W książce znalazły się opowieści o 14 radzieckich naukowcach: Iwanie Pawłowie, Oldze Lepieszyńskiej, Nikołaju i Siergieju Wawiłowach, Andrieju Tupolewie, Michaile Bachtinie, Lwie Termenie, Trofimie Łysence, Grigoriju Majranowskim, Ernście Krenklu, Lwie Landau, Władimirze Demichowie, Michaile Kałasznikowie i Andrieju Sacharowie.
Książka nie jest jednak pozycją naukową, raczej beletrystyką, w dodatku dość infantylną, w stylu rosyjskich „skazek” o Leninie lub o Soso (który robił naukowcom kuku), niewolną od propagandy (jak prawie wszystko, co się wydaje w Polsce o Rosji czy b. ZSRR). Już sam tytuł budzi bowiem skojarzenia z ciemną gwiazdą i nie zmieni tego wytłumaczenie autorów, iż książka traktuje o „wciąż niedocenianej roli radzieckich badaczy, pomimo spektakularnych i bezprecedensowych osiągnięć potwierdzanych Nagrodami Nobla”.
Po zakończeniu każdego z rozdziałów autorzy zamieszczają spis literatury, jaką się posiłkowali, zatem można ocenić, jaki rodzaj źródeł posłużył do tworzenia sylwetek bohaterów opowieści. Dla naukowców, historyków nauki, książka ta zapewne nie będzie interesującą lekturą, natomiast może być ciekawa dla ludzi szukających wszelkich sensacji, zwłaszcza dotyczących Rosji, czy Związku Radzieckiego. (al.) Naukowcy spod czerwonej gwiazdy, Marta Panas – Goworska, Andrzej Goworski, PWN, Warszawa 2016, s. 344