Nauka i sztuka (el)
- Autor: ANNA LESZKOWSKA
- Odsłon: 2725
W warszawskim Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski od 4 czerwca do 23 września 2012 można oglądać wystawę prac Józefa Robakowskiego.
Wystawa Moje własne kino to obszerna prezentacja twórczości Józefa Robakowskiego, prekursora filmowej neoawangardy w Polsce, współtwórcy polskiej sztuki wideo i współzałożyciela Warsztatu Formy Filmowej (1970-1977), formacji, która pozostaje kluczowym odniesieniem dla kolejnych generacji twórców i badaczy sztuki nowych mediów. Praktyka artystyczna Robakowskiego pokazana jest w zderzeniu dwóch różnych i jednocześnie przenikających się perspektyw: „kina rozszerzonego” i „kina własnego”. Wystawa, z jednej strony, pokazuje udział artysty w formułowaniu i kształtowaniu koncepcji filmu strukturalnego oraz kluczową rolę, jaką odegrał on w neoawangardowym eksperymencie i krytycznym dyskursie sztuki jako wnikliwy analityk wizualnego języka mediów.
Z drugiej strony, przedstawia odrębną pozycję twórcy wypracowywaną w zindywidualizowanej formule „kina własnego” będącego rodzajem autorskiego zapisu samego siebie, w którym autobiografia zastępowała kwestionowaną historię, a prywatność była odpowiedzią na rzeczywistość realnego socjalizmu.W ramach „kina rozszerzonego” będącego w praktyce Robakowskiego wyzwaniem dla nawyków percepcyjnych odbiorcy, atakowanego światłem, dźwiękiem, sytuowanego w rozszerzonej przestrzeni oddziaływania tego kina, pokazane są filmy zaliczane do klasyki kina strukturalnego.
Nowatorskie analizy struktur przekazu filmowego i warunków odbioru, eksperymenty z oczyszczaniem języka filmu z literatury, fabuły, anegdoty i z dążeniem do obiektywizacji zapisów filmowych, w których artysta rezygnował z autorskich ingerencji na rzecz partycypacyjnego modelu kolektywnych realizacji.
Pod hasłem „kina własnego” prezentowane są filmy i wideo, w których artysta proponował własny scenariusz postrzegania rzeczywistości PRL-u, w których strategia prywatności stawała się gestem politycznym.
Formuła „kina własnego” ma rozwinięcie w pracach, których Robakowski jest zarazem twórcą jak protagonistą, autorem, bohaterem i narratorem. Na zasadzie polifonii obrazów będą zestawione filmowe autoportrety artysty, autoironiczne gry z własnym wizerunkiem, w których wyśmiewa on artystyczne mity, toczy spory z modernistyczną tradycją i polemizuje z kulturowym establishmentem.Wystawa - nawiązująca w tytule do jednego z tekstów artysty - obejmuje filmy, realizacje wideo, rejestracje działań performance, instalacje i fotografie. Retrospektywny wgląd w twórczość Robakowskiego sięga początku lat 60. i pierwszego filmu artysty zrealizowanego metodą found footage (6 000 000, 1962), która stała się ulubioną techniką współczesnych medialistów.
Wystawa prezentuje zarówno ikoniczne dla tego twórcy prace, jak: "Test" (1971), "Z mojego okna" (1978-1999), "Sztuka to potęga!" (1985), "Moje videomasochizmy" (1986), jak i mniej znane krótkie zapisy wideo z ostatnich lat. Zgromadzone w przestrzeniach CSW prace proponują narrację, z której wyłania się wizerunek artysty łączący w sobie eksperymentatora i analityka mediów z anarchizującym neodadaistą i zadeklarowanym nihilistą, spadkobiercę awangardowych tradycji z entuzjastą kulturowych peryferiów, jednego z najaktywniejszych animatorów życia artystycznego z twórcą bardzo osobistych narracji filmowych, bywalca międzynarodowych festiwali z rzecznikiem „progresywnej sceny łódzkiej”, zasłużonego pedagoga z kontestatorem instytucjonalnych hierarchii.Towarzyszący wystawie pokaz zrealizowanych przez Robakowskiego filmów o sztuce będzie dopełnieniem wizerunku artysty sytuującego się pomiędzy kinem a sztuką, historyka i teoretyka sztuki, zarówno w teorii, jak i praktyce filmowej, kształtującego własną wizję historii sztuki.
Wystawie Moje własne kino towarzyszyć będzie katalog, a także program filmowy i edukacyjny.
Wystawa Moje własne kino będzie prezentowana również w Centrum Sztuki Współczesnej ZNAKI CZASU w Toruniu od 20 października do 8 grudnia 2012.
Józef Robakowski (ur. w 1939 w Poznaniu) mieszka i pracuje w Łodzi. Artysta, historyk sztuki, autor filmów, zapisów wideo, cykli fotograficznych, rysunków, instalacji, obiektów, projektów konceptualnych. Teoretyk i nauczyciel akademicki. Studiował historię sztuki i muzealnictwo na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu oraz na Wydziale Operatorskim PWSFTT w Łodzi. W latach 1970-1981 był wykładowcą i kierownikiem Zakładu Fotografii i Reklamy Wizualnej w łódzkiej Szkole Filmowej, w latach 1983-1984 wykładał na Uniwersytecie w Łodzi. W 1995 ponownie podjął pracę w Szkole Filmowej, gdzie od 2002 jest profesorem i prowadzi pracownię działań multimedialnych. W latach 60. był współzałożycielem kilku grup artystycznych: Oko (1960), ZERO-61 (1961-1969) i Krąg (1965-1967). Inicjator i współzałożyciel Warsztatu Formy Filmowej (1970-1977) oraz Telewizyjnej Grupy Twórczej Stacja Ł (1991-1992). Od 1978 prowadzi Galerię Wymiany, miejsce spotkań alternatywy artystycznej i galerie-archiwum dysponującą imponującą kolekcją sztuki. Inicjator wielu wydarzeń artystycznych, m.in. w ramach Kultury Zrzuty organizował m.in. przeglądy kina niezależnego Nieme Kino na łódzkim Strychu (1983-1985) oraz Międzynarodowy Festiwal Video-Art-Clip (1987-1989). Indywidualne prezentacje artysty miały miejsce m.in. w: Muzeum Sztuki w Łodzi (2007) oraz Ludlow 38 w Nowym Jorku (2011).
Jego prace znajdują się w wielu publicznych i prywatnych kolekcjach w Polsce i za granicą.
- Autor: Lidia Zganiacz
- Odsłon: 1726
W Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi do 28.03.16 można oglądać wystawę jubileuszową z okazji 55-lecia muzeum - Pamięć utrwalona. Dary i nabytki Centralnego Muzeum Włókiennictwa w Łodzi z lat 2003 – 2014. Wystawa towarzyszy „15. Międzynarodowemu Triennale Tkaniny, Łódź 2016”.
Koncepcja wystawy zakłada pokazanie najciekawszych poznawczo i artystycznie nabytków muzeum z ostatnich lat, które stanowią początek nowych, bądź rozszerzenie już istniejących kolekcji. Zaprezentowane eksponaty są – z konieczności – tylko niewielką częścią zgromadzonych zbiorów. Ich wyboru dokonali kustosze odpowiedzialni za poszczególne działy.
Na wystawie pokazano około 600 różnorodnych obiektów, pochodzących ze wszystkich działów kolekcjonerskich muzeum: Biblioteki i Archiwum, Historii Włókiennictwa, Technik Włókienniczych, Tkaniny Artystycznej, Ludowej i Przemysłowej, Działu Odzieży oraz Skansenu Łódzkiej Architektury Drewnianej. Wśród nich znalazło się wiele rzadkich i cennych, będących unikatowymi w polskich zbiorach muzealnych. 
Z działu Archiwum wybrano na wystawę medale ostatnich edycji Międzynarodowego Triennale Tkaniny w Łodzi oraz zespół rękopisów Krystyny Kondratiuk – założycielki i pierwszej dyrektor muzeum.
Na wystawie znajdują się też archiwalia związane z kulturą i historią Łodzi oraz rozwojem przemysłu włókienniczego.
Uzupełnieniem archiwaliów są maszyny i przyrządy włókiennicze oraz zespoły katalogów i tkanin pozyskanych ze wszystkich znaczących, łódzkich firm włókienniczych, które po 1989 roku uległy likwidacji.
Można obejrzeć rownież kapy pluszowe, tkaniny żakardowe oraz dywany. Nie brakuje projektów autorskich znakomitych łódzkich artystów – projektantów tkanin przemysłowych – m. in. Bolesława Tomaszkiewicza, Haliny Ładanowskiej, Zofii Samoggy, Barbary i Henryka Kubików czy Zofii Rostad.
Obok kolekcji tkanin wytwarzanych w fabrykach włókienniczych zaprezentowano ludową twórczość rękodzielniczą – tkaniny i elementy ludowego stroju, m. in. tkaniny wykonane w reaktywowanych technikach tkackich, takich jak „perebora” i „sejpak” oraz kolekcję tkanin podwójnych.
W kolekcji współczesnej tkaniny artystycznej znalazły się przykłady tkanin unikatowych prezentowanych i nagradzanych podczas kolejnych edycji Międzynarodowego Triennale Tkaniny w Łodzi i na wystawach mu towarzyszących - Ogólnopolskiej Wystawie Tkaniny Unikatowej i Ogólnopolskiej Wystawie Miniatury Tkackiej.
Są to prace wybitnych twórców zagranicznych (Petera Horna, Annie Vriezen), jak i zaliczanych do światowej czołówki twórców polskich, m. in. Włodzimierza Cygana, Jolanty Rudzkiej-Habisiak, Andrzeja Rajcha czy Konrada Zycha.
Osobnym tematem wystawienniczym jest moda kobieca i męska, od II poł. XIX w. po czasy współczesne. Zaprezentowano odzież codzienną, stroje wieczorowe, ubiory plażowe, bieliznę oraz rozmaite akcesoria stroju.
Obok siebie pojawiły się ubiory znanych światowych marek (Chanel, Versace, Prada), a także polskich firm (m.in. Telimeny, Wólczanki, Monnari) i projektantów (m. in. Yulii Babich, Zygmunta Łukasiewicza, Arkadiusza Taraski).
Zbiory Skansenu Łódzkiej Architektury Drewnianej reprezentowane są przez płócienne makatki z wyhaftowanymi scenkami rodzajowymi i rymowanymi sentencjami.
Z uwagi na fakt, iż zdecydowana większość zgromadzonych w ostatnich latach przez muzeum zbiorów pochodzi z darów osób prywatnych, wystawa jest rodzajem podziękowania darczyńcom.
Oprac. st. kustosz Lidia Zganiacz
kurator wystawy
Pełna informacja - http://www.muzeumwlokiennictwa.pl/czasowe/1/540,pamiec-utrwalona-dary-i-nabytki-centralnego-muzeum-wlokiennictwa-w-lodzi-z-lat-2003-2014.html
- Autor: Janusz S. Nowak
- Odsłon: 3710
>
W Muzeum Narodowym w Krakowie – Galerii Sztuki Polskiej XIX wieku w Sukiennicach czynna jest do 16 grudnia 2012 r. wystawa poświęcona dwusetnej rocznicy urodzin Józefa Ignacego Kraszewskiego (1812-1887).
>
Rocznica urodzin pisarza, malarza, uczonego i księgarza zbiega się ze 133 rocznicą powstania Muzeum Narodowego w Krakowie.
W zbiorach Muzeum znajduje się nieliczny, ale cenny zespół pamiątek po Kraszewskim, obejmujący przedmioty osobiste, dowody czci i uznania, którym cieszył się pisarz za życia (dyplomy, adresy, albumy), pamiątki jego jubileuszu obchodzonego w Sukiennicach w 1879 roku (medale i medaliony, druki okolicznościowe), autografy listów i pierwodruki jego utworów, a także jego prace własne (rysunki i akwaforty).
Prezentowany wybór zabytków, pozwalający przedstawić nestora literatury polskiej jako człowieka, autora, wydawcę oraz artystę, uzupełniają wizerunki pisarza i przedstawienia uroczystości 1879 roku. Końcowy akcent stanowią pamiątki z pogrzebu Kraszewskiego, który odbył się w Krakowie w 1887 roku.
Wystawa ma na celu przypomnienie, jak ważnym krokiem na drodze do powstania Muzeum Narodowego w Krakowie był obchodzony w tym mieście jubileusz 50-lecia pracy pisarskiej Józefa Ignacego Kraszewskiego. W dniach 2–7 października 1879 roku do Krakowa przyjechało 11 tysięcy gości, m. in. z Rzymu Henryk Siemiradzki, z Ameryki Helena Modrzejewska. Kraszewski, fetowany przez tłumy, brał udział w uroczystościach w katedrze wawelskiej i kościele Mariackim, odebrał doktoraty honorowe uniwersytetów w Krakowie i we Lwowie, przyjmował od rodaków delegacje, dary, gratulacje.
4 października 1879 roku w Sukiennicach wydano na jego cześć ucztę na 800 osób, a 5 października, również w Sukiennicach, odbył się wielki bal na 2000 osób (uwieczniony przez Juliusza Kossaka). Tego samego dnia Henryk Siemiradzki „na pożytek krajowi” ofiarował dla przyszłych zbiorów Muzeum w Sukiennicach „arcydzieło swojego pędzla” – Pochodnie Nerona, a nazajutrz blisko 40 wybitnych polskich artystów również zadeklarowało przekazanie swoich dzieł. Wieczorem krakowianie w spontanicznym pochodzie z pochodniami oddali hołd w podzięce i Kraszewskiemu, i Siemiradzkiemu.
7 października Rada Miasta Krakowa podjęła uchwałę o utworzeniu Muzeum Narodowego. Wśród darów dla Muzeum w Sukiennicach znalazło się niezachowane dziś popiersie Kraszewskiego i jego obraz Ruiny Pompei oraz podarowane przez niego Wstąpienie Marii do Świątyni (część ołtarza z Marienfeld z połowy XV wieku), a także dary 70 artystów polskich. W 1883 roku Rada Miasta Krakowa nadała Muzeum Statut i powołała Komitet, którym kierował Jan Matejko.
>
W 1903 roku dyrekcja Muzeum pod kierownictwem Feliksa Kopery postanowiła na nowo urządzić i zaadaptować sale Sukiennic na ekspozycje muzealne, m.in. umieszczając w dwóch pomieszczeniach – „jak dawniej” – pamiątki po Józefie Ignacym Kraszewskim.
>
>
>
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 863
Muzeum Historyczne w Bielsku-Białej posiada bogatą kolekcję korespondencji Juliana Fałata (1853–1929), wielkiego polskiego malarza. Listy te są barwnym opisem czasów jego i jemu współczesnych, którzy tworzyli historię sztuki i kultury polskiej oraz europejskiej.
Fałat urodził się w Tuligłowach koło Lwowa, w rodzinie wiejskiego organisty. Studiował malarstwo w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie oraz w Królewskiej Bawarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. W 1885 roku odbył podróż dookoła świata. W 1886, podczas polowania w Nieświeżu, w litewskich lasach Radziwiłłów, poznał późniejszego cesarza Wilhelma II Hohenzollerna. Spotkanie zaowocowało zaproszeniem do Berlina, gdzie artysta spędził blisko 10 lat, piastując stanowisko nadwornego malarza scen myśliwskich.
W latach 1894–1896, współpracując z Wojciechem Kossakiem, namalował panoramę Berezyna. W 1895 roku został dyrektorem Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie, przeprowadził doskonałą reformę, dzięki której szkoła została podniesiona do rangi akademii. Do 1909 roku kierował krakowską uczelnią, po czym przeszedł na emeryturę i przeprowadził się do słynnego wówczas na Śląsku uzdrowiska w Bystrej koło Bielska.
Malował przede wszystkim pejzaże, ale i doskonałe portrety. Sławę przyniosły mu sceny myśliwskie i zimowe pejzaże z potokiem w śniegu. Tworzył prace olejne, malował gwaszem, pastelami. Mistrzostwo techniczne osiągnął w akwareli.
Listy z kolekcji Muzeum złożyły w biograficzną opowieść – dźwiękową! - Ewa Kubieniec i Iwona Purzycka. Korespondencję Juliana Fałata czytają bowiem aktorzy Teatru Śląskiego w Katowicach:
Listy Fałata: Artur Święs
Listy pisane przez kobiety: Viola Smolińska
Listy pisane przez mężczyzn: Zbigniew Wróbel.
Więcej - https://muzeum.bielsko.pl/pl/falat-audiobooki