Nauka i sztuka (el)
- Autor: ANNA LESZKOWSKA
- Odsłon: 2683
>
>
>
Od dnia 4 października 2013 r. w Muzeum Plakatu w Wilanowie będzie można oglądać wystawę zatytułowaną „Filmowo mi… Polskie plakaty filmowe z lat 1945-1969”, prezentującą najbardziej znane plakaty filmowe, powojennego kina polskiego i światowego.
Nowa wystawa „Filmowo mi…” to wyjątkowe połączenie obrazu z poezją, któremu towarzyszyć będą liczne imprezy, związane z plakatem, filmem i nie tylko. Na wystawie zgromadzono ponad 250 polskich powojennych plakatów autorstwa najwybitniejszych artystów ubiegłego stulecia, recenzje filmowe Agnieszki Osieckiej, projekcje filmów, spotkania z artystami.
>
Wśród zgromadzonych prac znalazły się nagradzane na międzynarodowych konkursach dzieła Henryka Tomaszewskiego, mistrzowskie kompozycje Romana Cieślewicza, Wojciecha Fangora, Marka Freudenreicha, Jana Lenicy, humorystyczne plakaty Eryka Lipińskiego, Jana Młodożeńca, Franciszka Starowieyskiego, Mariana Stachurskiego, Waldemara Świerzego, Bronisława Zelka, czy eksperymentalne kolaże Wojciecha Zamecznika.
Nie zbrakło dzieł twórców znanych z innych dziedzin twórczości, takich jak: Roman Opałka, Walerian Borowczyk, czy Aleksander Kobzdej, a także przedstawianych jedynie na marginesie historii, plakatów autorstwa kobiet: Liliany Baczewskiej, Hanny Bodnar, Anny Huskowskiej czy Hanny Lipińskiej. Wśród zebranych prac – plakaty anonsujące klasyki filmowe kina polskiego i światowego, takie jak „Bulwar zachodzącego słońca”, „Eroica”, „Zawrót głowy”, „W samo południe”, „Kanał” oraz równie ciekawe prace poświęcone mniej znanym produkcjom filmowym, takim jak bajki dla dzieci czy dokumenty, emitowane w polskich kinach w latach 50. i 60.
>
Uzupełnieniem wystawy są nieznane dotąd recenzje i felietony autorstwa Agnieszki Osieckiej poświęcone dziełom filmowym.>
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 805
Do 10.09.23 w Muzeum Narodowym w Warszawie można oglądać wystawę pn. Polskie rzeźbiarki XIX–XX wieku.
Wystawa poświęcona jest pionierskiej generacji polskich rzeźbiarek, z których większość żyła i tworzyła w tym samym czasie co słynna francuska rzeźbiarka Camille Claudel (1864-1943). Tola Certowicz, Antonina Rożniatowska, Jadwiga Milewska, Natalia z Tarnowskich Andriolli, Maria Gerson-Dąbrowska, Amelia Jadwiga Łubieńska i Felicja Modrzejewska – to tylko niektóre z nich. Ekspozycja ma na celu przywrócenie pamięci o zapomnianych artystkach i przyznanie należnego im miejsca w dziejach sztuki. Jest też pierwszą prezentacją prac Camille Claudel w Polsce.
Ta najbardziej dziś rozpoznawalna rzeźbiarka XIX wieku, która zagościła w kulturze popularnej dzięki poświęconym jej filmom i książkom, uznania doczekała się dopiero pośmiertnie. Po wielu sukcesach artystycznych, została w 1913 roku umieszczona przez matkę w zakładzie zamkniętym, gdzie spędziła trzydzieści lat, a jej dorobek popadł w zapomnienie. Proces odkrywania na nowo twórczości Claudel rozpoczął się wystawą w paryskim Musée Rodin w 1951 roku. Od tego czasu powstało na jej temat wiele publikacji naukowych, a w 2017 roku otwarto muzeum monograficzne w Nogent-sur-Seine, miejscowości, gdzie rozpoczęła edukację artystyczną.
Polskie rzeźbiarki XIX wieku – popularne i odnoszące sukcesy na krajowych i międzynarodowych wystawach, realizujące zamówienia na rzeźby przeznaczone do przestrzeni publicznej, bohaterki licznych artykułów ówczesnej prasy – także na długie lata popadły w zapomnienie. Ich życiorysy to często, tak jak w wypadku Camille Claudel, historia zmagań ze stereotypami, uprzedzeniami i wynikającymi z nich nierównościami i przeciwnościami.
O ile nauka malarstwa i rysunku stanowiła na ogół element edukacji dziewcząt, kształtujący ich wrażliwość i poczucie estetyki, o tyle do rzeźbienia na różne sposoby ograniczano im dostęp. Modelowanie w glinie, odlewanie w gipsie czy kucie w kamieniu (oraz towarzyszące im trud fizyczny, brud i pył) postrzegano jako sferę działań typowo męskich.
Z rzeźbieniem wiązała się także kwestia odwzorowywania nagiego ciała, co w wypadku specyfiki procesu twórczego wiążącego się z bezpośrednim kontaktem artystki z materiałem uznawano za zagrożenie moralności kobiet.
Niemal do końca XIX wieku kobiety nie miały wstępu na państwowe uczelnie artystyczne. Mimo to rzeźbiarki stanowiły jedną z najbardziej wyemancypowanych grup zawodowych. Upór pierwszej generacji artystek konsekwentnie dążących do wytyczonego celu – zdobycia profesjonalnego wykształcenia i poświęcenia się twórczości rzeźbiarskiej - doprowadził do zmiany sposobu myślenia o rzeźbie i utorował drogę kolejnym pokoleniom kobiet.
Wystawa obrazuje różnorodność stosowanych przez XIX-wieczne rzeźbiarki form i materiałów, a także spektrum podejmowanych tematów. Narracja została podzielona na wątki zatytułowane: „Mistrzowie. Możliwość nauki”, „W służbie: powinności religijno-patriotyczne”, „Portret. Co kobiecie wolno rzeźbić”, „Nagie ciało: przekraczanie granic”. Składają się one na opowieść o drodze kobiet artystek do niezależności i uznania, o ich determinacji. To inspirująca wyprawa w świat rzeźbiarek, które dzięki swej sile i odwadze odrzuciły gorset konwencji i zasad wynikających z ówczesnej obyczajowości. Kobiet, które realizowały własne marzenia.
Kuratorka wystawy: dr Ewa Ziembińska
Ekspozycja przygotowana w ramach projektu badawczego „Polskie rzeźbiarki XIX–XX wieku”, realizowanego we współpracy z Musée Rodin w Paryżu, Musée Camille Claudel w Nogent-sur-Seine i Musée Antoine Bourdelle w Paryżu.
Więcej - https://www.mnw.art.pl/wystawy/bez-gorsetu-camille-claudel-i-polskie-rzezbiarki-xix-wieku,255.html
- Autor: ANNA LESZKOWSKA
- Odsłon: 2399
W łódzkim Muzeum Sztuki ms2 można do 18 maja 2014 oglądać wystawę prac Pauline Boty.
Pauline Boty była jedyną malarką współtworzącą brytyjski pop-art. Mimo niespodziewanej śmierci w wieku 28 lat, zdążyła odcisnąć wyraźne piętno na brytyjskiej scenie artystycznej lat 60. XX wieku, obok twórców takich jak David Hockney, Peter Blake czy Derek Boshier.
W Muzeum Sztuki po raz pierwszy w Polsce zaprezentowano wystawę poświęconą jej twórczości: od okresu poszukiwań i wczesnych eksperymentów aż po ostatnie prace malarskie, niosące polityczne i społeczne przesłanie, wyrażające celebrację, a zarazem krytykę kultury masowej lat 60.
Ekspozycja z jednej strony prezentuje sztukę Boty w szerszym kontekście brytyjskiego pop-artu, a z drugiej - pozwala przyjrzeć się twórczości artystki ze współczesnej perspektywy badawczej, przesuwając akcent z dominującego w dotychczasowych interpretacjach tematu fetyszyzacji ikon kultury masowej w stronę perspektywy feministycznej (obrazy z serii „This is Man’s World”) oraz krytycznego spojrzenia na historię sztuki XX w.
Brytyjski pop-art realizował się w napięciu pomiędzy fascynacją kulturą masową a krytycznym komentarzem i próbą problematyzacji rzeczywistości politycznej i kulturowej lat 60. (zimna wojna, patriarchat, konsumpcjonizm). By unaocznić ten kontekst, a jednocześnie pokazać odrębność i oryginalność Boty na jego tle, wystawa obejmuje, oprócz prac samej artystki, także wybór dzieł brytyjskich twórców pop-artu z bogatej kolekcji Wolverhampton Art Gallery, między innymi Petera Blake'a, Patricka Caulfielda, Allena Jonesa, Eduardo Paolozziego, Joe'ego Tilsona.
Partnerem projektu jest Centrum Sztuki w Wolverhampton, znane z niezwykle cennej kolekcji pop-artu. W ostatnich latach Centrum rozwija badania nad postacią Pauline Boty, prowadzone głównie przez Sue Tate – autorkę książek o artystce i współkuratorkę łódzkiej wystawy.
W Łodzi znajduje się jedyny w zbiorach polskich instytucji obraz Boty „My Colouring Book” – przekazany w latach 70. XX w. przez galerię Grabowskiego w Londynie. Wystawie towarzyszy popularnonaukowe wydawnictwo przybliżające postać artystki oraz kontekst sceny sztuki brytyjskiej lat 60., a także anglojęzyczny katalog wydany przez Wolverhampton Art Gallery. Zaplanowano bogaty program wydarzeń towarzyszących, skoncentrowany na współczesnej recepcji postaci Pauline Boty i odniesieniach do jej twórczości obecnych w aktualnej sztuce.
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 293
W Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia w Radomiu do 17.11.24 czynna będzie wystawa Pawła Kowalewskiego - Porażka rozumu.
Artysta pokazuje na niej dzieła stworzone w ciągu ostatnich siedmiu lat. Są to nie tylko obrazy, ale także rzeźby, instalacje oraz prace stworzone z użyciem fotografii.
Twórczość Kowalewskiego jest zróżnicowana gatunkowo – obejmuje malarstwo na płótnie i na papierze, fotografię, rzeźbę, NFT, instalacje i ready mades. Charakterystyczne dla jego stylu są konceptualno-dadaistyczne komentarze i tytuły, którymi artysta od początku działalności artystycznej opatruje swoje prace. W jego twórczości każda praca ma głębokie znaczenie, jest komentarzem do rzeczywistości, odwołaniem do tekstu literackiego, życia osobistego lub do kart historii. Artysta bacznie obserwuje absurdy i zagrożenia współczesnej rzeczywistości, nie boi się zadawać trudnych pytań poprzez swoją sztukę.
Na wystawie znalazły się obrazy stworzone w latach 2019–2024, m.in. obszerny cykl Przedmioty, w którym artysta prowokacyjnie deklaruje, że jego płótna nie są obrazami, lecz przedmiotami, i ostentacyjnie wkłada je w dekoracyjne ramy, które stylistyką daleko odbiegają od tych obecnie spotykanych na wystawach sztuki współczesnej.
W Elektrowni będzie można zobaczyć także inne dzieła artysty, które wymykają się łatwej kategoryzacji. Pracą, która zainspirowała tytuł wystawy jest instalacja Pogarda rozumu – lewitujący w przestrzeni mózg, wykonany ze srebra Sterling i wysadzany szafirami.
Artysta zadaje pytania: Czy my, współczesne społeczeństwo, mamy rozum w pogardzie? Czy era rozumu ustąpiła erze poklasku? Na wystawie zobaczymy także najnowsze obrazy oraz instalacje, które nie były dotąd nigdzie prezentowane.
„Kowalewski filozofuje na płótnie, cytuje myślicieli i często żartuje – zawsze był artystą o wyostrzonym zmyśle dowcipu – ale jest to czarny humor. Współczesne obrazy artysty nie są tak nasycone gniewem jak jego płótna z lat 80. Malarz jest bogatszy o kilka dekad doświadczeń, niezliczone podróże, lektury. W latach 80. patrzył na rzeczywistość z perspektywy izolowanej od świata komunistycznej Polski, która wydawała się osobnym uniwersum. Dziś jego spojrzenie jest globalne”. (Stach Szabłowski)
„Sztuka Kowalewskiego to jest rodzaj dialogu z rzeczywistością, w którym dowolna metoda artystyczna jest dobra, jeśli tylko pomaga w stawaniu twarzą w twarz ze sprawami najważniejszymi”. (Aleksander Hudzik)
Paweł Kowalewski (ur. 1958, Warszawa) – malarz, artysta intermedialny, profesor ASP, członek i założyciel legendarnej Gruppy. W latach 1978–1983 studiował na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie uzyskał dyplom z wyróżnieniem w pracowni Stefana Gierowskiego. W 1982 roku założył legendarną formację artystyczną Gruppa, jedną z kluczowych formacji polskiej sztuki lat 80. XX wieku. W latach 1985–2023 był wykładowcą na Wydziale Wzornictwa warszawskiej ASP, gdzie w 2019 roku uzyskał tytuł profesora ASP.
Koncepcja wystawy: Paweł Kowalewski
Więcej - https://mcswelektrownia.pl/index.php/aktualnosci-z-siatki-obrazkow/articles/art-noble-2020.html