza próbowała zawłaszczyć Akademię dla swoich celów politycznych”. Środowisko naukowe na szczęście „robiło swoje”, tzn. dobrą naukę, czego owoce widać w rankingach do dzisiaj.(al.)
Polska Akademia Nauk 1952 -1998. Zamierzenia i realizacja, Leszek Kuźnicki, Wydawnictwo Retro-Art, Warszawa 2018, s.131
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 223
Luigi Pirandello (1867-1936) – włoski dramaturg (45 sztuk teatralnych), powieściopisarz (7 powieści) i eseista (246 nowel), laureat Nagrody Nobla (1934), najbardziej jest w Polsce znany jako autor sztuk teatralnych, zwłaszcza zatytułowanej: „Tak jest, jak się państwu zdaje” (1917).
W swojej twórczości zajmował się człowiekiem i społeczeństwem – hipokryzją i stereotypami w stosunkach międzyludzkich. Jednakże innym, równie ciekawym wątkiem jego twórczości jest relacja między rzeczywistością a fikcją, refleksje na temat roli aktora w sztuce teatralnej i stopnia jego identyfikacji z odtwarzaną rolą.
W filmie „Osobliwości sycylijskie” (2022), będącym fabularyzowaną biografią Pirandella, reżyser Roberto Andò, odnosi się właśnie do tego wątku twórczości wybitnego dramaturga. Akcja rozgrywa się w małym miasteczku na Sycylii w 1920 roku, dokąd Pirandello (Toni Servillo) udaje się, by wziąć udział w osiemdziesiątych urodzinach swojego mentora. Podróż powrotna niespodziewanie opóźnia się z uwagi na pogrzeb ukochanej niani bohatera. Pirandello nosi się z zamiarem napisania nowego utworu, ale boryka się z twórczym impasem. Przypadkiem trafia na dwóch grabarzy, którzy prowadzą lokalną amatorską trupę teatralną i uczestniczy w próbach przygotowywanej premiery sztuki.
Dalej sytuacja się gmatwa – już nie wiadomo, co dzieje się w rzeczywistości, a co jest fikcją, co projekcją myśli dramaturga. Scena zaciera się z sytuacją życiową bohaterów. Co jest prawdą i jak ją odróżnić od iluzji? A może to fikcja w fikcji? Życie jest teatrem, czy teatr jest życiem? Odpowiedzi widzowi nie ułatwia końcowy zabieg umieszczenia teatru amatorów w teatrze profesjonalistów – przypomina to (niemal dosłownie!) teatr robotników w „Śnie nocy letniej” Szekspira.
Ale te porządki: magiczny i rzeczywisty plączą się ze sobą od pierwszych chwil przyjazdu bohatera na Sycylię w irracjonalnych, tragikomicznych zdarzeniach i absurdalnych, groteskowych sytuacjach.
Reżyser traktuje biografię dramatopisarza w dwóch wymiarach: pokazując nie tylko jego stosunek do teatru (zafascynowanie jego magicznością i dwuznacznością), ale i proces dochodzenia do stworzenia nowego i nowatorskiego dzieła, jakim było „Sześć postaci w poszukiwaniu autora". Sztukę tę autor pisał dwa lata, a wystawiono ją w 1921 roku na scenie rzymskiego Teatro Valle. Nie została wówczas dobrze przyjęta – spotkała się z dezaprobatą i oburzeniem publiczności, dopiero po latach została zrozumiana i uznana za wybitną.
Anna Leszkowska
"Osobliwości sycylijskie" wejdą do kin 17 listopada.
Dystrybutor: Aurora Films