Nauka i sztuka (el)
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 1300
W Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie do 31.01.19 można oglądać wystawę „Kostium na przełomie wieków 1990-2015”.
Wystawa jest siódmą odsłoną w ramach międzynarodowego tournee. Jej prezentacja w Warszawie stała się możliwa dzięki współpracy ASP z Państwowym Centralnym Muzeum Teatralnym im. A. A. Bachruszyna w Moskwie, gdzie wystawę po raz pierwszy zaprezentowano latem 2015 roku.
W 2016 roku „Kostium na przełomie wieków 1990-2015” został pokazany po raz pierwszy w Stanach Zjednoczonych, na Uniwersytecie Karoliny Północnej w Asheville, a następnie w 2017 r. na konferencji amerykańskiego Instytutu Technologii Teatralnej (USITT) w St. Louis, Missouri. Również w 2017 r. wystawę zaprezentowano na konferencji World Stage Design (WSD) w Tajpej, po czym kontynuowała ona swoją podróż po Chińskiej Republice Ludowej; w 2018 r. dotarła do Fuzhou na Międzynarodowy Tydzień Kostiumów, a następnie na Międzynarodową Konferencję CDEX w Szanghaju.
Przełom tysiąclecia przyniósł wielkie reformy społeczne, polityczne i gospodarcze, innowacyjne technologie i świadomość ekologiczną, a także istotnie wpłynął na nasze postrzeganie sztuki, w tym sztuki kostiumu. Na wystawie pokazano wiele projektów kostiumów, od tradycyjnych form teatralnych po tak zwaną modę awangardową, performance i instalację.
Podstawową ideą tej wystawy jest przedstawienie przeglądu projektów kostiumów z całego świata na przełomie XX i XXI wieku, bez osądzania i uprzedzeń ze względu na płeć, rasę, otoczenie polityczne czy ekonomiczne, w którym artysta żył i pracował.
Autorzy wystawy, jak podaje Igor Roussanoff, starali się nie tworzyć konkretnych trendów czy wyznaczać kierunków w projektowaniu dla teatru i mody.
Bardziej niż jednolitą wizualnie koncepcją wystawy zainteresowani byli różnorodnością opinii, niedawnymi i aktualnymi osiągnięciami w zakresie projektowania i technologii, różnymi pomysłami i interpretacjami postaci, językiem artystycznym i wyjątkowymi narracjami dostarczanymi przez poszczególnych projektantów.
Naszym zamiarem jest – jak piszą - poszerzenie horyzontów rzemieślników i projektantów poprzez pokazanie różnorodności stylów i pomysłów. A celem - stworzenie najnowszego słownictwa artystycznego dla kolejnego pokolenia projektantów dla teatru i mody w nadchodzącym stuleciu.
Więcej - https://kostiumnaprzelomiewiekow.asp.waw.pl/
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 725
Do 12.02.23 będzie czynna w Cricotece w Krakowie wystawa pn. Osobiste. Kostiumy teatralne Kantora
Przedmioty i kostiumy muszą być dziełami sztuki, a nie dekoracją wyrzucaną po użyciu na złom. Są to cechy, które czynią Teatr Cricot 2 unikalnym i czysto artystycznym zjawiskiem
Tadeusz Kantor
„Osobiste” to niekonwencjonalna, wielkoformatowa instalacja kolekcji kostiumów teatralnych Tadeusza Kantora ze zbiorów Cricoteki. Wystawa proponuje ujęcie kontekstowe, przedstawiające Kantora jako twórcę totalnego, kreującego sytuacje teatralne przez budowanie napięć, indywidualne podejście do postaci, form i znaczeń.
Punktem wyjścia prezentacji jest próba nowego spojrzenia na kostiumy – jako na autonomiczne dzieła sztuki, które zasługują na status swoistych rzeźb, a jednocześnie są nierozerwalnie złączone z cielesnością aktora. Dynamiczna, autorska aranżacja sprawia, że kostiumy stają się bohaterami żyjącymi własnym życiem. To one przejmą rolę narratorów opowiadających historię i sposób funkcjonowania będącego w ciągłym ruchu teatru Tadeusza Kantora.
Tytułowe „osobiste” kostiumy kurator wystawy a jednocześnie aktor Cricot 2, Bogdan Renczyński definiuje jako najbliższe ciału narzędzie działania aktorów, a swą pracę z kolekcją zamienia w intymną, emocjonalną opowieść. Częścią kuratorskiego założenia jest też stworzenie dla widzów przestrzeni umożliwiającej im wejście w osobiste relacje z obiektami.
Kostiumy są częścią kolekcji Cricoteki i nie były nigdy dotąd tematem ekspozycji. Stroje sumują się w przegląd idei artysty realizowanych w Teatrze Cricot 2 – od spektakli inspirowanych Witkacym, przez realizacje Teatru Śmierci, aż po kostiumy z ostatniego przedstawienia Kantora, „Dziś są moje urodziny”.
Częścią instalacji stały się obiekty, które zrywają z tradycyjną formą kostiumu – manekiny z „Umarłej Klasy”, autorska rekonstrukcja Goplany z „Balladyny” czy realizujące ideę bioobiektów „Buty Millionera” ze spektaklu „Nadobnisie i Koczkodany”. Na pokaz złożyły się także unikatowe materiały archiwalne oraz zrekonstruowana garderoba aktorska, dzięki którym widzowie mogą poznać sposoby funkcjonowania kostiumów w zespole Cricot 2.
Walka z ubraniem – aneks do wystawy
Uzupełnieniem wystawy Osobiste. Kostiumy teatralne Kantora jest prezentowany w Galerii Szatni (poziom -1) archiwalny film z fragmentami prób do spektaklu Niech sczezną artyści. Nagrania składają się na obraz Artysty w procesie twórczym. Wybrane zapisy pokazują, w jaki sposób przebiegała współpraca między Kantorem i aktorami w czasie budowania spektaklu, a także jak oddziaływały same kostiumy w relacji z postaciami i przestrzenią sceniczną.
Kuratorzy: Justyna Droń, Bogdan Renczyński
Więcej: https://www.cricoteka.pl/pl/osobiste-kostiumy-teatralne-kantora/
- Autor: Zsofia Kiss-Szeman, Natalia Żak
- Odsłon: 1724
Do 27.11.2016 w krakowskim Międzynarodowym Centrum Kultury można oglądać prace artystów słowackich okresu międzywojnia.
Wystawa stanowi prezentację środowiska artystycznego Koszyc lat dwudziestych minionego wieku. Zjawisko to, określane mianem „koszyckiej moderny”, współtworzyli artyści związani z miastem na stałe – jak Anton Jaszusch czy Konštantín Bauer – oraz twórcy przyjezdni, przebywający w Koszycach przez kilka lat, a nawet miesięcy, np. Eugen Krón, František Foltýn, Géza Schiller czy Sándor Bortnyik. Wielu z nich związanych było wcześniej ze środowiskiem budapesztańskim, wiedeńskim lub berlińskim.
Dla pełnego zrozumienia prezentowanego zjawiska szczególnie istotny jest kontekst miejsca. Koszyce – miasto o wielowiekowej historii i żywych tradycjach artystycznych – były przestrzenią krzyżowania się różnych wpływów kulturowych, zamieszkałą przez ludność słowacką, węgierską, niemiecką i żydowską. Charakter miejsca sprzyjał atmosferze otwartości i tolerancji, która przyciągała doń liczne grono twórców. Wraz z powstaniem Pierwszej Republiki Czechosłowackiej Koszyce stały się ważnym centrum kulturalnym i największym ośrodkiem miejskim na wschodnich krańcach nowo utworzonego państwa. Istotną rolę w tym procesie odegrało Muzeum Wschodniosłowackie oraz jego dyrektor – czeski prawnik Josef Polák, który skupił wokół siebie liczne grono twórców.
W latach dwudziestych Koszyce stały się przestrzenią dialogu dla artystów ulegających rozmaitym impulsom i reprezentujących różnorodne stylistyki. To właśnie otwartość, wielonarodowość i pluralizm artystycznych postaw najlepiej oddają specyfikę prezentowanego zjawiska. W swoich poszukiwaniach twórcy niejednokrotnie wykorzystywali motywy zaczerpnięte z miejskiej ikonografii (np. Gejza Schiller,Július Jakoby), sięgali po tropy związane z problematyką społeczną (Konštantín Bauer), snuli wizje na temat człowieka przyszłości (Eugen Krón) czy podejmowali wątki o charakterze egzystencjalnym (Anton Jaszusch). Wystawa w Galerii MCK jest zaproszeniem do przyjrzenia się z bliska tej niezwykłej mozaice artystycznych osobowości, a tym samym do odkrycia nieznanego oblicza sztuki z terenu Słowacji i złożoności Europy Środka.
Prezentowane na wystawie dzieła pochodzą z kolekcji państwowych i prywatnych w Koszycach, Bratysławie i Preszowie. Ekspozycja została przygotowana we współpracy z Galerią Wschodniosłowacką w Koszycach.
Kuratorzy wystawy: Zsófia Kiss-Szemán, Natalia Żak
Więcej - http://mck.krakow.pl/wystawy/koszycka-moderna
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 1206
W Galerii Bielskiej BWA od 1.02.19 do 28.02.19 można oglądać wystawę obrazów Urszuli Klimczak, będących humorystycznym przedstawieniem kotów w owocowych odsłonach. Termin wystawy zbiega się ze Światowym Dniem Kota obchodzonym w Polsce i we Włoszech 17. lutego.
Malowanie kotów to pasja, której Urszula Klimczak oddaje się od wielu lat, łącząc miłość do tych zwierząt z potrzebą artystycznej kreacji. Jako dziecko mieszkała w sąsiedztwie Nikifora Krynickiego, genialnego łemkowskiego artysty samouka. Niewykluczone, że obcowanie z nim i jego niewielkimi obrazkami, obserwowanie procesu malowania, wpłynęło na charakter jej twórczości.
Zawsze było to malowanie hobbystyczne, wykonywane poza pracą zawodową (w służbie zdrowia), ale pełne radości, dające ujście potrzebie tworzenia wizerunków. Na niewielkich formatach, możliwych do skończenia w trakcie jednej sesji. Wśród wizerunków, malowanych temperą lub olejem, poza ukochanymi kotami, pojawiają się portrety ludzi lub drzew, albo martwe natury.
Seria „owocowych” kotów, pomysł realizowany od 2012 roku, łączy z pewną dozą humoru portret kota z martwą naturą. Inspirowane twórczością manierystycznego malarza Arcimboldiego, koty Urszuli Klimczak są niemal katalogiem różnorodnych owoców, malowanych płasko, dekoracyjnie. W ostatnich pracach („Kot w papajach”, 2017) jej styl się zmienia, pojawia się światłocień i subtelna kolorystyka, bliższa malarstwu holenderskiemu.
Urszula Klimczak urodziła się 18 kwietnia 1954 roku w Krynicy.
Od 2007 roku bierze udział w Ogólnopolskim Konkursie Malarstwa Nieprofesjonalnego im. Ignacego Bieńka w Bielsku-Białej, w którym kilkakrotnie otrzymała nagrody i wyróżnienia.
W 2016 i 2018 roku uczestniczyła w IX Art Naif Festiwal w Galerii Szyb Wilson w Katowicach. W 2018 prezentowała swoją pracę na 4. Bielskim Festiwalu Sztuk Wizualnych.
Autorka wystaw indywidualnych, m.in. „Malunki wymyślane nocą” – Biblioteka Publiczna w Bielsku-Białej (2010), „Pomysły ze starej walizki” – Dom Kultury w Lipniku (2012). Mieszka w Bielsku-Białej.
Więcej - http://galeriabielska.pl/wystawa/urszula-klimczak-koty