Oprócz prof. S. Medekszy, który przewodniczy badaniom na tym terenie od 15 lat, PWr reprezentować będą: dr hab. inż. arch. Rafał Czerner oraz doktorantka Aleksandra Brzozowska. Wydział Architektury PWr jest jedynym ośrodkiem w Polsce zajmującym się starożytną architekturą śródziemnomorską.
Misja w Marina el-Alamein, położona nad Morzem Śródziemnym, ok. 100 km na zachód od Aleksandrii, jest częścią Polskiego Centrum Archeologii Śródziemnomorskiej Uniwersytetu Warszawskiego w Kairze.
Ślady starożytnego miasta zostały odkryte w 1986 r. podczas przygotowywania terenu pod budowę ośrodka wypoczynkowego. Rok później władze egipskie podjęły decyzję o rozpoczęciu prac archeologicznych na tym obszarze i od tego czasu w Marina el - Alamein rozpoczęła wykopaliska polska-egipska misja pod kierownictwem profesora Wiktora Andrzeja Daszewskiego. W 1995 r. kierownictwo nad pracami misji konserwatorskiej na terenie starożytnego miasta objął prof. Stanisław Medeksza.
Głównym celem zespołu prof. Stanisława Medekszy są badania architektoniczne ruin miasta z okresu grecko-rzymskiego i konserwacja reliktów architektury w celu udostępnienia ich turystom. Jest to unikalne miasto, położone nad zatoką Morza Śródziemnego, z zachowanymi reliktami domów mieszkalnych, ulic, placów i urządzeń infrastruktury portu.
W centrum miasta znajduje się plac z ciekawym układem portyków kolumnowych i z eksedrą. W południowej części miasta został odsłonięty i zakonserwowany obszerny fragment dzielnicy mieszkaniowej z nieźle zachowanymi domami portykowymi i perystylowymi, między którymi zostały uczytelnione duże fragmenty ulic z nawierzchnią naturalną. W zachodniej części stanowiska naukowcy z misji archeologicznej odkryli bardzo ciekawą pod względem architektonicznym nekropolę. Odkryto tu hipogea, groby wieżowe, i groby komorowe. Część z nich została w ciągu ostatnich lat zrekonstruowana i zakonserwowana przez kolejne misje konserwatorskie.
Odnalezione drogą wykopalisk fragmenty miasta stanowią zupełnie nowy, nieznany wcześniej nikomu materiał architektoniczny. Służą do formułowania nowych hipotez rozwoju cywilizacji, a przede wszystkim rozwoju architektury na danym terytorium. Prace konserwatorskie stanowią poligon doświadczalny dla wykorzystywania nowych materiałów konserwatorskich w różnych warunkach klimatycznych. Są też wizytówką polskiej szkoły konserwacji zabytków poza granicami kraju. Wszystkie materiały pochodzące z wykopalisk i wiedza uzyskana w trakcie prac wzbogacają warsztat naukowy i dydaktyczny uczestników badań.
Misja zakończy się 31 maja br.