O polskiej scenie politycznej traktuje książka historyka, prof. Romana Wapińskiego Polityka i politycy, wydana przez wydawnictwo Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Autor w przedmowie przytaczając poglądy na politykę Arystotelesa i Machiavellego oraz Maxa Webera konstatuje, że "dominujące u nas wyobrażenia o polityce i politykach uwzględniają w małym stopniu bądź też w ogóle nie zauważają różnic między etyką przekonań a etyką odpowiedzialności. Hołdując w znacznej mierze bohatersko - martyrologicznej wizji dziejów Polski, dość często traktując poezję jako przejaw myśli politycznej, bierzemy przede wszystkim pod uwagę przekonania ludzi polityki". To stwierdzenie jest osią, wokół której autor pokazuje kształtowanie się polskiej sceny politycznej po 1918 r., motywacje ludzi do podejmowania działalności politycznej i umiejętności poruszania się ich w sferze polityki. Nie brakuje także analiz dotyczących powiązań sfery polityki ze sfera prywatności. Książkę zamyka indeks osób i spis ilustracji. Niestety, podtytuł książki "o polskiej scenie politycznej XX wieku", nie oddaje w pełni jej treści. Jest to raczej analiza sceny przedwojennej, okres po 1945 roku jest potraktowany marginalnie, co wprowadza w błąd czytelników ciekawych ocen tamtych czasów przez współczesnych nam naukowców, a nie polityków.
Roman Wapiński, Polityka i politycy, Wydawnictwo Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 2006, str. 266