Nauka i sztuka (el)
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 1562
"Jan Stanisławski – Mistrz młodopolskiego pejzażu" – to tytuł wystawy w Muzeum Miasta Łodzi czynnej od 29.03. do 25.06.17.
Punktem wyjścia prezentacji jest przypadająca w tym roku 110. rocznica śmierci artysty. Na wystawie pokazano ponad 40 prac wypożyczonych z Muzeum Narodowego w Krakowie, z handlowych galerii sztuki oraz od łódzkich kolekcjonerów prywatnych – miniaturowe pejzaże miejskie i wiejskie, impresyjne studia roślin i wody, nastrojowe nokturny z różnych okresów krótkiej, acz intensywnej, twórczości Jana Stanisławskiego: od początku lat 80. XIX wieku po 1906 rok.
Jan Stanisławski (1860-1907) to jeden z najwybitniejszych polskich malarzy-pejzażystów, czołowy przedstawiciel młodopolskiego modernizmu, Mistrz miniatury, w której wypracował własny, rozpoznawalny po dziś dzień styl. To zarazem jeden z kluczowych pedagogów zreformowanej przez Juliana Fałata krakowskiej Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie, w której prowadził katedrę pejzażu, zwaną też „szkołą Stanisławskiego”, kształcąc w niej kolejne pokolenie polskich pejzażystów, często kontynuatorów jego twórczości jak łodzianin Henryk Szczygliński, ulubiony student Mistrza Jana.
Łódzkim wątkiem wystawy będą zbiory prywatne oraz kontekst Galerii Mistrzów Polskich, w której prezentowane są cztery prace Jana Stanisławskiego dokumentujące kolejne etapy jego artystycznych poszukiwań.
Wystawie towarzyszy folder z tekstem problemowym dotyczącym prezentowanych prac, spis prac z wystawy oraz kilka ich reprodukcji. Kurator: Monika Nowakowska
Więcej - https://www.muzeum-lodz.pl/pl/muzeum/wystawy/wystawy-planowane/1357-jan-stanisawski-mistrz-modopolskiego-pejzau
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 1154
W Miejskiej Galerii Sztuki w Częstochowie w Sali gobelinowej do 20.01.19 będzie czynna wystawa fotografii Janusza Jano Mielczarka z lat 1960 – 2018 pn. W poszukiwaniu różnych stanów piękna.
Doskonale znany w Częstochowie i nie tylko – autor wystaw fotografii, zbiorów opowiadań, sztuk teatralnych, laureat nagród artystycznych i literackich, animator kultury, pomysłodawca i wieloletni kurator Międzynarodowego Salonu „Martwa natura w fotografii” – szczegóły jego życiorysu artystycznego można wymieniać bez końca.
Dla Miejskiej Galerii Sztuki w Częstochowie przygotował wystawę nostalgiczną, związaną z jubileuszem pracy twórczej – powrót do medium fotografii, sięgający do początków, do pierwszych nagradzanych zdjęć, do ulubionej i mistrzowskiej w jego wykonaniu formy, jaką jest portret.
Artysta przypomina swoje najlepsze realizacje – „portrety artystów, ale także zwykłych ludzi, pięknych siłą wewnętrzną, a nie tą wygenerowaną cyfrowo”. Do niektórych swoich bohaterów wraca po latach, by uzmysłowić nieuchronny upływ czasu.
Czas jest dla autora wystawy ważny – czas na skupione i z namysłem wykonane zdjęcie, trwałość/nietrwałość zdjęć (niektóre odbitki zdjęć pokazane na wystawie mają ponad czterdzieści lat), nostalgiczna rekonstrukcja dawnej ciemni fotograficznej.
Jak pisze: „Chciałbym, żeby widzowie spróbowali przeżyć choć na chwilę powrót do przeszłości, powiązany z możliwością zajrzenia do dawnej ciemni fotograficznej odtworzonej na wystawie.
Aby dostrzegli także na fotografiach wpływy moich działań teatralnych i literackich. To moje zamierzenie wyraża wybrany przeze mnie tytuł wystawy: W poszukiwaniu różnych stanów piękna".
Więcej - http://www.galeria.czest.pl/janusz-mielczarek-w-poszukiwaniu-roznych-stanow-piekna
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 1034
W Zachęcie do 13.03.22 można oglądać wystawę japońskiej awangardy lat 50. i 60. XX w. – „Między kolektywizmem a indywidualizmem”.
Pokazano na niej dzieła dwóch dekad przełomowych dla rozwoju sztuki współczesnej w tym kraju, kiedy po powojennej traumie dokonywały się radykalne przemiany, w wyniku których wyłoniła się Japonia znana nam dzisiaj. Na wystawie zgromadzono prace najważniejszych artystów tamtego okresu, niezwykle rzadko pokazywane poza Japonią, oraz dokumentację ówczesnych ruchów awangardowych.
Potrzeba odrodzenia się po latach wyniszczającej wojny sprawiła, że Japonię lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych cechowała niespotykana dotąd dynamika przemian. Podnoszący się z wojennych zniszczeń kraj w zawrotnym tempie przeistaczał się w największą gospodarkę w Azji i drugą co do wielkości gospodarkę świata — w 1964 roku Japonia została gospodarzem Letnich Igrzysk Olimpijskich w Tokio, a w 1970 roku w Osace otwarto wystawę światową Expo’70. Tytułowe dekady, chociaż zakotwiczone jeszcze w doświadczeniach wojennych i powojennego fermentu politycznego, stały się okresem, w którym dokonała się redefinicja japońskiej kultury.
Zgromadzone na wystawie dzieła i dokumentacja reprezentują rozwijające się w tamtym okresie dziedziny sztuki, takie jak malarstwo, instalacja, performans, fotografia, film, rysunek czy grafika i towarzyszące im praktyki artystyczne. Oddają dynamikę i energię sztuki rodzącej się w wyjątkowym okresie społeczno-gospodarczego rozwoju kraju, który wówczas, po raz pierwszy w swojej historii, włączył się w globalne procesy przemian.
Wyjątkowy splot okoliczności, ale też otwarcie Japonii na wpływy Zachodu stworzyły w latach pięćdziesiątych XX wieku sprzyjające warunki dla rozwoju sztuki awangardowej. Artyści, którzy poczuli się uwolnieni od dawnych wzorców czy idei, budowali nowe strategie twórczości dalekie od znanych wcześniej form narzucanych przez istniejące w Japonii tradycyjne, oparte na hierarchii organizacje i stowarzyszenia.
Wystawa w Zachęcie pokazuje dzieła i twórców, którzy zerwali z konwencjonalnym pojmowaniem sztuki, i skupia się przede wszystkim na zjawisku powstających w tym czasie awangardowych grup i kolektywów artystycznych. Znalazły się na niej m.in. prace tzw. malarzy reportażystów (zwanych też awangardowymi realistami), podejmujących tematy związane z doświadczeniem wojny i radykalnymi powojennymi transformacjami, ważne kwestie polityczne i społeczne, kluczowe dla zrozumienia ówczesnej rzeczywistości Japonii. W niespokojnych politycznie latach pięćdziesiątych w różnych częściach kraju powstawały nowatorskie ruchy i grupy artystyczne.
Sieć wzajemnych powiązań indywidualności artystycznych i kolektywnych praktyk wystawa pokazuje poprzez dzieła i dokumenty archiwalne grup takich jak Jikken Kôbô, Demokratyczne Stowarzyszenie Artystów, Stowarzyszenie Artystyczne Gutai, Kyűshű-ha (Szkoła z Kiusiu) czy grupa fotograficzna Vivo. Lata sześćdziesiąte przyniosły, z jednej strony, szereg wybitnych realizacji przedstawicieli starszej generacji, z drugiej — zaowocowały twórczością nowego pokolenia, którego radykalne instalacje czy performance zmieniły oblicze awangardy japońskiej.
Na wystawie można zobaczyć prace i dokumentacje akcji grup takich jak Neo Dada, Zero Jigen, Hi Red Center, The Play, GUN (Grupa Ultra Niigata), Bikyôtô, Provoke. Manifestujące się na wiele sposobów próby pogodzenia pozornie przeciwstawnych postaw — indywidualizmu i kolektywizmu —okazały się ożywcze dla rozwoju japońskiej sztuki współczesnej. W efekcie wystawa łączy dzieła i praktyki, które uczyniły Japonię nowym ośrodkiem życia artystycznego.
Kuratorka: Maria Brewińska
Więcej - https://zacheta.art.pl/pl/wystawy/awangarda-japonska
- Autor: ANNA LESZKOWSKA
- Odsłon: 1862
Notatki z przestrzeni to tytuł wystawy prac Jerzego Jarnuszkiewicza, którą można oglądać w warszawskiej Zachęcie do 17.04.17
Wystawa Jerzy Jarnuszkiewicz. Notatki z przestrzeni ma charakter monograficzny. Prezentuje prace rzeźbiarskie oraz bogaty wybór działalności medalierskiej i graficznej, a także część dorobku artysty nieznaną dotąd polskiej publiczności — zespół polichromowanych rzeźb z metalu wykonanych podczas pobytu w Kanadzie.
Jej celem jest nie tylko przypomnienie dokonań wybitnego rzeźbiarza, ale również ukazanie wszechstronności i skali jego talentu oraz roli w kształtowaniu nowoczesnej tradycji artystycznej w Polsce.
Twórczość Jerzego Jarnuszkiewicza (1919–2005) jest bardzo bogata, zróżnicowana, rozproszona i — paradoksalnie — mało znana. Trudno wskazać moment, w którym został samodzielnym rzeźbiarzem. Ale talent manualny sprawił, że przez całe życie z równą swobodą wypowiadał się w rysunku, grafice, exlibrisie, medalu, drobnych formach rzeźbiarskich, monumentach abstrakcyjnych i realistycznych.
Jego artystyczna wizja dzieli się na dwa główne nurty. Pierwszy z nich kształtuje dążenie do monumentalizmu, siły wyrazu, ekspresji ruchu i geometrycznej analizy. Drugi, opozycyjnie, jest bardziej prywatny i w większym stopniu dekoracyjny — graficzny. Potrzeba rzemieślniczej precyzji i skłonności cyzelatorskie składały się na oryginalny kształt małych form rzeźbiarskich i medalierskich — rozpiętych między powagą tematu i delikatnością formy.
Te niewykluczające się skrajności łączą się w powszechnie znanej figurce Małego Powstańca, której projekt powstał w 1946 roku.
Jarnuszkiewicz z biegłością posługiwał się stylistyką realistyczną. Pracował nad uproszczeniem formy i jej transformacją. Zrealizował m.in. Hutnika, jedną z najlepszych monumentalnych rzeźb na warszawskim MDM-ie. Nieustannie próbował jednak przełamać socrealistyczny schemat.
Na wystawie w warszawskim Arsenale w 1955 roku jego rzeźba Myjąca włosy zaskakiwała niezwykłością ujęcia i prozaicznością tematu (hasło wystawy brzmiało „Przeciw wojnie — przeciw faszyzmowi”). Z kolei na wystawie Rzeźba w ogrodzie w 1957 roku w Warszawie Jarnuszkiewicz pokazał dwie prace o nadekspresyjnej stylistyce. Obie są z założenia obrazem tragedii — osobistej (Suka) i społecznej, ludzkiej (Marcinelle) powstałej w reakcji na wiadomość o katastrofie górniczej w kopalni Marcinelle w Belgii w 1956 roku. Ta ostatnia jest jednym z najlepszych w polskiej sztuce tego czasu przykładów zaangażowanej postawy artysty.
Przełom lat 50. i 60. to w twórczości artysty stopniowe odchodzenie od problemów ekspresji na rzecz nowej problematyki przestrzeni i otoczenia jako komponentów dzieła rzeźbiarskiego. W tym czasie Jarnuszkiewicz sięgnął po inny materiał rzeźbiarski — metal — który dawał nowe możliwości realizacyjne.
W 1964 artysta wziął udział w sympozjum Forma viva w Ravne, gdzie powstała pierwsza Kompozycja przestrzenna. Abstrakcyjna, racjonalna w swym kształcie struktura, o dużej skali, ustawiona w naturalnym otoczeniu, stała się spełnieniem tych intuicji, które nie zostały zrealizowane w polskich projektach pomników.
Rok później otrzymał główną nagrodę na I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu za Kompozycję drogowskazową. W 1967 jego Rytmy II zostały zaprezentowane na międzynarodowej wystawie rzeźby w nowojorskim Guggenheim Museum wśród najwybitniejszych dzieł z całego świata.
Rzeźby z metalu, początkowo ekspresyjne i metaforyczne, potem racjonalne i analityczne, stworzyły grupę najbardziej rozpoznawalnych jego prac i stanowią najważniejszą część bogatego dorobku. Pod koniec lat 60. w twórczości artysty pojawiły się też wątki sakralne, jak monumentalny krucyfiks w kościele KUL.
kurator wystawy: dr hab. Waldemar Baraniewski, prof. ASP
Więcej - https://zacheta.art.pl/pl/wystawy