Odsłon: 2939


geoturystykaWydawnictwo Naukowe PWN wydało interesującą książkę Piotra Migonia – Geoturystyka.


Coraz modniejsza geoturystyka to jedna z form turystyki przyrodniczej, której głównym motywem uprawiania jest zwiedzanie i poznawanie obiektów przyrody nieożywionej – oglądanie skał i poznawanie „żywej” planety – zjawisk wulkanicznych, procesów geotermalnych, wędrujących wydm, czy podcinania wybrzeży klifowych. Geoturystyka, która jest traktowana głównie jako rodzaj turystyki poznawczej, przyrodniczej, jest także mocno związana z turystyką zrównoważoną, gdyż wiele obiektów geoturystycznych jest położonych na obszarach cennych przyrodniczo. Z uwagi na edukacyjny aspekt geoturystyki i nacisk na poprawność i rzetelność przekazywanych treści coraz mocniej angażują się w jej rozwój środowiska naukowe.

Wskutek zainteresowania obiektami dawnego górnictwa i wykorzystaniu zasobów geologicznych przez ludzi jest to również rodzaj turystyki z pogranicza turystyki przyrodniczej i kulturowej.

Jak podaje autor książki, jego zadaniem było przedstawienie w niej najważniejszych zagadnień związanych z geoturystyką od strony teoretycznej i praktycznej – od teoretycznych podstaw przez omówienie przedmiotu zainteresowania, rodzajów oferty geoturystycznej i konkretnych przykładów udostępniania obiektów geoturystycznych – do zagadnień wpływu geoturystyki na rozwój regionalny.

Jest to więc zarówno podręcznik akademicki, kierowany przede wszystkim dla studentów kierunków turystyka i rekreacja oraz gospodarka turystyczna, także studiujących geografię i geologię, jak i kompendium wiedzy dla zajmujących się turystyką, pracowników służb ochrony przyrody, muzealników, przewodników i nauczycieli.


Jak na kompendium wiedzy przystało, uzupełnieniem treści jest bogata literatura przedmiotu, indeksy: terminów, atrakcji turystycznych na świecie i w Polsce, parków narodowych i krajobrazowych oraz obszerna część zawierająca kolorowe ilustracje związane z poruszanymi tematami. (js)


Geoturystyka, Piotr Migoń, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2012, s.197