Nauka i sztuka (el)
- Autor: red.
- Odsłon: 5009
W Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi można oglądać dwie wystawy tkaniny współczesnej: czasową - pn. Reinterpretacje (do 27 listopada) oraz stałą - z kolekcji CMW - pt. Tylko tkanina?
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 542
W Muzeum Narodowym w Kielcach czynna jest do 15.10.23 wystawa pn. Polski mężczyzna 1910-2010.
W okresie 1910–2010 sztuka nowoczesna w pełni zaistniała, rozwinęła i ugruntowała się w kulturalnej codzienności. Wystawa poświęcona jest postaci męskiej jako motywowi głównemu przedstawienia w malarstwie i rzeźbie w danym okresie.
Na ekspozycji można zobaczyć przykłady zarówno śmiałej obrazowo czy kolorystycznie figuracji, jak i XX-wiecznego realizmu, w tym polskiego realizmu socjalistycznego (socrealizmu).
Akcent położony został na jakościach malarskich i rzeźbiarskich – przykłady rzeźby są tu szczególnie cenne, ponieważ prezentowana jest ona w Muzeum Narodowym w Kielcach niezmiernie rzadko.
Podstawą selekcji prac są bardzo obszerne ikonograficznie kolekcje polskich muzeów, w rezultacie czego zostały zaprezentowane wartościowe obiekty rzadziej do tej pory pokazywane czy publikowane, a takich w krajowych muzeach – w tym w kieleckim – jest bardzo dużo (ponad stu twórców, w tym siedemnaście kobiet).
Wśród przedstawień znajdują się portrety znanych postaci m.in. aktora Aleksandra Bardiniego, kolekcjonera Feliksa Jasieńskiego, tyczkarza Władysława Kozakiewicza, aktora kultowego serialu telewizyjnego Wojna domowa Kazimierza Rudzkiego, twórcy polskiego czekoladowego ptasiego mleczka Jana Wedla czy pisarza Emila Zegadłowicza.
Dużą wartością jest włączenie zbiorów kieleckich w kontekst ogólnopolski – 11 prac z Działu Sztuki Współczesnej Muzeum i 123 prace z 13 muzeów: Muzeów Narodowych w Krakowie, Poznaniu, Szczecinie, Warszawie i we Wrocławiu, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Śląskiego w Katowicach, Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu, Muzeum Okręgowego w Toruniu, Muzeum Zamoyskich w Kozłówce, Muzeum Narodowego Ziemi Przemyskiej w Przemyślu, Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu i Muzeum Śląska Opolskiego w Opolu.
Kurator: Iwona Rajkowska
Więcej - https://mnki.pl/pl/dla_zwiedzajacych/wystawy_czasowe/aktualne/pokaz/119,polski_mezczyzna_19102010
- Autor: ANNA LESZKOWSKA
- Odsłon: 2638
>
>
>
Od dnia 4 października 2013 r. w Muzeum Plakatu w Wilanowie będzie można oglądać wystawę zatytułowaną „Filmowo mi… Polskie plakaty filmowe z lat 1945-1969”, prezentującą najbardziej znane plakaty filmowe, powojennego kina polskiego i światowego.
Nowa wystawa „Filmowo mi…” to wyjątkowe połączenie obrazu z poezją, któremu towarzyszyć będą liczne imprezy, związane z plakatem, filmem i nie tylko. Na wystawie zgromadzono ponad 250 polskich powojennych plakatów autorstwa najwybitniejszych artystów ubiegłego stulecia, recenzje filmowe Agnieszki Osieckiej, projekcje filmów, spotkania z artystami.
>
Wśród zgromadzonych prac znalazły się nagradzane na międzynarodowych konkursach dzieła Henryka Tomaszewskiego, mistrzowskie kompozycje Romana Cieślewicza, Wojciecha Fangora, Marka Freudenreicha, Jana Lenicy, humorystyczne plakaty Eryka Lipińskiego, Jana Młodożeńca, Franciszka Starowieyskiego, Mariana Stachurskiego, Waldemara Świerzego, Bronisława Zelka, czy eksperymentalne kolaże Wojciecha Zamecznika.
Nie zbrakło dzieł twórców znanych z innych dziedzin twórczości, takich jak: Roman Opałka, Walerian Borowczyk, czy Aleksander Kobzdej, a także przedstawianych jedynie na marginesie historii, plakatów autorstwa kobiet: Liliany Baczewskiej, Hanny Bodnar, Anny Huskowskiej czy Hanny Lipińskiej. Wśród zebranych prac – plakaty anonsujące klasyki filmowe kina polskiego i światowego, takie jak „Bulwar zachodzącego słońca”, „Eroica”, „Zawrót głowy”, „W samo południe”, „Kanał” oraz równie ciekawe prace poświęcone mniej znanym produkcjom filmowym, takim jak bajki dla dzieci czy dokumenty, emitowane w polskich kinach w latach 50. i 60.
>
Uzupełnieniem wystawy są nieznane dotąd recenzje i felietony autorstwa Agnieszki Osieckiej poświęcone dziełom filmowym.>
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 738
Do 10.09.23 w Muzeum Narodowym w Warszawie można oglądać wystawę pn. Polskie rzeźbiarki XIX–XX wieku.
Wystawa poświęcona jest pionierskiej generacji polskich rzeźbiarek, z których większość żyła i tworzyła w tym samym czasie co słynna francuska rzeźbiarka Camille Claudel (1864-1943). Tola Certowicz, Antonina Rożniatowska, Jadwiga Milewska, Natalia z Tarnowskich Andriolli, Maria Gerson-Dąbrowska, Amelia Jadwiga Łubieńska i Felicja Modrzejewska – to tylko niektóre z nich. Ekspozycja ma na celu przywrócenie pamięci o zapomnianych artystkach i przyznanie należnego im miejsca w dziejach sztuki. Jest też pierwszą prezentacją prac Camille Claudel w Polsce.
Ta najbardziej dziś rozpoznawalna rzeźbiarka XIX wieku, która zagościła w kulturze popularnej dzięki poświęconym jej filmom i książkom, uznania doczekała się dopiero pośmiertnie. Po wielu sukcesach artystycznych, została w 1913 roku umieszczona przez matkę w zakładzie zamkniętym, gdzie spędziła trzydzieści lat, a jej dorobek popadł w zapomnienie. Proces odkrywania na nowo twórczości Claudel rozpoczął się wystawą w paryskim Musée Rodin w 1951 roku. Od tego czasu powstało na jej temat wiele publikacji naukowych, a w 2017 roku otwarto muzeum monograficzne w Nogent-sur-Seine, miejscowości, gdzie rozpoczęła edukację artystyczną.
Polskie rzeźbiarki XIX wieku – popularne i odnoszące sukcesy na krajowych i międzynarodowych wystawach, realizujące zamówienia na rzeźby przeznaczone do przestrzeni publicznej, bohaterki licznych artykułów ówczesnej prasy – także na długie lata popadły w zapomnienie. Ich życiorysy to często, tak jak w wypadku Camille Claudel, historia zmagań ze stereotypami, uprzedzeniami i wynikającymi z nich nierównościami i przeciwnościami.
O ile nauka malarstwa i rysunku stanowiła na ogół element edukacji dziewcząt, kształtujący ich wrażliwość i poczucie estetyki, o tyle do rzeźbienia na różne sposoby ograniczano im dostęp. Modelowanie w glinie, odlewanie w gipsie czy kucie w kamieniu (oraz towarzyszące im trud fizyczny, brud i pył) postrzegano jako sferę działań typowo męskich.
Z rzeźbieniem wiązała się także kwestia odwzorowywania nagiego ciała, co w wypadku specyfiki procesu twórczego wiążącego się z bezpośrednim kontaktem artystki z materiałem uznawano za zagrożenie moralności kobiet.
Niemal do końca XIX wieku kobiety nie miały wstępu na państwowe uczelnie artystyczne. Mimo to rzeźbiarki stanowiły jedną z najbardziej wyemancypowanych grup zawodowych. Upór pierwszej generacji artystek konsekwentnie dążących do wytyczonego celu – zdobycia profesjonalnego wykształcenia i poświęcenia się twórczości rzeźbiarskiej - doprowadził do zmiany sposobu myślenia o rzeźbie i utorował drogę kolejnym pokoleniom kobiet.
Wystawa obrazuje różnorodność stosowanych przez XIX-wieczne rzeźbiarki form i materiałów, a także spektrum podejmowanych tematów. Narracja została podzielona na wątki zatytułowane: „Mistrzowie. Możliwość nauki”, „W służbie: powinności religijno-patriotyczne”, „Portret. Co kobiecie wolno rzeźbić”, „Nagie ciało: przekraczanie granic”. Składają się one na opowieść o drodze kobiet artystek do niezależności i uznania, o ich determinacji. To inspirująca wyprawa w świat rzeźbiarek, które dzięki swej sile i odwadze odrzuciły gorset konwencji i zasad wynikających z ówczesnej obyczajowości. Kobiet, które realizowały własne marzenia.
Kuratorka wystawy: dr Ewa Ziembińska
Ekspozycja przygotowana w ramach projektu badawczego „Polskie rzeźbiarki XIX–XX wieku”, realizowanego we współpracy z Musée Rodin w Paryżu, Musée Camille Claudel w Nogent-sur-Seine i Musée Antoine Bourdelle w Paryżu.
Więcej - https://www.mnw.art.pl/wystawy/bez-gorsetu-camille-claudel-i-polskie-rzezbiarki-xix-wieku,255.html