Nauka i sztuka (el)
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 365
Do 16.06.24 będzie trwać w Miejskiej Galerii Sztuki w Częstochowie (Sala Śląska) wystawa malarstwa i rysunku Rafała Borcza.
„Zasypiam pod rozgwieżdżonym niebem słuchając nawoływań puszczyków, ryczenia jeleni, klangoru żurawi i wycia wilków […]. Żyję wśród olbrzymich uschniętych jesionów, buków o wężowej skórze, twardych krętych grabów i delikatnych kruchych olch […] Mieszkanie w lesie nie jest ucieczką od życia tylko spotkaniem z nim w czystej pierwotnej postaci. Magia nie jest tam niczym nadprzyrodzonym, wszystko z czego się składa można dotknąć bądź zobaczyć. Wszystko tam ma swój kształt, puls i zapach, istnieje realnie. Tak wygląda prawdziwy świat”.
Rafał Borcz
W obrazach Rafała Borcza jest coś ze świata zobaczonego. Po pierwsze: obrazu świata „od razu” ujrzanego. Taka możliwość widzenia obrazu nie każdemu artyście jest dana. Niektórzy powolnie, żmudnie dochodzą do ostatecznej wersji opracowywanej kompozycji (por. np. postępowanie Cézanne’a albo Cybisa).
Natomiast w przypadku prac Rafała Borcza mamy do czynienia z jednoznacznym, jakby natychmiastowym zapisem. Po drugie, często wizja tego malarza jest wizją widzianą z innej, nieludzkiej perspektywy. Nie dajmy się zwieść, to nie tylko zapis przyrody o fantastycznej kolorystyce – moim zdaniem to zapis stanów duchowych, nie zawsze możliwych do jednoznacznego określenia.
Adam Organisty
***
Rafał Borcz jest absolwentem Wydziału Malarstwa krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie w 1999 r. otrzymał dyplom z wyróżnieniem w pracowni malarstwa prof. Leszka Misiaka. Obecnie na macierzystej uczelni prowadzi Pracownię Rysunku. Artysta ma na koncie kilkanaście wystaw indywidualnych, a także uczestniczył w kilkudziesięciu zbiorowych.
Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, rzeźbą i fotografią.
Więcej - https://galeria.czest.pl/project/rafal-borcz-cisze-przyrody/
- Autor: red.
- Odsłon: 4885
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 1290
W warszawskiej Zachęcie do 16.12.18 można oglądać wystawę prac 51 artystów, ukazującą różnorodność malarstwa polskiego przełomu wieków.
Przekrojowa wystawa polskiego malarstwa XX i XXI wieku przygotowana przez Michała Jachułę obejmuje szerokie spektrum dzieł wybitnych polskich twórców wpisujących się w kluczowe nurty historii sztuki i aktualne prądy artystyczne.
Międzypokoleniowy, problemowy pokaz przypomina starsze oraz przywołuje najnowsze postawy artystów wypowiadających się poprzez malarstwo.
Ekspozycja z jednej strony koncentruje się na najważniejszych, historycznych już dzisiaj pozycjach artystycznych „po Cybisie”. Z drugiej — jej ambicją jest zaprezentowanie prac ukazujących stan współczesnego malarstwa, dyktowany dążeniem do eksperymentu oraz redefiniowania, czym może być malarstwo, które wymyka się niekiedy z „ram” medium kojarzonego zwykle z płótnem i farbą.
Poszukując „niemożliwego”, czyli obiektywnego kryterium w tworzeniu takiego przeglądu, autorzy wystawy postanowili sięgnąć do twórczości artystów z kanonu polskiej sztuki współczesnej — laureatów Nagrody im. Jana Cybisa.
Na wystawie zobaczyć więc można prace klasyków współczesności, twórców reprezentujących postawy konceptualne, pedagogów i eksperymentatorów oraz dzieła kilku malarzy obecnie pozostających na marginesach historii sztuki, których postawa artystyczna jest warta przypomnienia.
Wystawie towarzyszy książka. Oprócz przykładów prac malarskich wszystkich uczestników pokazu znajdują się w niej m.in. nowe wywiady z artystami oraz wybór rozmów z twórcami nieżyjącymi.
Artyści: Jan Berdyszak, Henryk Błachnio, Krzysztof Bucki, Tomasz Ciecierski, Jan Cybis, Józef Czapski, Witold Damasiewicz, Andrzej Dłużniewski, Jan Dobkowski, Tadeusz Dominik, Jan Dziędziora, Wojciech Fangor, Stanisław Fijałkowski, Stefan Gierowski, Ryszard Grzyb, Aleksandra Jachtoma, Barbara Jonscher, Jerzy Kałucki, Koji Kamoji, Łukasz Korolkiewicz, Jan Lebenstein, Robert Maciejuk, Zbigniew Makowski, Eugeniusz Geno Małkowski, Jadwiga Maziarska, Leon Michalski, Jerzy Mierzejewski, Jarosław Modzelewski, Jerzy Nowosielski, Kazimierz Ostrowski, Roman Owidzki, Jerzy Panek, Włodzimierz Pawlak, Teresa Pągowska, Erna Rosenstein, Jadwiga Sawicka, Jacek Sempoliński, Jacek Sienicki, Marek Sobczyk, Paweł Susid, Grzegorz Sztwiertnia, Leon Tarasewicz, Jan Tarasin, Tomasz Tatarczyk, Jerzy Tchórzewski, Jacek Waltoś, Ryszard Winiarski, Maria Wollenberg-Kluza, Rajmund Ziemski.
Więcej - www.zacheta.art.pl
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 1279
W krakowskiej Cricotece do 19.8.18 trwać będzie wystawa poświęcona teatrowi plastyków Cricot.
Spośród teatrów eksperymentalnych w dwudziestoleciu międzywojennym jeden wpisał się w historię polskiej sceny szczególnie: był to teatr plastyków Cricot, założony przez Józefa Jaremę i skupiający absolwentów krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, awangardowych literatów oraz krytyków.
Ten najdłużej funkcjonujący teatr awangardowy międzywojnia oficjalnie rozpoczął działalność w Krakowie w 1933 roku i pozostawał aktywny aż do roku 1939. W ostatnim sezonie występował głównie w Warszawie, a jego plany na przyszłość pokrzyżował wybuch II wojny światowej.
Niezwykłość teatru Cricot była wynikiem zespolenia działań wielu wyrazistych osobowości ówczesnego życia artystycznego. Z teatrem współpracowali twórcy należący do Grupy Krakowskiej: Maria Jarema, Jonasz Stern, Henryk Wiciński, Adam Marczyński, a ponadto Zbigniew Pronaszko, Czesław Rzepiński, Henryk Gotlib, Tadeusz Piotr Potworowski, Zygmunt Waliszewski czy Tadeusz Cybulski.
Obok aspektu malarsko-przestrzennego ważna była warstwa muzyczna przedstawień – występom Cricot towarzyszyła specjalnie komponowana muzyka, poprzedzały je recitale piosenek lub muzyki klasycznej. Z teatrem współpracowali tacy muzycy jak Jan Ekier i Kazimierz Meyerhold. Ważne postacie związane z Cricot to ponadto m.in. Władysław Józef Dobrowolski, Władysław Woźnik czy Jacek Puget.
W repertuarze teatru znalazły się teksty pisane specjalnie dla tej sceny przez Józefa Jaremę, utwory polskich awangardystów: Tytusa Czyżewskiego, Jalu Kurka, Adama Kadena, Adama Ciompy, Stanisława Ignacego Witkiewicza oraz klasyków: Stanisława Wyspiańskiego, Juliusza Słowackiego i Aleksandra Fredry. Ponadto brano na warsztat dzieła autorów zagranicznych, takich jak Georges Ribemont-Dessaignes, Charles Ramuz, André Gide; wystawiono również operę La serva padrona Pergolesiego i starofrancuską Farsę o mistrzu Pathelinie.
W 1955 roku do twórczości teatru nawiązał Tadeusz Kantor, wraz z Marią Jaremą i Kazimierzem Mikulskim powołując do życia teatr Cricot 2.
Wystawa jest pierwszą w historii monograficzną ekspozycją poświęconą teatrowi Cricot.
Główna oś wystawy przebiega chronologicznie – od 1933 do 1939 roku. Pokazane zostały projekty kostiumów i scenografii, plakaty, szkice, obrazy olejne, rzeźby, dokumentacja archiwalna, fotografie oraz materiały filmowe i muzyczne z polskich i zagranicznych kolekcji – zarówno muzealnych, jak i prywatnych. Większość dzieł i archiwaliów udostępniona jest publiczności po raz pierwszy. Dodatkowo zaprezentowano dokumentację dotyczącą wcześniejszych działań artystycznych członków Cricot oraz prób kontynuacji tego teatru w Polsce i za granicą po wojnie.
Karolina Czerska, kurator wystawy
Więcej - http://www.cricoteka.pl/pl/cricot-idzie/