Nauka i sztuka (el)
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 1005
We wrocławskim Muzeum Współczesnym do 21.2.22 można oglądać wystawę prac holenderskiej artystki Puck Verkade zatytułowaną „Cursed” (Przeklęty).
"Cursed" to pierwsza przekrojowa muzealna wystawa Puck Verkade, a zarazem pierwszy pokaz jej prac w Polsce.
Wystawa składa się z pięciu instalacji wideo stworzonych od 2017 roku oraz premierowej prezentacji nowej pracy. W swojej twórczości Verkade dąży do zrewidowania archetypowych narracji, które kształtują społeczne struktury ludzkiego doświadczenia.
Tematy jej prac – od kwestii odpowiedzialności i współudziału do ostatnich dociekań dotyczących wymagań i wolności wyboru – oferują wnikliwe spojrzenie na historie i zagadnienia kształtujące codzienne poznanie. Narracja tych zabawnych, przewrotnych oraz igrających z absurdem instalacji często prowadzona jest z nie-ludzkiej perspektywy, kwestionuje sprzeczności naszych zachowań i struktury tworzone przez nas same i samych.
Tytuł wystawy "Cursed" jest zaczerpnięty z pracy Verkade z 2020 roku, w której przewodnikiem podróży przez pułapki nawiedzonego umysłu jest wewnętrzny demon, a doświadczenia lęku i rozpaczy splatają się z podświadomymi archetypami. W kontekście całej wystawy tytuł odnosi się do złożonych relacji pomiędzy wewnętrznymi i zewnętrznymi światami, alchemicznymi zasadami i nauką, kategoriami wiedzy i herezji, strukturami władzy i zależności – istotnymi wątkami przewijającymi się przez całą wystawę i sztukę Verkade. To, czym je ze sobą splata, jest pytanie o sprawczość, nieuchronność tego, co przeklęte, i systemów władzy, które je tworzą.
Otwierająca wystawę praca poświęcona jest zagadnieniu reprodukcji, podkreśla złożone związki między ciałem kobiety i jego przedstawieniami w tradycji filmowej. W Rozpłodniczce kwestie płodności, zarówno w ludzkim, jak i nie-człowieczym znaczeniu, splecione są z zagadnieniami związanymi z widzialnością i reprezentacją. Nawarstwiając pradawne mity i ikony popkultury i zbliżając ze sobą cielesną i kosmiczną perspektywę, artystka wskazuje, że reprodukcja jest fundamentem struktur władzy, które organizują nasze życie.
Stworzona na fali ruchu #MeToo Przynęta kontynuuje dyskusję o prawach kobiet, przyglądając się sposobom prowadzenia takich rozmów w społeczeństwie. Kluczowe pytanie o odpowiedzialność i rozliczenie – podejmowane przez artystkę poprzez badanie języka władzy jedynie udającego solidarność i wiarygodność – rezonuje w kolejnych pracach dotyczących kryzysu klimatycznego i zdrowia psychicznego.
Prace Verkade analizują nie tylko genderowe, ale także deterministyczne narracje dotyczące początku gatunku ludzkiego i jego roli na planecie. Sprawdzając, jak niektóre antropologiczne teorie odróżniają człowieka od innych żywych organizmów, Obrabiając Lucy podkreśla przekłamania i ciągłe przepisywanie genezy ludzkości na sposób odpowiadający obowiązującym narracjom. W nawiązaniu do pojęcia solastalgii, czyli depresji spowodowanej przez zmiany klimatu i niszczenie środowiska, Plaga przygląda się różnym aspektom kryzysu klimatycznego i ich wpływowi na nasze życie, skupiając się na tym, jak objawiają się nie tylko w naszych domach i planecie, ale także w psychice. 
Przeklęte traktuje o zdrowiu psychicznym, posługując się metaforą nawiedzonego domu, by przedstawić samosabotujący się umysł, którego niewiarygodnym narratorem jest demoniczny wewnętrzny głos. Poczucie uwięzienia – które wiele i wielu z nas doświadczyło w pandemii – przepełnia instalację wideo, stawiając na pierwszym planie psychologiczne konsekwencje aktualnych warunków i okoliczności.
Nowa instalacja powraca do wątków pojawiających się w pierwszej na wystawie pracy, lecz podchodzi do nich z innego punktu widzenia. Nie urodzone podejmuje temat współczesnego macierzyństwa z perspektywy oczekiwań, determinizmu i samostanowienia, ponownie odnosząc się do zawiłego splotu wolności i odpowiedzialności oraz władzy i zależności.
Szerokie spojrzenie na twórczość Verkade ukazuje eksplorowaną przez artystkę transformację samego medium filmowego. Widać istotną zmianę pomiędzy starszymi, w pełni cyfrowymi pracami, w których pojawiają się elementy wizualne i awatary zaczerpnięte z kultury popularnej i Internetu, a ostatnimi pracami, w których stosuje bardziej tradycyjne i analogowe techniki, jak choćby ręcznie robione rekwizyty, animacja poklatkowa czy działania dokamerowe.
Zestawiając ze sobą te różnorodne, ale jednak spójne instalacje, sama wystawa staje się przestrzenią namysłu nad naszą relacją z cyfrowym medium i obrazem filmowym. Sploty głównych wątków w pracach powstałych od 2017 roku nie tylko zarysowują nasz kulturowy krajobraz poznawczy połowy ostatniej dekady, ale także zaświadczają o przyśpieszeniu oraz przekształceniach związków pomiędzy jednostką a społeczeństwem, szczególnie wobec masowych ruchów społecznych i przełomowych wydarzeń.
Puck Verkade (ur. 1987, Holandia) mieszka i pracuje w Hadze i Berlinie. W instalacjach i rysunkowych storyboardach posługuje się żartobliwością, dziecinnym zdumieniem, czarnym humorem i autoironią by uczynić to, co nieprzyjemne, bardziej uchwytnym i możliwym do przepracowania.
Pełne poczucia humoru prace powołują absurdalny świat, który wciąga widza i dezorientuje, tworząc trudny do zdefiniowania i niekomfortowy podtekst. Zbłąkany diabeł, konfrontacyjna mucha, wyjałowiona planeta, kuriozalny przodek; hybrydowe postacie odzwierciedlają archetypy, którymi celowo lub nieświadomie się posługujemy; wizerunki, które w sobie nosimy, zawsze odnajdujące drogę na powierzchnię, szczególnie jeśli staramy się je tłumić.
Verkade obroniła licencjat na Akademii Królewskiej w Hadze i magisterium na Goldsmith University w Londynie.
Więcej - https://muzeumwspolczesne.pl/mww/wystawy/puck-verkade-cursed/
- Autor: ANNA LESZKOWSKA
- Odsłon: 2990
Punkt widzenia Rambowa - to tytuł najnowszej wystawy w Muzeum Plakatu w Wilanowie, która można będzie oglądać do 5 lutego 2012.
Muzeum Plakatu w Wilanowie – oddział Muzeum Narodowego w Warszawie – zaprasza na wystawę indywidualną Güntera Rambowa – jednego z najsłynniejszych światowych twórców plakatu. Artysta sam wybrał prace, które chce pokazać warszawskiej publiczności.
„Punkt widzenia Rambowa” to prezentacja ponad 200 prac tego wybitnego grafika, ucznia Hansa Hillmana, laureata licznych międzynarodowych nagród, w tym także Warszawskiego Międzynarodowego Biennale Plakatu. Rambow zasłynął jako twórca plakatów filmowych i teatralnych oraz prac zaangażowanych w aktualne problemy społeczno-polityczne. Z czasem niemal zupełnie zrezygnował z fotografii i fotomontażu na rzecz kompozycji czysto graficznych, w których znak jest sprowadzony do formy możliwie najprostszej, a konotacje treściowe są często aluzyjne. Paleta barw jest zredukowana do maksimum dwóch–trzech kolorów. 
Muzeum Plakatu w Wilanowie
Muzeum Plakatu w Wilanowie powstało 4 czerwca 1968 roku, jako oddział Muzeum Narodowego w Warszawie. Jednym z głównych inicjatorów powołania pierwszej na świecie instytucji tego rodzaju był ówczesny Dyrektor Muzeum Narodowego, profesor Stanisław Lorentz. Na siedzibę muzeum wybrano tereny dawnej ujeżdżalni należącej do kompleksu zabudowań Pałacu w Wilanowie. Obecnie placówka może pochwalić się kolekcją plakatu artystycznego liczącą 55 000 tytułów, z czego 33 000 to plakaty polskie. Oprócz organizacji wystaw, których celem jest prezentowanie szerokiej publiczności tej dziedziny sztuki, muzeum prowadzi także działalność wydawniczą. Od 1994 roku odbywa się tu organizowane co dwa lata Międzynarodowe Biennale Plakatu; na każdą jego edycję napływa ponad 2000 prac z całego świata.
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 393
W Muzeum im. J. Malczewskiego w Radomiu można oglądać do 14.07.24 wystawę poświęconą Radomskim Zakładom Przemysłu Skórzanego Radoskór.
W roku 2024 mija 25 lat od ostatecznej likwidacji „Radoskóru”. Przez dziesięciolecia „Radoskór”, a wcześniej Radomskie Zakłady Obuwia oraz Polska Spółka Obuwia „Bata” S.A., dawały pracę tysiącom mieszkańców Radomia. Niektórzy radomianie całe swoje życie zawodowe związali w przemysłem skórzanym funkcjonującym w mieście.
W 1985 roku „Radoskór” osiągnął szczyt zatrudnienia – łącznie w całym Kombinacie pracowało ponad 12 tysięcy pracowników. Dlatego też Muzeum chce przypomnieć radomianom, ale i także gościom odwiedzającym nasze miasto historię tego przedsiębiorstwa.
Na wystawie prezentowane są artefakty pochodzące z kolekcji własnej Muzeum (takie jak obuwie, fotografie prezentujące wnętrza hal produkcyjnych oraz wydarzenia z życia zakładów, gadżety reklamowe, sztandary, dyplomy i nagrody), także pamiątki rodzinne po byłych pracownikach Kombinatu wypożyczone od osób prywatnych, oraz obiekty wypożyczone z Archiwum Państwowego i Muzeum Historii Najnowszej Radomia oraz XI Liceum Ogólnokształcące im. St. Staszica.
Kurator wystawy: Krzysztof Skarżycki
Za: https://www.muzeum.edu.pl/pl/radom/radomskie-zaklady-przemyslu-skorzanego-radoskor-1959%E2%80%931999,2554.html
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 360
W Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia w Radomiu do 8.09.24 można oglądać wystawę prac Rajmunda Ziemskiego pn. Znak i kolor.
Wystawa jest próbą przybliżenia twórczości Rajmunda Ziemskiego, jednego z czołowych polskich malarzy drugiej połowy XX wieku. Urodzony w Radomiu artysta, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, wyprzedzał swój czas. Był prekursorem nowoczesnego spojrzenia na proces twórczy w malarstwie i jednym z najważniejszych artystów posługujących się językiem abstrakcji. Stworzył swój własny, indywidualny i rozpoznawalny styl malowania inspirowany malarstwem materii.
Jego wrażliwość artystyczna kształtowała się niewątpliwie pod wpływem traumy II wojny światowej i przeżyć z nią związanych. W latach 1949–1955 studiował malarstwo w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracowni Artura Nachta-Samborskiego, a po jej ukończeniu został wykładowcą tej uczelni. Jego debiut artystyczny jest nierozerwalnie związany ze słynną wystawą „Przeciw wojnie – przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale w 1955 roku. Ta przełomowa wystawa jest jedną ze sztandarowych prezentacji artystycznych w historii polskiej sztuki.
Malarstwo Rajmunda Ziemskiego jest niezwykłe, niepowtarzalne i zaskakująco aktualne. Jego metaforyczne obrazy są pełne ekspresji, emocji oraz koloru. Malował fascynujące pejzaże, ale nie takie, jakie znamy i obserwujemy w rzeczywistości. Tworzył swoje własne, niepowtarzalne, metafizyczne światy, dla których źródłem inspiracji była nie tylko natura, ale wspomnienia z dzieciństwa i młodości.
Ziemski nie naśladował niczego, lecz budował swoją własną rzeczywistość. Posługiwał się barwnymi plamami, co było wyrazem dążenia do swobodnej ekspresji. Szukał idealnych znaków i symboli, za pomocą których mógłby wyrażać swoje przemyślenia i doznania oraz opisywać świat. Podobnie jak Tadeusz Kantor był mistrzem sztuki informel, która polegała na spontanicznym i intuicyjnym malowaniu, bez z góry ustalonego planu czy kompozycji.
Malował z pasją i odwagą, nie bojąc się eksperymentować z różnymi technikami i materiałami. Był artystą, który nieustannie rozwijał się twórczo i intelektualnie. Nieprzerwanie i z ogromną determinacją odkrywał nowe możliwości, jakie daje malarstwo. Jego słynna pejzaże są źródłem poznania jego wewnętrznych przeżyć, pragnień, lęków i wspomnień.
Kuratorzy: Katarzyna Ziemska i Paweł Witkowski
Rajmund Ziemski (1930, Radom – 2005, Warszawa). Malarz, pedagog. W latach 1949–1955 studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Artura Nacht-Samborskiego. Na akademii pozostał na trzyletnich studiach aspiranckich. Od 1967 do 1978 roku prowadził samodzielną pracownię malarstwa na Wydziale Architektury Wnętrz, a następnie wrócił na Wydział Malarstwa, na którym otrzymał samodzielną pracownię dyplomującą. Kierował nią do roku 2000, czyli do przejścia na emeryturę.
W 1983 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1990 roku profesora zwyczajnego. W latach 1965–1974 był silnie zaangażowany w prace społeczne, działał w Związku Polskich Artystów Plastyków i w Akademii Sztuk Pięknych. W 1979 roku został laureatem Nagrody im. Jana Cybisa.
Debiutował w grudniu 1955 roku na X Jubileuszowej Wystawie Młodej Plastyki „Przeciw wojnie – przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale. Uczestniczył w ponad stu wystawach zbiorowych. W latach 60. i 70. XX wieku brał udział w ważnych prezentacjach młodej sztuki polskiej w Stanach Zjednoczonych, Francji, Belgii, Niemczech, Danii, Szwajcarii, Austrii, Szwecji. Jego pierwsza indywidualna wystawa malarstwa odbyła się w 1957 roku w warszawskiej Galerii „Krzywe Koło”.
Zorganizował blisko 30 wystaw indywidualnych w Polsce i za granicą, m.in. w: Waszyngtonie, Chicago, Wiedniu czy Brukseli. Prace artysty znajdują się w muzeach za granicą, najważniejszych muzeach polskich i w kolekcjach prywatnych. W 2004 roku został uhonorowany Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.