We wrocławskim Muzeum Architektury do 7 czerwca 2015 można oglądać wystawę prezentującą dorobek najbardziej znamienitego duetu w historii śląskiej architektury – Henryka Buszki i Aleksandra Franty.
Ich projekty są dziś interpretowane jako jedne z najważniejszych ikon śląskiej architektury. Katowicki „tauzen” – czyli osiedle Tysiąclecia, z charakterystycznymi punktowcami przypominającymi kolby kukurydzy, „gwiazdy” na osiedlu Roździeńskiego, czy niezwykły kompleks domów sanatoryjnych w Ustroniu, to najbardziej rozpoznawalne realizacje tego duetu. Oprócz nich na wystawie pokazano kilkadziesiąt innych projektów i realizacji architektów, od wczesnych dzieł z lat 50., po projekty z lat 90-tych.
„Henryk Buszko & Aleksander Franta to dziś znana i rozpoznawalna marka w architekturze. Duet odegrał znaczącą rolę w kreowaniu progresywnego oblicza zabudowy Polski powojennej. W ich projektach widoczny jest zawsze wysoki poziom intelektualnej gry opartej na wyrazistym, bezkompromisowym i zdecydowanym rozwiązywaniu problemu przestrzennego, stosowaniu innowacyjnej technologii i pomysłowej dyspozycji wnętrz przy równoczesnym harmonijnym powiązaniu całości z otoczeniem. Architekci są wychowankami krakowskiej szkoły architektury i jej największych autorytetów: Adolfa Szyszko-Bohusza, Włodzimierza Gruszczyńskiego czy Juliusza Żórawskiego, dzięki którym zdobyli nie tylko umiejętność projektowania w zgodzie z duchem czasu, ale i w głębokim poszanowaniu przestrzeni.
W 1949 roku jeszcze jako młodzi adepci architektury postanowili połączyć swe siły, by razem z kolegą po fachu, Jerzym Gottfriedem, kontynuować pracę zawodową w zespole autorskim, w Miastoprojekcie w Katowicach, gdzie dane im było zetknąć się z kolejnym doświadczonym środowiskiem architektów, przedstawicielami pierwszej generacji śląskiej szkoły architektury, którzy kontynuowali swą pracę od okresu międzywojennego, jak Zbigniew Rzepecki, Stanisław Łobos, Kazimierz Sołtykowski, Wojciech Migocki czy Leon Dietz d'Arma, albo przybyli tu później, jak Julian Duchowicz czy Zygmunt Majerski.
Wydaje się, iż bagaż wiedzy wyniesiony ze studiów został skonfrontowany na miejscu z doświadczeniem starszych kolegów oraz bipolarnym obliczem górnośląskiej kultury, opartej z jednej strony na skromności i pragmatyzmie, a z drugiej na progresji i awangardzie, co z pewnością miało wpływ na uformowanie własnego podejścia do rozwiązywania kluczowych problemów przestrzennych.
Konsekwencją tych kilku czynników stał się ich indywidualny język projektowy, który został dostrzeżony przez wojewodę śląskiego generała Jerzego Ziętka, animatora najpoważniejszych inwestycji w regionie. To on obdarzył ich zaufaniem, popierając powołanie do życia w 1958 roku pierwszego w Polsce autorskiego biura projektowego, wojewódzkiego przedsiębiorstwa państwowego: Pracowni Projektów Budownictwa Ogólnego, co było ewenementem w ówczesnych uwarunkowaniach politycznych. Współtwórcą pracowni był Jerzy Gottfried, który jednak odłączył się w 1959 roku. W zespole pracowali również Tadeusz Szewczyk i Marian Dziewoński.
Wtedy to narodziły się wielkie projekty urbanistyczne osiedli 1000-lecia i Walentego Roździeńskiego w Katowicach, uzdrowiska w Ustroniu Zawodziu czy też wielu innych znaczących obiektów, które przyniosły autorom sławę w kraju i poza jego granicami.
Obaj architekci stali się godnymi reprezentantami II generacji śląskiej szkoły architektury, kontynuując w indywidualny sposób szczytne idee miejscowej awangardy doby II Rzeczypospolitej. W dowód uznania (…) otrzymali w 1975 roku najwyższe polskie odznaczenie w dziedzinie architektury: Honorową Nagrodę SARP.
Otwartość i szerokie horyzonty dały im sposobność kontaktów i wymiany doświadczeń zawodowych z Oskarem Niemeyerem, Kenzo Tange czy Walterem Hennem. Sami wielokrotnie dzielili się wiedzą na temat ładu przestrzennego w licznych własnych artykułach.
Najobszerniejsze wypowiedzi zawarte zostały w autorskich książkach: „Moje rozmyślania o mieszkaniu” Henryka Buszki oraz „Kryteria ogólne kwalifikacji poziomu dzieła architektonicznego” Aleksandra Franty.
Ta rzetelność, otwartość i bezkompromisowość widoczna nie tylko w słowach pisanych, mówionych czy materialnych utworach architektury, ale także w ich codziennym życiu, zawsze noszą znamiona spójnej całości i szlachetnego, głębokiego profesjonalizmu. Ta postawa jest dla nas wszystkich niewyczerpanym źródłem inspiracji i podziwu” - pisał Ryszard Nakonieczny w „Twórczości” (Twórcy śląskiej architektury. Portrety)
Wystawa została przygotowana w ramach organizowanego przez Bibliotekę Śląską w Katowicach cyklu „Twórcy Śląskiej Architektury. Portrety”.
Celem tego projektu jest udokumentowanie, zarchiwizowanie, opracowanie i promocja dziedzictwa architektury tworzonej w województwie śląskim po 1945 r. przez wybitnych twórców, dziś określanych mianem architektów-nestorów.
Do inicjatywy przyłączyły się najważniejsze instytucje naukowe, jak również te zawodowo zajmujące się architekturą regionu: Politechnika Śląska w Gliwicach (Wydział Architektury), Stowarzyszenie Architektów Polskich oddział katowicki, Śląska Okręgowa Izba Architektów, pracownicy Zakładu Historii Sztuki Uniwersytetu Śląskiego, Śląskie Centrum Dziedzictwa Kulturowego, Wyższa Szkoła Techniczna w Katowicach, a także Wydział Promocji Urzędu Miasta Katowice.
Projekt ma więc charakter monograficzny, a w kolejnych odsłonach cyklu prezentowane będą sylwetki i dorobek kolejnych architektów-nestorów: Jerzego Gottfrieda, Juranda Jareckiego, Mariana Skałkowskiego, Ludmiły Horwath-Gomułowej, Andrzeja i Marii Czyżewskich, Janusza i Bożeny Włodarczyków, Jerzego Witeczka, Tadeusza Pfuetznera, Stanisława Niemczyka.