Nauka i sztuka (el)
- Autor: ANNA LESZKOWSKA
- Odsłon: 2576
W Muzeum Miasta Łodzi do 16 marca można będzie oglądać wystawę Młodopolskie fascynacje. Malarstwo z końca XIX i pierwszej połowy XX wieku.
Muzeum Miasta Łodzi przygotowało kolejną prezentację polskiej przedstawiającej sztuki przedwojennej ze zbiorów prywatnych, dopowiadającą ofertę Galerii Mistrzów Polskich. Właścicielem 66 wypożyczonych prac jest, pragnący zachować anonimowość, łódzki kolekcjoner, który od kilkunastu lat gromadzi malarstwo wpisujące się w okres Młodej Polski, jego ulubionej epoki.
Na wystawie pokazano pogrupowane tematycznie pejzaże, portrety, martwe natury, sceny rodzajowe, mitologiczne i symboliczne autorstwa 39 mistrzów polskiej sztuki przedwojennej, w różny sposób związanych z młodopolskim modernizmem.
Obok czołowych reprezentantów tej epoki, m.in.: Jacka Malczewskiego, Józefa Mehoffera, Ferdynanda Ruszczyca, Teodora Axentowicza, Juliana Fałata, Włodzimierza Przerwy-Tetmajera, Edwarda Okunia, Jana Stanisławskiego, Władysława Podkowińskiego, Henryka Szczyglińskiego (jedyny łodzianin w tym gronie), Wojciecha Weissa czy Leona Wyczółkowskiego na wystawie reprezentowani są też twórcy działający na pograniczach rodzimego modernizmu, związani z nim okresowo lub jego epigoni, tacy jak: Vlastimil Hofmann, Alfons Karpiński, Józef Czajkowski, Iwan Trusz, Bronisława Rychter-Janowska czy Zbigniew Pronaszko.
Nie zabrakło też dzieł artystów wyrastających ponad młodopolski modernizm, którzy na jego bazie wypracowali własny, oryginalny styl i odnieśli sukces ponadlokalny: Olgi Boznańskiej, Józefa Pankiewicza, Tadeusza Makowskiego czy Władysława Ślewińskiego. Ich malarskie propozycje, w większości prezentowane publicznie po raz pierwszy (poszczególne prace właściciel wypożyczał na wystawy polskim muzeom, ale zbiór jako jednolita całość pokazany został publicznie po raz pierwszy), dają obraz Młodej Polski jako epoki wielowątkowej i wszechstronnej tematycznie oraz stylistycznie, epoki wciąż kryjącej zagadki i tajemnice, wciąż oddziałującej na polską sztukę i wciąż fascynującej współczesnych kolekcjonerów.
Dodatkową wartością ekspozycji jest jej premierowy charakter - zgromadzone obrazy, dekoracyjnie oprawione, w większości prezentowane są publicznie po raz pierwszy (poszczególne dzieła były wypożyczane na wystawy polskim muzeom, najczęściej na monograficzne ekspozycje) i to w rodzinnym mieście ich właściciela.
Wystawie towarzyszy katalog z biogramami artystów, którzy odegrali ważną rolę w rozwoju młodopolskiego modernizmu – w kontekście prac z łódzkiej kolekcji.
Więcej - http://www.muzeum-lodz.pl/pl/muzeum/wystawy/wystawy-czasowe/500-modopolskie-fascynacje-malarstwo-z-koca-xix-i-pierwszej-poowy-xx-wieku-z-kolekcji-prywatnej- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 1200
Do 30.06.2019 w Krakowie można oglądać 21 rzeźb klasyka nowoczesnej rzeźby Henry’ego Moore’a.
.jpg)
Henry Moore (1898 - 1986) przez wielu specjalistów uważany jest za największego rzeźbiarza XX wieku. Artysta nadał zupełnie nowe znaczenie rzeźbie plenerowej, wychodząc od dogłębnych studiów natury w mikro- i makroskali, wypracował własny repertuar form oparty na kontrastach kształtów wypukłych i wklęsłych, linii łagodnych i łamanych. Wielkie wyczucie trójwymiarowej kompozycji sprawiło, że nawet dzieła o niewielkich wymiarach odznaczają się u niego monumentalnością. Rzeźby Moore'a spotkać można w krajobrazie wielkich metropolii świata, w słynnych parkach rzeźby i renomowanych zbiorach muzealnych.
Henry Moore zrewolucjonizował rzeźbę XX wieku poprzez zerwanie z jej konwencjonalną statycznością. Przejście od realistycznego obrazowania w stronę form bliskich abstrakcji, iluzja lekkości bryły i związanie jej z otaczającą przestrzenią, płynność kształtów - to cechy, które właśnie dzięki twórczości Moore’a definiują nowoczesność w rzeźbie..jpg)
Na wystawie w Krakowie zostały zaprezentowane wszystkie ważne wątki twórczości rzeźbiarskiej artysty: typowy dla niego temat spoczywającej figury, studia zwierząt oparte na wnikliwej obserwacji i formy abstrakcyjne. Niezwykle interesująca jest konfrontacja legendarnych rzeźb Moore’a z przestrzenią miejską Krakowa - większe dzieła są bowiem pokazane w plenerze: w ogrodach i na dziedzińcach kilku oddziałów Muzeum. Prace w mniejszej skali znajdują się we wnętrzach Gmachu Głównego, Europeum i Kamienicy Szołayskich..jpg)
Henry Moore, wielka indywidualność sztuki brytyjskiej, w przedwojennym Paryżu był krótko związany z surrealistami. Był profesorem rzeźby w Royal College of Art i Chelsea School of Art. Został uhonorowany członkostwem Akademii Brytyjskiej. Otrzymał Nagrodą Erasmusa i dwa odznaczenia Imperium Brytyjskiego: Towarzyszy Honoru i Order Zasługi. W roku 1948 zdobył główną nagrodę za rzeźbę na Biennale w Wenecji.
Jeszcze za życia artysty odbyło się na świecie kilka znaczących retrospektywnych wystaw jego twórczości, w tym w nowojorskim MoMA. Do jego atelier w Perry Green przyjeżdżali młodzi rzeźbiarze, by zobaczyć, jak pracuje. Dziś mieści się tam muzeum artysty, siedziba Fundacji Henry'ego Moore'a i plenerowa galeria rzeźby.
Jego pierwsza wystawa w Polsce, w roku 1959, zajmuje ważne miejsce w historii polskiego wystawiennictwa. Prezentowana m.in. w Krakowie, cieszyła się wielkim powodzeniem i była żywo relacjonowana przez ówczesne media.
Wystawa jest wspólnym dziełem Muzeum Narodowego w Krakowie, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Muzeum Narodowym we Wrocławiu i Henry Moore Foundation.
Więcej - http://mnk.pl/wystawy/moc-natury-henry-moore-w-polsce
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 234
W Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu do 1.12.24 można oglądać wystawę pn. Grażyna Hase. Rewolucjonistka mody.
Wystawa pt. Grażyna Hase. Rewolucjonistka mody jest próbą prezentacji działalności Grażyny Hase – artystki, projektantki, autorki kostiumów dla filmu, teatru i estrady, współautorki programów telewizyjnych, mecenaski sztuki, przyjaciółki i promotorki artystów, animatorki kultury, galerzystki i marszandki. Kobiety, która przez kilka dekad wpływała na gusty Polek i wprowadziła na wybiegi nowatorskie elementy, tworzące wyjątkowy klimat jej pokazów.
Już prezentacja jej pierwszej kolekcji Kozak Look, odbywająca się w studenckim klubie Dziekanka, odznaczała się nowatorską formą, zdradzającą poczucie humoru, ale i odwagę Grażyny Hase w podejściu do tematu. Pokaz, okrzyknięty jednym z najważniejszych wydarzeń kulturalnych 1967 roku, dał początek wielkiej karierze projektantki, która wprowadziła wiele rewolucyjnych zmian w polskiej modzie. Jako pierwsza zaczęła nadawać tytuły swoim kolekcjom i budować je wokół motywu przewodniego, łączącego się z inspiracją określonym tematem czy tkaniną. Scenariusze organizowanych przez nią pokazów zawsze zadziwiały – pojawiały się w nich zwierzęta, motocykle czy postaci rycerzy bądź ułanów. Wszystko to sprawiło, że Grażyna Hase na przestrzeni lat z bezimiennej modelki przeobraziła się w ikonę mody, a jej nazwisko stało się popularną marką.
Koncepcja wystawy odbywającej się w toruńskim Centrum Sztuki Współczesnej zakłada prezentację dorobku artystki w kontekście jej różnych aktywności w obszarze sztuki: zarówno jako projektantki, jak i animatorki życia kulturalnego stolicy. Grażyna Hase. Rewolucjonistka mody to jednak nie tylko obszerny pokaz blisko pięciu dekad działalności głównej bohaterki ekspozycji, ale także ilustracja jej twórczego podejścia do koncepcji synergii sztuk. Na wystawie odkryjemy bowiem, w jaki sposób moda, malarstwo, teatr, film i fotografia mogą przenikać się w zaskakujący sposób.
W przestrzeniach CSW pokazano ponad siedemdziesiąt kreacji projektantki, w tym sukienki z kolekcji jedwabnej, inspirowanej malarstwem Wojciecha Fangora i Joana Miró, lniane ubiory z lat 90. czy tzw. „gnioty”, czyli stroje wykonane z kreszowanej tkaniny, zabarwionej w nieregularne plamy. Prezentację uzupełniają m.in. nigdy wcześniej niepokazywane materiały archiwalne, fotografie, plakaty z wystaw organizowanych w warszawskiej Galerii Grażyny Hase, a także fragmenty filmów i spektakli z kostiumami przygotowanymi przez projektantkę.
Kuratorki: Grażyna Hase, Anna Kompanowska
Więcej - https://csw.torun.pl/csw/wystawa-grazyna-hase-rewolucjonistka-mody-46262/
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 1330
Do końca roku we wrocławskim Pawilonie Czterech Kopuł – Oddziale Muzeum Narodowego we Wrocławiu - można oglądać filmowe kostiumy z kolekcji Centrum Technologii Audiowizualnych CeTA.
Kostiumy pochodzą z najbardziej znanych polskich filmów zrealizowanych w słynnej wrocławskiej Wytwórni Filmów Fabularnych. Na wystawie pokazano ich ich projekty, fragmenty scenografii oraz dokumentację fotograficzną. Są na niej stroje noszone przez m.in. Zbyszka Cybulskiego, Beatę Tyszkiewicz, Kalinę Jędrusik, Leona Niemczyka, Annę Dymną w takich filmach jak Popiół i diament, Rękopis znaleziony w Saragossie, Sami swoi, czy Lalka.
W listopadzie 2011 r. Wytwórnia Filmów Fabularnych we Wrocławiu została przekształcona w Centrum Technologii Audiowizualnych (CeTA), które przejęło też należące do niej magazyny kostiumów. W 2013 r., z inicjatywy dyrektora CeTA dr. Roberta Banasiaka i z pomocą finansową MKiDN, rozpoczęto pionierski program renowacji wybranych kostiumów, prowadzony pod kierunkiem kostiumografki Marii Duffek.
Zorganizowanie prezentacji strojów właśnie w Pawilonie Czterech Kopuł jest nieprzypadkowe. Budynek przez kilkadziesiąt lat należał do wrocławskiej Wytwórni Filmów Fabularnych. W jego wnętrzach były kręcone i montowane filmy, znajdowały się magazyny i rekwizytornie. W 2009 r. został przekazany Muzeum Narodowemu we Wrocławiu, w latach 2013-2015 został odrestaurowany i odzyskał swą pierwotną funkcję wystawienniczą.
Na wystawie pokazano kostiumy z filmów, które powstawały w okresie 30 lat od odwilży do schyłku PRL. Symbolicznie te ramy wyznaczają: Popiół i diament (1958) - arcydzieło polskiej szkoły filmowej oraz Klątwa Doliny Węży (1987) - rodzima wersja globalnego kina nowej przygody.
Celem kuratorki dr Małgorzaty Możdżyńskiej-Nawotki jest przypomnienie wybitnych dzieł polskich projektantów i kostiumografów zaangażowanych w dawnej WFF we Wrocławiu oraz ukazanie w nowym świetle niedocenianej i często pozostającej w cieniu dyscypliny artystycznej jaką jest kostiumografia.
Zwiedzający zobaczą prace najlepszych polskich projektantów pracujących w WFF we Wrocławiu: Lidii i Jerzego Skarżyńskich, Janiny Koźmińskiej, Barbary Ptak, Magdaleny Tesławskiej, Alicji Wasilewskiej.
Więcej - http://pawilonczterechkopul.pl/pl/wystawy/wystawy-czasowe/