Z powodu lockdownu, miliony ludzi w najbiedniejszych rejonach świata zmarły z głodu, a nie z powodu COVID-19. Ludzi, których śmierć była nieistotna i zignorowana przez główne media.
„Koniec wolności słowa jest końcem nauki” (Jay Bhattacharya)
W błyskotliwym i poruszającym przemówieniu wygłoszonym w ramach James Madison Program na Uniwersytecie Princeton 14 kwietnia 2024 r. dr Jay Bhattacharya, obecnie dyrektor Narodowych Instytutów Zdrowia, opisał przerażające cierpienie najbardziej bezbronnych ludzi i mieszkańców najuboższych rejonów świata, spowodowane blokadą z powodu COVID-19, która pozbawiła ich środków do życia – pisze Carla Stea z Global Research.
Te najbiedniejsze populacje stały się niezdolne do życia w wyniku drakońskiego zniszczenia ich sposobu życia przez bezsensowny przymusowy lockdown, paraliżujący ich życie i zamykający ich w tym, co stanowiło ich „dom”, niszczący ich zdolność do utrzymania egzystencji i skazujący ich na głód.
Poniższe trzy akapity to krótkie, dosłowne fragmenty tego przemówienia.
„Wiosną 2020 roku byliśmy w sytuacji, którą określiłbym jako najbardziej klasistowską politykę, jaką kiedykolwiek widziałem w swoim życiu. Nazywałem to epidemiologią skapywania, ale teoria jest taka, że jeśli sprawimy, że biedni będą cierpieć, wszyscy („wszyscy” oznacza stosunkowo zamożnych) możemy na tym skorzystać.
Jedną z pierwszych myśli, jakie miałem na początku blokady, było to, że ta blokada zabije ogromną liczbę ludzi w najbiedniejszych częściach świata i tak się stało.
Konsekwencje dewastacji gospodarczej spowodowanej blokadami mogłem zobaczyć w lutym 2020 roku. W marcu 2020, kiedy blokady zostały wprowadzone, doprowadziły do głodu masy ludzi, do masowego ubóstwa i masowej śmierci.
W dużych miastach Indii mieszkało pół miliarda pracowników migrujących: zarabiających na życie sprzedając na ulicy kokosy bogatym ludziom, co było podstawą całego ich bogactwa. Za zarobione pieniądze kupowali kokosy na następny dzień i resztą karmili swoje rodziny. Więc blokada oznaczała, że nie mogli sprzedać swoich kokosów, a to oznaczało, że ich oszczędności życia przepadły.
Premier Indii powiedział, że muszą wrócić do swoich rodzinnych wiosek, ale indyjska infrastruktura nie jest przygotowana do przemieszczania się pół miliarda ludzi w ciągu jednego dnia, więc pół miliarda ludzi szukało sposobu - czasami pociągiem, czasami rowerem, czasami pieszo - do pokonania tysiąca mil. W dniu, w którym nastąpiła blokada, tysiąc osób zmarło z tego powodu.
„Myślę, że to był luty 2022 r. Uganda ponownie otworzyła szkoły po najdłuższym na świecie lockdownie: dla większości uczniów był to pierwszy powrót do klasy od prawie dwóch lat. Piętnaście milionów dzieci poza szkołą oznacza, że te dzieci nie mają podstawowego kapitału ludzkiego, aby nauczyć się, jak wykonywać prace, które pozwolą im prowadzić zdrowe, produktywne życie, a 4 i pół miliona z tych dzieci nigdy nie wróciło do tych wcześniej zamkniętych szkół, tracąc możliwość dalszego rozwoju.
Ta historia nie dotyczy tylko Ugandy. Na Filipinach obowiązywała polityka, która nie tylko zabraniała dzieciom chodzić do szkoły, ale także nie pozwalała im wychodzić z domu przez dwa lata, więc dzieci urodzone na Filipinach nie widziały światła dziennego przez dwa lata.
Wpływ lockdownu na Globalne Południe jest prawie niemożliwy do oszacowania. Mówimy o fali nierówności pokoleniowych, fali ubóstwa, o co powinniśmy się troszczyć. Najbardziej rozdzierająca serce rzecz (a to dane z Biura ONZ ds. Narkotyków i Przestępczości w 2021), to powód, dlaczego niektóre z tych dzieci tak długo nie chodziły do szkoły i nigdy do niej nie wróciły. Postawiliśmy bowiem rodziny w sytuacji, w której musiały wybierać między dobrem dziecka a głodem i wiele rodzin sprzedawało swoje dzieci jako niewolników seksualnych lub do pracy. Skutki blokady pandemicznej dla dzieci były daleko idące, dzieci były przedmiotem handlu w celu wykorzystywania seksualnego, przymusowych małżeństw, przymusowego żebractwa i przymusowej przestępczości.
Mamy do czynienia z całkowitą katastrofą praw człowieka, która się wydarzyła, a władze zdrowia publicznego tego kraju są w pełni zadowolone, aby się pod tym podpisać. I nie jest tak, że przekazuję wam marginalne raporty: to są raporty UNICEF... Krzyczą tak głośno, jak tylko mogą, a my je po prostu ignorujemy.
To była niesamowicie krótkowzroczna polityka, ale nie udało się nikogo zmusić do słuchania, a zwrócenie na to uwagi było bardzo trudną rzeczą w 2020 roku, bo kiedy to powiedziałeś, byłeś narażony, a wiem to z własnego doświadczenia, na ataki. Mógłbym mówić dosłownie godzinami, aby pokazać szkody uboczne lockdownu. Nie ma ani jednego aspektu ludzkiego dobrostanu, który nie zostałby znacząco uszkodzony przez politykę blokady, szczególnie w przypadku najbiedniejszych ludzi, szczególnie w przypadku najbardziej narażonych.
UNICEF opublikował szacunki, że dodatkowo 150 milionów dzieci zostało pogrążonych w ubóstwie z powodu lockdownu. I choć zawsze mówią o zachorowaniu na covid-19, w rzeczywistości to polityka gospodarcza przyjęta w celu rozwiązania problemu covid-19 była przyczyną zubożenia”.
Dr Bhattacharya oprócz tytułu doktora medycyny ze Stanford University, ma doktorat z ekonomii ze Stanford i jest wyjątkowo kompetentny w ocenie katastrofalnych, globalnych skutków ekonomicznych blokady Covid-19. Jednak jego sprzeciw wobec ortodoksyjnej polityki narzuconej globalnie przez de facto dyktaturę dr. Fauciego i płaszczący się establishment medyczny w jego szeregach, doprowadziły do jego ostracyzmu i gróźb śmierci, także jego żony.[…].
W 2020 (3.10.) roku dr Bhattacharya wraz z profesorem Sunetrą Guptą, epidemiologiem z Oksfordu, i profesorem Harvardu, dr Martinem Kulldorffem ogłosili Deklarację z Great Barrington. […] Deklarację podpisało 941 261 ekspertów medycyny i zdrowia publicznego na całym świecie. Wśród sygnatariuszy znalazł się dr Michael Levitt, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii (2013). Spotkała się ona z atakiem establishmentu medycznego, choć przytaczała solidne fakty odnośnie Covid-19.[…]
Carla Stea