Nauka i sztuka (el)
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 790
Do 30.01.2022 w warszawskim Muzeum Etnograficznym można oglądać wystawę fotografii z Sądecczyzny ze zbiorów Mieczysława Cholewy.
Fotografując stroje i krajobrazy, występując przed publicznością czy kolekcjonując instrumenty – we wszystkich podejmowanych aktywnościach Mieczysław Cholewa snuł opowieść o ukochanym, rodzinnym regionie Sądecczyzny. Wystawa „Fotogawęda. Ze zbiorów Mieczysława Cholewy” przede wszystkim przedstawia jednak wielowątkową postać tego pełnego energii etnografa-amatora, spełniającego się w wielu życiowych rolach.
Żyjący w latach 1913-1978 regionalista, badacz i fotograf, Mieczysław Cholewa, był także kolekcjonerem, którego zbiór strojów, instrumentów, przedmiotów codziennego użytku, w całości znajduje się w zasobach Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie. Ten nowosądecki mieszczanin, wizjoner z misją, nauczając w szkole, realizując występy sceniczne, pisząc do periodyków naukowych oraz dokumentując życie na Sądecczyźnie, miał realny wpływ na wydzielenie tej etnograficznej krainy z Podhala.
Miłość do gór zaszczepiali w nim rodzice, z którymi w dzieciństwie wielokrotnie udawał się na piesze wycieczki, dzięki którym doskonale poznał cały region. W dorosłym życiu swoją pasją próbował zarażać najbliższych, zapraszając rodzinę do przebierania się w góralskie stroje i wspólnego pozowania do zdjęć. Te, w jego opinii były najlepszym nośnikiem pozwalającym zachować dziedzictwo.
Na fotografiach Mieczysława Cholewy oglądamy krajobraz kulturowy i naturalny polskich Karpat z lat 20. i 30. XX w. Zdjęcia utrwalone na negatywach szklanych i celuloidowych błonach są niezwykle cenne ze względu na technikę dokumentacyjną, mają również dużą wartość etnograficzną. Robiły wielkie wrażenie na jemu współczesnych i nadal wpływają na wyobraźnię odbiorców dzięki prezentowanym tematom. Rejestrują bowiem kulturę materialną: stroje, architekturę wiejską, rzemiosła, oraz obrzędy rodzinne i doroczne okolic Nowego Sącza.
Przede wszystkim utrwalają portrety górali w strojach regionalnych w ich naturalnym środowisku. Dokumentują też nieznane już zawody, jak choćby krawiec ubiorów ludowych, wytwórca kierpców czy parzenic – charakterystycznego ozdobnego haftu góralskich portek.
Wiele zdjęć pokazuje także krajobrazy okolic Sącza, Rożnowa, Długołęki. Wśród nich zabytki, które nie przetrwały zawieruchy wojennej czy próby czasu jak Zamek Królewski w Nowym Sączu. Kilkadziesiąt fotografii autor wydał samodzielnie w formie pocztówek w latach 40. XX wieku.
Duża część kolekcji fotograficznej przedstawia samego autora w różnych strojach góralskich. Kolekcjonował je, sam rysował wzory dekoracyjnych aplikacji i zlecał ich szycie. Wśród zdjęć Cholewy nie zabrakło wspólnych fotografii z muzykantami, z którymi wstępował na wielu scenach, popularyzując kulturę górali z okolic Sącza. Od czasów młodości przez kolejne etapy życia lubił fotografować się z żoną, pozując do zdjęć w strojach Lachów Sądeckich. Fotografie te, oprócz walorów etnograficznych, niosą ogromny bagaż emocji i wiedzy o nim samym – jego zainteresowaniach, priorytetach zawodowych. Wierzył, że to, co robi jest ważne i potrzebne.
W skład ekspozycji wchodzi 250 fotografii autorstwa Mieczysława Cholewy z kolekcji Archiwum Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie.
Ponadto na wystawie znajdują się inne artefakty kolekcjonowane przez Cholewę, w tym stroje, instrumenty, projekty i rysunki haftów.
Kuratorka wystawy: Joanna Bartuszek
Zdigitalizowaną kolekcję zdjęć Mieczysława Cholewy obejrzeć można na podstronie muzeum Archiwum Naukowego.
Więcej - Fotogawęda. Ze zbiorów Mieczysława Cholewy. : Muzeum (ethnomuseum.pl)
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 928
W Muzeum Sztuki MS1 w Łodzi nową odsłonę zyskała Sala Neoplastyczna.
Historia Sali Neoplastycznej sięga 1946 roku. Muzeum Sztuki, dotąd mieszczące się w kilkunastu pokojach dawnego ratusza, pozyskało nową siedzibę – dziewiętnastowieczny pałac łódzkiego przemysłowca Maurycego Poznańskiego. Ówczesny dyrektor Muzeum, Marian Minich, zaprosił Władysława Strzemińskiego do współpracy przy aranżacji nowych sal ekspozycyjnych.
Artyście powierzono zadanie zaprojektowania przestrzeni, w której miałaby znaleźć swoje miejsce kolekcja europejskiej awangardy, zgromadzona z jego inicjatywy w latach 30. XX wieku. 
Sala Neoplastyczna – bo tak ją nazwano – została otwarta dla publiczności wraz z całym Muzeum dwa lata później, od razu stając się wyjątkową muzealną atrakcją. Niestety nie na długo: w roku 1950 nawiązujące do neoplastycyzmu polichromie sali zamalowano, a eksponowane w niej dzieła, nieodpowiadające oficjalnej stylistyce socjalistycznego realizmu, złożono do magazynów.
Salę zrekonstruowano dopiero w 1960 roku (dokonał tego uczeń Strzemińskiego, Bolesław Utkin). Od tego momentu przez niemal pół wieku stanowiła ona centralny punkt stałej ekspozycji łódzkiego Muzeum, będąc jednocześnie jednym z nielicznych przykładów sali ekspozycyjnej zaprojektowanej w oparciu o założenia awangardy.
Kontekst Sali Neoplastycznej uległ zmianie w 2008 roku, kiedy zbiory sztuki nowoczesnej i współczesnej przeniesiono do ms2, czyli dziewiętnastowiecznej tkalni przekształconej w przestrzenie wystawiennicze Muzeum Sztuki.
Sala, po długich dyskusjach o przeniesieniu jej na ekspozycję Kolekcji Sztuki XX i XXI wieku, pozostała w budynku, dla którego zaprojektował ją Strzemiński. Tym samym przestała być centrum muzealnej kolekcji. W zamian stała się katalizatorem i punktem odniesienia dla działań innych artystów. Poprzez taką formułę dialogu z dziełem tego czołowego animatora polskiej awangardy, artyści mogą twórczo rozwijać i uwspółcześniać jego spuściznę, a także kierować naszą uwagę na te jej znaczenia, które wcześniej pozostawały ukryte.
Premiera projektu „Kompozycja otwarta” odbyła się w 2010 roku. W aktualnej odsłonie projektu w dialog z Salą, czy szerzej w dialog ze sztuką Strzemińskiego i Kobro, wchodzą prace Daniela Burena, Igora Krenza, Liama Gillicka, Moniki Sosnowskiej, RH Quaytman i Céline Condorelli. Rzeźby i instalacje pozostałych artystów eksponowane w ramach projektu, choć nie zostały zainspirowane Salą, rozwijają obecne w niej wątki związane z cielesnością i modernistycznymi ideologiami dotyczącymi kształtowania przestrzeni życiowej.
Umieszczona we wnętrzu Sali praca Susan Hiller ukazuje, w jaki sposób wspólnotowe doświadczenie muzyczne może być podstawą „rytmów czasoprzestrzennych”, wpisujących ciało w nowe społeczne i polityczne rytuały. Inne aspekty obecności ciała ludzkiego w zideologizowanej przestrzeni ujawniają się i zostają rozwinięte w pracach Magdaleny Abakanowicz, Aliny Szapocznikow, Kitty Kraus, Oskara Dawickiego, Romana Stańczaka oraz Kojiego Kamojiego. Wszystkie tworzą katalog relacji zachodzących między topografią i ciałem oraz związanych z nimi doświadczeń obecności, braku, wypełnienia i przemieszczenia.
Autorem ekspozycji jest Jarosław Suchan we współpracy z Danielem Muzyczukiem, Aleksandrą Jach i Marią Morzuch
Więcej - https://msl.org.pl/wydarzeniams/wystawy-biezace/sala-neoplastyczna-kompozycja-otwarta,2497.html
- Autor: ANNA LESZKOWSKA
- Odsłon: 2474
Do 13 kwietnia 2014 w Galerii Muzeum Miasta Łodzi można oglądać prace jednego z najciekawszych scenografów – Lecha Kunki. Wystawę zorganizowało Muzeum Miasta Łodzi i Teatr Lalek Arlekin w Łodzi.
Wystawa pn. Lech Kunka (1920-1978). Scenografia prezentująca dokonania scenograficzne Lecha Kunki - łódzkiego malarza, znakomitego rysownika, autora wielu realizacji w zakresie polichromii i plenerowych form przestrzennych, przedstawiciela polskiej awangardy XX w., ucznia Wł. Strzemińskiego i F. Légera, wieloletniego pedagoga łódzkiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych - została przygotowana z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru i jest częścią szerszego projektu o charakterze edukacyjno-artystycznym pt. Teatr w zasięgu ręki (realizowanego przez muzeum w ramach ogólnopolskiej akcji Dotknij teatru).
Jednocześnie jest to druga część przekrojowej wystawy twórczości Lecha Kunki (pierwsza część została zaprezentowana łódzkiej publiczności wiosną ubiegłego roku) poświęcona wyłącznie jego realizacjom scenograficznym dla teatru i filmu.
Lech Kunka współpracował z Teatrem 7.15 (1962) i Państwowym Teatrem Lalek Arlekin w Łodzi (1970-1974), jest autorem scenografii do animowanego filmu dla dzieci Tadek Niejadek (1957), współpracował przy realizacji filmów Milcząca gwiazda (1960) i O dwóch takich co ukradli księżyc (1962).
Na wystawę składają się zachowane i, w większości nigdy dotąd nie eksponowane, projekty do spektakli teatralnych (tempery i collages na papierze) stanowiące własność Teatru Lalek Arlekin w Łodzi oraz rodziny artysty, lalki oraz maski ze zbiorów Muzeum Archeologicznego i Etnograficznego w Łodzi, dokumentacja fotograficzna oraz plakaty ze zbiorów Muzeum Kinematografii w Łodzi, zbiorów rodziny artysty i osób prywatnych.
- Autor: red.
- Odsłon: 5191
Pod tytułem Schizma Centrum Sztuki Współczesnej w Zamku Ujazdowskim przygotowało wystawę (czynna jeszcze do 29.11.09) malarstwa, rzeźby, fotografii, wideo i realizacji przestrzennych z lat dziewięćdziesiątych.