„Prawo do godnego i godnego życia” - przegląd i analiza naruszeń praw politycznych i obywatelskich w Azji.
Jedną z najpopularniejszych i najregularniejszych pozycji w menu zachodnich mediów jest demonizowanie Chin, Iranu i Korei Północnej za łamanie praw człowieka. Te media mają następujące cechy:
Po pierwsze, stwarzają wrażenie, że naruszenia praw człowieka mają miejsce jedynie w krajach, które nie są przyjazne Waszyngtonowi;próbują nam wmówić, że kraje przyjazne Waszyngtonowi nie naruszają praw człowieka.
Po drugie, zachodnie media ograniczają swoich krytyków do naruszania praw obywatelskich i politycznych, takich jak ucisk wolności słowa i wolności zgromadzeń. Nie mówią o naruszaniu praw ekonomicznych, socjalnych i kulturalnych (żywność, odzież, mieszkalnictwo publiczne, zdrowie publiczne, edukacja publiczna), które Chiny i Korea Północna próbują szanować i chronić.
Niepokoi mnie fakt, że naruszenia praw człowieka mają charakter globalny i stają się coraz poważniejsze. W tym artykule zadaję następujące pytanie: Czym są prawa człowieka i jak bardzo są one łamane w Azji?
Definicja praw człowieka
Prawa człowieka definiuję w następujący sposób:
„Każdy normalny człowiek ma prawo do godnego i godnego życia”.
Godne życie oznacza dostęp do żywności, odzieży, mieszkania, pracy, zdrowia i edukacji. Z drugiej strony godne życie oznacza niezależność, autonomię i wolność.
Mamy zatem dwa zestawy nierozłącznych praw człowieka. Jednym z nich jest prawo do autonomii i wolności od interwencji rządu. Ta koncepcja doprowadziła do międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych.
Koncepcja prawa obywatelskiego i politycznego jest w dużej mierze inspirowana angielskimi filozofami Thomasem Hobbesem (1558-1670) i Johnem Locke'em (1632-1701). Filozofowie ci mają jedną wspólną cechę, mianowicie suwerenność jednostek i wolność samozachowania. Prawo do samozachowania jest prawem naturalnym.
Jednak główną różnicą między tymi dwoma filozofami jest ich postrzeganie rodzaju reżimu politycznego. Hobbes opowiada się za monarchią, która prawdopodobnie lepiej chroni prawa człowieka. Według Locke'a reżim nieautorytarny również może chronić prawa człowieka. Jednak według niego, jeśli rząd nie spełnia swojego zadania ochrony praw człowieka, rząd zasługuje na zastąpienie.
Idea praw obywatelskich i politycznych została zapisana w Deklaracji Rewolucji Francuskiej i Rewolucji Amerykańskiej.
Prawo do wolności jednostki nazywane jest pierwszą generacją praw człowieka lub negatywnymi prawami człowieka w tym sensie, że państwo nie powinno naruszać wolności jednostki.
Pojęcie godności praw ekonomicznych, socjalnych i kulturalnych jest dobrze zdefiniowane przez Jamesa Nickela. Prawa te nazywane są drugą generacją praw człowieka.
„Prawa człowieka mają na celu zapewnienie jednostce niezbędnych warunków do prowadzenia minimalnie dobrego życia. Władze publiczne, krajowe i międzynarodowe, są zazwyczaj uznawane za najlepiej przygotowane do obsługi tych warunków”. (Internet Encyclopedia of Philosophy: Human Rights)
Idea praw ekonomicznych, socjalnych i kulturalnych wywodzi się z potrzeby wzajemnej współpracy. Idea ta jest inspirowana przede wszystkim tradycjami religijnymi. Chrześcijańska miłość do sąsiadów, muzułmańskie nauczanie o wzajemnych powiązaniach między ludźmi, szacunek dla wszystkich istot żywych w buddyzmie są źródłami inspiracji dla doktryny praw ekonomicznych, socjalnych i kulturalnych.
Karl Marx (1818-1883) twierdzi, że czyjaś wolność nie powinna szkodzić wolności innych. Marks podkreślał uznanie i znaczenie praw ekonomicznych, społecznych i kulturalnych.
Te dwie szkoły myślenia o prawach człowieka wywołały trwałą debatę, zwłaszcza debatę na temat powszechności praw obywatelskich i politycznych. Jedna strona kontrowersji twierdzi, że prawa człowieka, zwłaszcza prawo do wolności jednostki, są uniwersalne; ucisk wolności jednostki w Chinach jest naruszeniem praw człowieka. James Nickel argumentuje za powszechnością praw człowieka.
„Uważa się, że moralne uzasadnienie praw człowieka poprzedza rozważenie ścisłej suwerenności narodowej” (James Nickel, 1992).
„Moralny uniwersalizm zakłada istnienie racjonalnie identyfikowalnego transkulturowego i transhistorycznego zaufania moralnego” (James Nickel 1992).
Z drugiej strony, argument za względną powszechnością jest również przekonujący. Na Światowym Kongresie Praw Człowieka w Wiedniu w 1993 r. minister spraw zagranicznych Singapuru powiedział:
„Powszechne uznanie praw człowieka może być szkodliwe, jeśli uniwersalizm jest badany w celu zaprzeczenia lub zamaskowania rzeczywistości różnorodności”.
Lokalne prawa człowieka stają się bardziej przekonujące, gdy chodzi o prawa ekonomiczne, społeczne i kulturalne. Prawa te są również znane jako prawa pozytywne w tym sensie, że państwo ma pozytywny obowiązek zapewnienia godnego życia lub przynajmniej stworzenia warunków sprzyjających takiemu życiu.
Chodzi o to, że wszystkie prawa człowieka mają wartość uniwersalną, ale w zależności od lokalnych warunków nie mogą być realizowane wszędzie w tym samym stopniu. Krótko mówiąc, stopień gwarancji takich praw człowieka nie może być uniwersalny.
Istnieją również prawa człowieka trzeciej generacji, które nie są objęte terminami operacyjnymi w prawach człowieka pierwszej i drugiej generacji; prawa te są prawami zbiorowymi, mającymi na celu ochronę określonych grup ludzi, takich jak kobiety, mniejszości religijne i kulturowe, osoby starsze, dzieci, osoby niepełnosprawne itd. W dalszej części tego dokumentu zostanie przedstawiona częściowa lista tych praw.
Ewolucja w walce o prawa człowieka
Pierwszą walką o wolność była Wielka Karta Swobód z 1215 r. Była to walka z niepopularnym królem i obrona praw Kościoła i baronów.
Najważniejszymi bitwami o promocję praw człowieka były Deklaracja Niepodległości Stanów Zjednoczonych z 1776 r. oraz Deklaracja Człowieka i Obywatela Narodowego Zgromadzenia Konstytucyjnego Francji z 1789 r. Kluczowym przesłaniem tych dokumentów była idea, że „Człowiek rodzi się wolny i równy pod względem godności i praw”.
Pierwszym ważnym międzynarodowym paktem dotyczącym praw człowieka była Powszechna Deklaracja Praw Człowieka z 1948 r. (PDPC), po której uchwalono dwa kolejne międzynarodowe pakty dotyczące praw człowieka, a mianowicie Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych (ICCPR) z 1966 r. oraz Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych (ICESCR) z 1966 r.
Powszechna Deklaracja Praw Człowieka z 1948 r. (UDHR)
To była jedna z przyzwoitych rzeczy, jaką kiedykolwiek zrobili ludzie.Nie mniej niż 193 kraje przyjmują Powszechną Deklarację Praw Człowieka. Zawiera 24 artykuły podzielone mniej więcej na trzy części.
Część 1. (Artykuły 1 do 11): system sądowniczy odpowiedni do ochrony praw człowieka. Na przykład artykuł 5 zakazuje tortur, podczas gdy artykuł 11 opowiada się za niewinnością przed udowodnieniem winy.
Część 2. (Artykuł 12 do 17): prawa obywatelskie. Na przykład artykuł 12 dotyczy prywatności, podczas gdy artykuł 17 dotyczy własności prywatnej.
Część 3. (Artykuł 18 do 24): prawa polityczne. Artykuł 18 dotyczy prawa do wolności myśli, sumienia i religii.
Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych z 1966 r. (ICCOR) -przyjęty przez 179 krajów. Składa się z czterech części i 53 artykułów.
Część 1. Artykuł 1 dotyczy prawa do samostanowienia (artykuł 1-1) i obowiązków państwa (artykuł 1-3).
Część 2. Odpowiedzialność państwa (artykuł 4 do 5): Artykuł 4-1 dotyczy dyskryminacji rasowej. Artykuł 4-1 wyjaśnia rolę instytucji międzynarodowych.
Część 3. (Artykuł 6 do 27): funkcje ONZ związane z prawami człowieka. Na przykład artykuł 6-2 wzywa do zniesienia kary śmierci. Artykuł 18-3 zasługuje na naszą szczególną uwagę. Wyjaśnia on granice wolności religijnej:
„Wolność uzewnętrzniania swoich przekonań religijnych może podlegać jedynie takim ograniczeniom, jakie są przewidziane przez prawo i konieczne do ochrony bezpieczeństwa publicznego, porządku, zdrowia lub podstawowych praw i wolności innych osób”.
Niniejszy artykuł dowodzi, że wolność religijna nie jest absolutna i należy ją uwzględniać w kontekście.
Część 4. (Artykuł 28 do 45): organizacja instytucji ONZ związanych z prawami człowieka, w tym Komitetu i Komisji Praw Człowieka ONZ. Artykuł 28-2 określa, że Komitet Praw Człowieka ONZ (UNHRC) składa się z 18 członków. Artykuł 41-1 określa, w jaki sposób spory międzyrządowe związane z prawami człowieka powinny być rozpatrywane za pośrednictwem UNHMC.
Część 5. (Artykuł 46-53): Legitymacja Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych. Artykuł 46 mówi, że Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych nie narusza postanowień Karty Narodów Zjednoczonych i konstytucji wyspecjalizowanych agencji, które określają odpowiedzialność agencji ONZ.
Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych z 1966 r. (ICESCR) - przyjęty przez 171 krajów.
Składa się z 4 części i 31 artykułów.
Część 1. (Artykuł 1): dotyczy prawa do samostanowienia.
Część 2. (Artykuł 2 do 5): współpraca międzynarodowa, prawa kobiet: Artykuł 2-3 jest szczególnie interesujący: „Kraje rozwijające się, z należytym uwzględnieniem praw człowieka i ich gospodarki narodowej, mogą określić, w jakim zakresie zagwarantują prawa gospodarcze uznane w niniejszym Pakcie osobom niebędącym ich obywatelami”. Daje to krajom rozwijającym się pewną elastyczność w zakresie ochrony praw człowieka.
Część 3. (Artykuł 6 do 15): Praca, edukacja, codzienne potrzeby. Artykuły 6 do 9 dotyczą praw pracowniczych. Artykuł 10 dotyczy prawa do edukacji. Artykuł 11 dotyczy prawa do żywności, odzieży i mieszkania. Artykuł 12 dotyczy zdrowia publicznego.
Część 4. (Artykuł 16-31): rola agencji ONZ zajmujących się prawami człowieka, w szczególności rola Rady Gospodarczej i Społecznej ONZ.
Lista Konwencji Praw Człowieka
Oprócz Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych oraz Międzynarodowego Paktu Praw Ekonomicznych i Społecznych (ICESCR) mamy następujące międzynarodowe porozumienia dotyczące praw człowieka i krajową deklarację praw człowieka:
Pakt o karaniu zbrodni ludobójstwa (1948)
Międzynarodowa Konwencja o Statucie Uchodźców (1951)
Europejska Konwencja Praw Człowieka (1954)
Deklaracja ONZ o prawach osób należących do mniejszości etnicznych, religijnych i językowych (1966)
Międzynarodowa konwencja w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji rasowej (1966)
Deklaracja ONZ w sprawie środowiska człowieka: Prawo do wolności i równości w warunkach godnego życia (1972)
Międzynarodowa konwencja przeciwko torturom i okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu za pomocą kar (1984)
Afrykańska Karta Praw Człowieka pod auspicjami Unii Afrykańskiej (1986)
Ciekawe jest to, że artykuł 19 gwarantuje prawo do równości; artykuł 20 dotyczy prawa do samostanowienia; artykuł 21 dotyczy prawa do zasobów naturalnych:
Konwencja ONZ o prawach dziecka (1989)
Deklaracja ONZ w sprawie ludności tubylczej (2007)
Ruch La Via Campesina (2008)
Ruch ten zorganizował ogromne zgromadzenie w Dżakarcie, aby promować międzynarodową konwencję o ochronie chłopów; popiera ją 200 milionów chłopów na całym świecie; w spotkaniu wzięli udział przedstawiciele 20 krajów. Ruch został zatwierdzony przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w 2018 r., a poparło go 121 krajów.
Pekińska Deklaracja Praw Człowieka. W tej Deklaracji prawa człowieka są jednością praw indywidualnych i zbiorowych. Mówiąc dokładniej, praw indywidualnych nie można zharmonizować, jeśli zbiorowe uprawnienia ekonomiczne i społeczne nie są wystarczające (2017).
Krytycy zachodni uważają, że jest to międzynarodowy szantaż przeciwko przywiązaniu Zachodu do praw jednostki i wolności. Prawa człowieka w krajach trzeciego świata są zakładnikami idei, że bez większej pomocy ekonomicznej, prawa ekonomiczne i społeczne nie mogą być realizowane w krajach trzeciego świata. To prawda, ponieważ Trzeci Świat zapewnił tanią siłę roboczą i zasoby naturalne, które uczyniły Zachód bogatym.
W ostatnich latach powstał ruch na rzecz ochrony orientacji seksualnej, tożsamości płciowej, ekspresji płciowej i cech płciowych (SOGIESC), nie przyjęto jednak żadnej międzynarodowej konwencji w tej sprawie.
Istnieje jeszcze jedna grupa, która nie jest objęta żadną konwencją międzynarodową. Chodzi o prawa osób starszych, które mogą potrzebować większej ochrony niż inne grupy.
Jedną z kontrowersji dotyczących praw człowieka jest kwestia mnożenia się międzynarodowych porozumień dotyczących praw człowieka. Cytowane są słowa byłego sekretarza stanu USA, Michaela Pompeo:
„Rzeczywiście, rozprzestrzenianie się praw człowieka osłabia i rozwadnia skupienie na ochronie podstawowych wolności”.
Pompeo nawiązuje tutaj do amerykańskiej wolności jednostki, która ceni bezlitosną konkurencję w imię wydajności i zysku biznesowego.
Twierdzi, że rząd nie powinien ingerować w swobodę działania jednostek i przedsiębiorstw. Nie bierze pod uwagę przypadków, w których wolność jednej osoby może zaszkodzić wolności innej osoby.
Weźmy na przykład prawo do swobodnego zgromadzenia publicznego. Większość konstytucji narodowych gwarantuje prawo do swobodnego wyrażania opinii, nawet w tak zwanych krajach autorytarnych, jak Iran, Chiny, Rosja i Korea Północna.
Istnieje jednak jeden warunek zagwarantowania tej wolności; taka wolność nie powinna zagrażać bezpieczeństwu narodowemu. Ale nawet w liberalno-demokratycznym kraju, takim jak USA, gwałtowne protesty publiczne, takie jak „protest w Waszyngtonie 6 czerwca”, są aktem przestępczym; oczekuje się, że ich liderzy zostaną oskarżeni za swoje działania. W rzeczywistości, dopóki żyjemy w społeczeństwie, absolutna wolność nie może być tolerowana.
Kraje autorytarne, zwłaszcza Chiny i Korea Północna, są krytykowane za łamanie praw obywatelskich i politycznych.
Na Zachodzie rząd nie powinien ingerować w wolności jednostki, takie jak własność prywatna, wolność zgromadzeń, wolność wyboru religii, wolność słowa i inne prawa obywatelskie i polityczne.
Zachodnia percepcja wolności może wydawać się logiczna, ale w rzeczywistości jest niemożliwe, aby odpowiedzialny rząd nie ustanowił czerwonej linii, której nie można zignorować. Innymi słowy, nawet w USA prawa jednostki nie mogą być tolerowane bez rozważenia niebezpieczeństwa podważenia zbiorowych praw amerykańskiego społeczeństwa.
W Chinach oficjalnym stanowiskiem jest, że prawa obywatelskie i polityczne są ustrukturyzowane pionowo. Prawo jednostki jest podporządkowane podmiotowi zbiorowemu; prawo podmiotu zbiorowego jest podporządkowane prawu państwa; prawo państwa jest podporządkowane prawu narodu. Podstawowym założeniem jest to, że prawa jednostki i prawa zbiorowe mają być zapewnione jednocześnie.
Naruszenie praw obywatelskich i politycznych człowieka w Azji
Twórcy opinii na Zachodzie próbują wmówić światu, że łamanie praw człowieka w Azji jest wyłączną domeną Chin i Korei Północnej.
Prawa obywatelskie oznaczają prawo do zdrowego życia fizycznego i psychicznego, wymagającego bezpieczeństwa, niedyskryminacji, wolności opinii, prasy, religii, zrzeszania się i przemieszczania się .
Z drugiej strony, prawa polityczne oznaczają prawo do głosowania, członkostwa w partiach politycznych i innych działań związanych z polityką. Należy zauważyć, że prawa polityczne i obywatelskie mogą być takie same; rozróżnienie jest niewyraźne.
W tej sekcji zobaczymy, jak trudno jest znaleźć kraje wolne od naruszeń praw człowieka. Zawsze są silni i słabi. Silni chcą gardzić i wykorzystywać słabych. Taka jest natura ludzka. Innymi słowy, naruszanie praw człowieka jest częścią ludzkiego życia. Żaden kraj, czy to liberalny, czy autorytarny, nie może powiedzieć, że jest czysty. Dlatego mądre i konstruktywne jest unikanie etykietowania innych krajów jako naruszających prawa człowieka, a raczej współpraca w walce z naruszeniami praw człowieka.
Żaden z omawianych tu krajów azjatyckich nie jest wolny od naruszania praw człowieka. Omówię naruszenia praw człowieka według typów.
Postanowiłem nie podawać nazwisk sprawców i osób poszkodowanych, aby uszanować ich poufność.
Przemoc seksualna: Przypadek gwałtu na kobietach jest szczególnie wysoki w Indiach. We wrześniu 2020 r. kobieta z Dalit została zgwałcona i zamordowana przez grupę mężczyzn z wyższych sfer w dystrykcie Hathra w Uttar Pradesh, a policja poddała ją kremacji bez konsultacji z rodziną. Istnieją dziesiątki innych zgłoszonych przypadków, w których kobiety z niższych sfer zostały zgwałcone przez mężczyzn z wyższych sfer.
Przestępstwo gwałtu nie ogranicza się do Indii. W wielu krajach wiele dziewcząt jest gwałconych każdego dnia przez bogatych i wpływowych. Wiele kobiet jest gwałconych przez bliskich partnerów życiowych w krajach rozwiniętych.
Masowe zabójstwa ludzi: Masowe zabójstwa dokonywane przez rząd lub duże korporacje w porozumieniu ze skorumpowanymi rządami są powszechne. W Indiach, odkąd BJP przejęła władzę w marcu 2017 r., do 2020 r. zginęło 77 osób, a 1100 zostało rannych. Na Filipinach generał dywizji zabił tysiące aktywistów politycznych. W Malezji, 25 sierpnia 2018 r. wojsko wspierane przez kilka grup etnicznych zaatakowało wioski Rohingya, zgwałciło i dokonało masakry biednych ludzi. Zniszczono ponad 362 wioski, ponad milion Rohingyów zostało wykluczonych ze spisu ludności; 12 800 zostało przesiedlonych.
Zabójstwa z powodu oporu: W lutym 2020 r. w Indiach wybuchła przemoc, w wyniku której zginęło 50 muzułmanów. 18 kwietnia w Uttar Pradesh muzułmanin zmarł w szpitalu po pobiciu przez policję. W lipcu 2020 r. w Kashimie armia indyjska zabiła trzech młodych pracowników w sadzie jabłkowym. W Kambodży zamordowano znanego komentatora politycznego po tym, jak kambodżański generał wydał armii rozkaz zabicia każdego, kto podżega do zamieszek. Jedno z najgorszych masowych zabójstw z powodu odporności miało miejsce w Indonezji w latach 1965–1966. Zginęły miliony indonezyjskich komunistów, Chińczyków, przywódców związków zawodowych i innych.
Naruszenie prawa do wolności słowa, ekspresji, opinii i prasy: W Indiach w ostatnich latach 49 osób, w tym osoby związane z kinematografią, zostało skazanych za podżeganie do buntu za napisanie listu do premiera wyrażającego zaniepokojenie przestępstwami z nienawiści. Dziennikarz Hindustar został zabity za pisanie o przywódcach politycznych.
W Pakistanie 29 maja 2011 r. dziennikarz pakistańskiego biura Asia Times został porwany i zabity. W Kambodży władze cofnęły licencję Mohanokor Radio, które nadaje dla Voice of America i Radio Free Asia. W Indonezji w marcu 2017 r. dwóch francuskich dziennikarzy zostało deportowanych z Papui za reportaż, który mógł nie spodobać się władzom. W Malezji w kwietniu 2017 r. rząd zagroził cofnięciem licencji chińskojęzycznej gazecie z powodu opublikowania satyrycznej karykatury o debacie parlamentu na temat prawa islamskiego.
W grudniu 2018 r. w Myanmarze policja aresztowała dwóch reporterów za relacjonowanie przemocy sił bezpieczeństwa wobec ludu Rohingya. Zostali oskarżeni o posiadanie przeciekłych dokumentów związanych z operacjami sił bezpieczeństwa. W Tajlandii w marcu 2017 r. Voice TV, Spring News Radio, Peace TV i TV24 zostały zmuszone do tymczasowego zamknięcia działalności z powodu krytycznych reportaży przeciwko rządowi.
Naruszenie wolności prasy ma miejsce, gdy rząd siłą uniemożliwia przekazywanie niekorzystnych wiadomości. Ale czy grzech rządu polegający na naruszeniu prawa do wolnej prasy jest zawsze zły? Załóżmy, że prasa wykorzystuje wolność prasy, aby obalić dobry rząd. Czy w takim przypadku nie byłoby uzasadnione ograniczenie wolności prasy?
Weźmy przykład Korei Południowej. Rząd Moon Jae-ina zrobił wszystko, co mógł, aby uwolnić Koreańczyków od niesprawiedliwości popełnianej przez skorumpowaną konserwatywną elitę. Pod rządami Moona (2017-2022) prasa była całkowicie wolna. Ale prasa robiła wszystko, aby obalić rząd Moona , aby mogła mieć część bogactwa skradzioną przez skorumpowaną konserwatywną elitę. W jakim stopniu powinniśmy pozwolić na prawo do wolnej prasy?
W wielu krajach rozwiniętych prasa nadużywa swojej wolności, aby promować interesy skorumpowanych uprzywilejowanych grup. Dlatego musimy być ostrożni, zanim nazwiemy niektóre kraje naruszeniem wolności prasy.
Prześladowanie aktywistów praw człowieka: Naruszenie prawa do propagowania praw człowieka to kolejne wykroczenie wielu krajów. W Kambodży w 2017 r. rząd zatrzymał cztery starsze pracownice Cambodian Human Rights and Development Association (ADHOC). W sierpniu 2018 r. obrończyni praw kobiet została aresztowana podczas „Czarnego poniedziałku”, dnia protestu na rzecz uwolnienia pięciu członkiń ADHOC. Została skazana na 30 lat więzienia. W sierpniu 2019 r. kambodżańskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych zamknęło finansowany przez USA Democratic Institute i wydaliło zagranicznych pracowników.
W Myanmarze 1 stycznia 2017 roku zastrzelono wybitnego muzułmańskiego prawnika, starszego doradcę NLD (Narodowej Ligi Demokracji pod przywództwem Aung Saan Suu Kyi). W Wietnamie w 2017 roku aresztowano 40 aktywistów praw człowieka na mocy ustawy o bezpieczeństwie narodowym.
Dyskryminacja rasowa/religijna: W lutym 2020 r. w Indiach Sąd Najwyższy Indii orzekł o eksmisji dwóch milionów osób ze społeczności plemiennych. W sierpniu 2020 r. rząd Indii opublikował Krajową Rejestrację Obywateli, wykluczając trzy miliony osób, głównie muzułmanów. W Indonezji w marcu 2017 r. sąd w Dżakarcie skazał na 5 lat więzienia dwóch przywódców niemuzułmańskiej społeczności religijnej. 9 maja były gubernator Dżakarty, chrześcijanin, został skazany na 2 lata więzienia za bluźnierstwo przeciwko islamowi.
W sierpniu 2018 r. w Malezji rząd nakazał usunięcie z parku posągu kobiety ze skrzydłami za ateizm. W Mjanmie chrześcijanie, muzułmanie, hinduiści i wyznawcy innych religii niebuddyjskich są codziennie zagrożeni. W Wietnamie Kościół chrześcijański i świątynie buddyjskie są pod stałym nadzorem.
Naruszenie prawa do zgromadzeń: W Malezji ustawa o stowarzyszeniach wymaga, aby wszystkie organizacje liczące 7 lub więcej osób musiały się zarejestrować. W Tajlandii w sierpniu 2017 r. kilku pracowników naukowych, którzy uczestniczyli w Międzynarodowej Konferencji Studiów Tajskich w prowincji Chiang Mai, zostało oskarżonych o naruszenie polityki NCPO (National Council for Peace and Order).
27 listopada tajska policja rozproszyła pokojowe protesty w prowincji przeciwko budowie elektrowni węglowej. W Wietnamie nie jest dozwolony żaden związek zawodowy; nie jest dozwolone żadne zgromadzenie w obronie praw człowieka. W Singapurze zgromadzenia publiczne są dozwolone tylko w ustalonym miejscu, mianowicie w Hong Lun Park, gdzie znajduje się „speaker corner”; nie jest dozwolony żaden cudzoziemiec.
Porwanie: Istnieje wiele przypadków porwań bez śladu. Na Filipinach w sierpniu 2016 r. dziewczyna została porwana w drodze do pracy bez śladu.
W 2019 r. w całej Azji odnotowano 2500 przypadków wymuszonych lub niedobrowolnych zaginięć. W Tajlandii w sierpniu 2004 r. odkryto, że muzułmański prawnik zaginął w 1980 r.
Inne naruszenia praw człowieka: Istnieją przypadki naruszeń praw dzieci. Na przykład w Indonezji tysiące dzieci pracowało na polach tytoniu, narażając się na kontakt z pestycydami.
Bezprawne zatrzymanie wydaje się być powszechne. W Singapurze, na mocy ustawy o bezpieczeństwie wewnętrznym i przepisów karnych, osoby mogą zostać aresztowane i zatrzymane na czas nieograniczony bez żadnych zarzutów kontroli sądowej. W Tajlandii, na mocy ustawy NCPO (National Council for Peace and Order) wojsko może zatrzymać na 7 dni bez zarzutów i bez prawnika.
Podsumowując, ludzkość od wieków stara się promować i szanować prawa człowieka. Utworzono imponującą liczbę instytucji i międzynarodowych porozumień w celu zwalczania naruszeń praw człowieka. ONZ przeznaczyła znaczną ilość ograniczonych zasobów na ochronę praw człowieka. Ponadto każdy kraj ma jakiś mechanizm stworzony w celu podtrzymywania i poprawy praw człowieka.
Jednak rzeczywistość nie jest zachęcająca. Każdy kraj jest ofiarą naruszeń praw człowieka.
Być może jest to nieuniknione, dopóki istnieją silni i słabi; dopóki istnieją bogaci i biedni. Ludzka natura jest taka, że silni wykorzystują słabych; bogaci gardzą biednymi.
Dlatego też jest śmieszne, aby nazwać jakiś kraj łamiącym prawa człowieka. To, co możemy zrobić, to zminimalizować destrukcyjne skutki naruszeń praw człowieka. W tym celu potrzebujemy więcej współpracy międzynarodowej, a zwłaszcza bardziej wiążących praw.
Joseph H. Chung
Dr Joseph H. Chung jest profesorem ekonomii na Uniwersytecie Quebecu w Montrealu (UQAM) i członkiem Centrum Studiów nad Integracją i Globalizacją (CEIM) UQAM. Jest adiunktem naukowym Centrum Badań nad Globalizacją (CRG).
Żródło - https://www.globalresearch.ca/human-right-what-how-badly-violated-asia/5767488
Od Redakcji SN: dane przytoczone przez autora pochodzą z 2021 roku.