Warszawska Zachęta razem z Narodowym Centrum Kultury zorganizowały wystawę Józef Czapski. Wokół kolekcji Aeschlimanna, na której zgromadzono ok. 80 płócien i gwaszy z późnego okresu twórczości artysty, głównie lat 70. i 80. ub. wieku. Wybór ten podyktowany został wartością tych dzieł - lata te były bowiem najlepszymi w malarstwie Czapskiego, a jego prace z tego okresu oceniane są jako najlepsze, uwolnione od doktryn i teorii, pokazujące własną wizję rzeczywistości. Wybór prac jest podyktowany jakościami malarskimi, odkrywczością formy i koloru a intencją twórców wystawy było odkrycie malarstwa Czapskiego, które pozostawało w cieniu biografii i legendy malarza. Malarza, który od 1947 r. mieszkał w domu "Kultury" w Maisons-Laffitte pod Paryżem i gdzie zmarł w 1993 r. Większość prezentowanych dzieł pochodzi ze zbiorów szwajcarskiego rysownika, marszanda i przyjaciela artysty - Richarda Aeschlimanna, będącego jednocześnie najważniejszym kolekcjonerem twórczości Czapskiego i właścicielem Galerie Plexus w Chexbres w Szwajcarii.
Na wystawie nie zabrakło też prac ze zbiorów polskich muzeów: Narodowego w Warszawie i Krakowie. Ważnym punktem ekspozycji jest także legendarny "Dziennik", mało znane arcydzieło literatury i sztuki polskiej XX wieku, którego 14 zeszytów pochodzących z kolekcji Muzeum Narodowego w Krakowie pokazano na wystawie. Dzienniki to 260 pisanych ręcznie po polsku, francusku i niemiecku tomów zapisków połączonych z rysunkami, wycinankami, fotografiami itp. "Dzienniki" - przekazane przez Czapskiego Muzeum Narodowemu w Krakowie nie zostały dotychczas opracowane naukowo. W tym celu uruchomiono wieloletni projekt badawczy, realizowany przez Narodowe Centrum Kultury oraz Instytut Dokumentacji i Studiów nad Literaturą Polską Oddział Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza. W tym roku zostaną przepisane i opracowane dwa roczniki "Dziennika": rok 1985 i 1986. Pozostałe - z uwagi na trudności językowe i w odczycie - będą opracowywane zapewne przez wiele lat.