Ochrona środowiska
- Autor: red.
- Odsłon: 4340
- Autor: ANNA LESZKOWSKA
- Odsłon: 3782
Agnieszka Grzybek i Radosław Gawlik w imieniu partii Zieloni 2004 złożyli do NIK wniosek o przeprowadzenie kompleksowej kontroli procesu udzielania koncesji na poszukiwanie gazu łupkowego w Polsce.
Chodzi o zbadanie, czy podczas udzielania koncesji na poszukiwanie gazu łupkowego zostały spełnione wszystkie wymogi związane z ochroną środowiska i ochroną zdrowia.
NIK przeprowadzi kontrolę jeszcze w tym roku.
Poniżej podajemy pełną treść złożonego 16 marca 2012 do NIK na ręce jej prezesa, Jacka Jezierskiego, wniosku oraz odnośnik do wywiadu z prof. Andrzejem Szczepańskim, hydrogeologiem z AGH, którego redakcja SN pytała już we wrześniu 2010 roku o bezpieczeństwo wydobywania gazu łupkowego.
Wniosek partii Zieloni 2004 do Najwyższej Izby Kontroli o przeprowadzenie pilnej, niezależnej kontroli procesu koncesyjnego oraz spełniania wymogów ochrony środowiska i ochrony zdrowia w procesie poszukiwań gazu łupkowego.
W oparciu o nasze doświadczenia z monitoringu procesu koncesyjnego na poziomie krajowym i lokalnym, związanym z działaniami koncesjonariuszy i organów państwa, chcemy zwrócić uwagę na następujące kwestie, które mogą budzić niepokój i skłaniają nas do wystąpienia z wnioskiem do NIK o przeprowadzenie całościowej kontroli:
1. Prawne otoczenie poszukiwań i wydobycia gazu niekonwencjonalnego:
a) Cały proces decyzyjny dotyczący udzielania strategicznych, mających duże znaczenie dla skarbu państwa koncesji został zaplanowany z pominięciem ciał opiniujących, kontrolnych, przebiegał wyłącznie między organem centralnym – ministerstwem środowiska – wydającym koncesje poszukiwawcze a koncernami-koncesjonariuszami, co było rozwiązaniem potencjalnie korupcjogennym. W efekcie główna osoba odpowiedzialna za udzielanie koncesji została zatrzymana pod zarzutem korupcji i zwolniona z ministerstwa środowiska.
b) W procesie udzielania koncesji na poszukiwanie gazu z łupków nie spełniono wymogów partycypacji publicznej i ochrony środowiska – w przypadku koncesji wydanych do listopada 2010 roku nie przeprowadzono ocen oddziaływań na środowisko (OOŚ), zaś w przypadku koncesji udzielanych od grudnia 2010 roku OOŚ były przygotowywane tylko fakultatywne.
c) W postępowaniach dotyczących poszukiwania gazu łupkowego lokalne służby ochrony środowiska były marginalizowanie na wszystkich szczeblach samorządowych, ignorowano prawa społeczności lokalnych, co doprowadziło do konfliktów społecznych i blokowania wydobycia gazu w kilku lokalizacjach w Polsce (m.in. na Kaszubach, Zamojszczyźnie). Służby państwowe są słabo przygotowane do zderzenia z ryzykowną środowiskowo technologią w sytuacji, gdy w przepisach prawa pominięto konieczność ich powiadamiania i sporządzenia raportów OOŚ. Przykładem tego jest sytuacja, jaka miała miejsce w gminie Słupsk w lutym br., gdzie w żwirowni wyrzucono toksyczne odpady po szczelinowaniu łupków. Jednocześnie Państwowy Instytut Geologiczny ogłosił raczej mało rzetelny raport, napisany na podstawie analizy tylko jednego, wybranego odwiertu, w którym stwierdza, że technologia wydobycia gazu łukowego jest bezpieczna.
d) Szereg wątpliwości budzi nowe prawo geologiczne i górnicze obowiązujące od 1.01.2012 roku. Zwolnienie z opłat wielkich i bogatych koncernów za korzystanie z wód (a technologia szczelinowania hydraulicznego wymaga wielkich ich ilości) w procesie wydobycia gazu łupkowego oraz brak konieczności przygotowanie raportów oddziaływania na środowisko źle świadczy o podejściu rządu i sejmu. Mamy w związku z tym podstawy twierdzić, że interesy ochrony środowiska i zdrowia ludzi, którymi winno kierować się ministerstwo środowiska, zostały zaniedbane, zaś przepisy prawne często sprawiają wrażenie, jakby zostały podyktowane przez firmy zainteresowanie czerpaniem korzyści z wydobycia gazu łupkowego.
2. Polityka rządu:
a) Pomieszanie ról ministerstw w rządzie
b) Nierzetelna kampania medialna
c) Przedwczesne pompowanie balona gazowego
W tej atmosferze z niedowierzaniem przyjmuje się do wiadomości informacje o rzeczywistych przyczynach wprowadzenia moratoriów lub zaniechania wydobycia gazu łupkowego we Francji, Bułgarii, Nadrenii Północnej Westfalii, w stanie Nowy York w USA, czy Quebek w Kanadzie, doszukując się w tym nacisków różnych lobby. Mało kto wierzy, że te moratoria wiążą się z autentyczną troską i obawami o stan wód i stan środowiska i zdrowia ludzi, którzy mieszkają w pobliżu miejsc, gdzie przeprowadza się szczelinowanie łupków. Gaz jest surowcem strategicznym, ale zapomina się, że ważniejszym surowcem dla życia jest woda. Gazu nie da się pić!
Uważamy, że rząd ma prawo i powinien sprawdzić dostępność zasobów gazu łupkowego. Wiele wskazuje na to, że polscy urzędnicy centralnego szczebla i politycy polegają wyłącznie na informacjach dotyczących wydobywania gazu z łupków przekazywanych im przez zainteresowane koncerny oraz rząd Stanów Zjednoczonych, mocno zaangażowany w promocję tej technologii i amerykańskich firm. Nie szukają natomiast niezależnych źródeł informacji w Europie i USA, które pozwoliłyby wiedzę o technologii szczelinowania hydraulicznego zweryfikować. Obecnie przygotowywane są już kolejne raporty (m.in. w USA, Holandii, Niemczech oraz na szczeblu UE), które pozwolą lepiej ocenić metodę i jej skutki.
Zdaniem partii Zielonych 2004, zamiast rozdawać ponad 100 koncesji na poszukiwanie gazu łupkowego, należało najpierw zrobić kilka próbnych odwiertów, które pozwoliłyby przeanalizować, jak w polskich warunkach sprawdzi się metoda szczelinowania hydraulicznego. Dopiero wówczas, mając większą wiedzę, rząd mógłby z ograniczonym ryzykiem uruchamiać szerzej procedurę koncesjonowania poszukiwania i wydobycia gazu z łupków.
Przeanalizowaliśmy wnikliwie sprawę poszukiwań wydobycia gazu łupkowego w Polsce i przyjęliśmy stanowisko, które załączamy do wniosku. Biorąc pod uwagę różne uwarunkowania i ryzyka związane z procesem poszukiwania i wydobycia gazu z łupków przy zastosowaniu metody szczelinowania hydraulicznego, zdecydowaliśmy się złożyć niniejszy wniosek do Najwyższej Izby Kontroli o przeprowadzenie pilnej, niezależnej, całościowej kontroli procesu koncesyjnego oraz zbadanie, czy w procesie poszukiwań gazu łupkowego zostały spełnione wymogi ochrony środowiska i ochrony zdrowia.
Z poważaniem, Przewodniczący Zielonych 2004 Agnieszka Grzybek Radosław Gawlik
Więcej - http://www.zieloni2004.pl/news.php?readmore=3180
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 3425
Z prof. Józefem Zegarem z Instytutu Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej rozmawia Anna Leszkowska
- Panie profesorze, ostatnio coraz częściej porusza się kwestię niekontrolowanego rozwoju miast, chaotycznej zabudowy na terenie całego kraju, bez oglądania się na wartość gleb przeznaczanych pod zabudowę.
Prawo o ochronie użytków rolnych – ustawa z 1971 i późniejsza, z 1995 r. , a także dyrektywa unijna z 2006 - powinny skutecznie chronić gleby mające znaczenie dla gospodarki rolnej. Tak się jednak nie dzieje, zatem czy w Polsce rzeczywiście szanuje się ziemię?
- W skali globu ziemia jest dobrem ograniczonym, tymczasem ludności przybywa i rośnie zapotrzebowanie na żywność. Pojawiło się jednocześnie zapotrzebowanie na ziemię do produkcji roślin energetycznych, istnieją także potrzeby surowcowe innych sektorów gospodarki, które mogą być pokrywane przez produkty rolnictwa. W dodatku rośnie świadomość znaczenia bioróżnorodności, która jest ważnym czynnikiem wpływającym na regulowanie procesów geochemicznych, umożliwiających życie ludziom, zwierzętom i roślinom, czyli przesądzającym o unikatowości naszej planety.
Rolnictwo, użytkując główną część ziemi, będącej siedliskiem bioróżnorodności, jest w tym zakresie nadzwyczaj ważne. A skoro ziemia jest dobrem ograniczonym i potrzeby na nią rosną, to staje się dobrem coraz rzadszym, co znajduje wyraz w jej cenie.
Jeśli chodzi o Polskę, w XIX i XX w. ziemia była dobrem, dzięki któremu ludzie na wsi mogli przeżyć. Jeśli jej nie mieli – to często zmuszeni byli do emigracji. W czasach współczesnych ziemia jest dobrem, które niestety, nie jest należycie chronione. W okresie uprzemysłowienia budowano zakłady przemysłowe (m.in. Nową Hutę, czy zakłady na warszawskim Służewcu) na obszarach najbardziej żyznych gleb. Tymczasem tych najlepszych gleb w Polsce mamy bardzo mało, tyle co kot napłakał. Waloryzacja tzw. rolniczej przestrzeni produkcyjnej to zaledwie ok. 40% waloryzacji krajów zachodnioeuropejskich. Czyli mówić prościej – nasze gleby mają ok. dwukrotnie gorsze własności produkcyjne niż zachodnioeuropejskie, są dwukrotnie mniej przydatne do produkcji rolnej. Mamy bowiem nie tylko gorszej jakości gleby, ale i mniej wody, i trudniejszy klimat do produkcji rolnej (np. przymrozki we wczesnym okresie wegetacji roślin). Czyli, żeby nasze rolnictwo mogło się utrzymać na rynku europejskim, potrzebne są większe nakłady.
Dzisiaj, jeśli ktoś chce coś wybudować na użytkach rolnych, glebach – zwłaszcza klasy I, II i III, także IV – musi posiadać stosowne pozwolenia, uiścić opłaty. Zatem prawnie gleby o najwyższych walorach w produkcji rolniczej są chronione. Praktyka jednak jest często zupełnie inna. A to dlatego, iż generalnie korzyści z rolniczego użytkowania ziemi są dzisiaj mniejsze, niż gdyby je przeznaczyć na inne cele. Zwłaszcza na terenach miast i gmin okołomiejskich, czy terenach rekreacyjnych rolnictwo przegrywa ekonomicznie z budownictwem i siecią transportową.
Ostatni okres, po 1989 r., przyniósł gwałtowne zmiany urbanizacyjne. Zapotrzebowanie na grunty rolne szybko rosło z uwagi na potrzeby budownictwa mieszkaniowego, infrastruktury i inne cele. Miasta się rozrastały, a nowe osiedla nierzadko powstawały na terenach o najlepszych glebach.
- Do 1989 r. 60% gruntów przekazywanych na cele nierolnicze były to gleby słabe i bardzo słabe, gleb dobrych tracono na te cele jedynie 15%. Po 1990 r. sytuacja się odwróciła – na cele nierolnicze przekazuje się więcej gruntów bardzo dobrych i dobrych…
- To prawda. Po 1989 r. presja na zbywanie przez rolników ziemi, i pieniądze jakie z tym się wiązały, przewyższała korzyści, jakie rolnicy mogli mieć z tradycyjnego użytkowania ziemi. Interes prywatny zepchnął w niebyt interes publiczny, który nie jest należycie chroniony. W związku z tym, np. w aglomeracji warszawskiej zajęto w okolicach Ożarowa czy Błonia grunty bardzo dobrej jakości nie tylko na osiedla mieszkaniowe, ale i centra logistyczne. Te najlepsze ziemie zostały więc na lata – może na zawsze – utracone. A dlaczego to takie ważne? Bo u nas w ostatnim 25-leciu udział gruntów użytkowanych rolniczo obniżył się o 10 punktów procentowych - z ponad 60% do około 50%.
Oczywiście, na razie nam żywności nie brakuje, ale musimy brać pod uwagę czynniki, dzięki którym Polska i kraje rozwinięte korzystają z obfitości żywności. Generalnie można powiedzieć, że jesteśmy samowystarczalni z nadwyżką, ale nie jesteśmy wyłączeni spod ogólnych trendów. Jeśli zapotrzebowanie na żywność w świecie szybko rośnie, to możemy się przyczyniać do jego zaspokojenia, jeśli mamy warunki. A takie mamy. I patrząc z perspektywy długofalowej, winniśmy też być zainteresowani tym, żeby nasi obywatele mieli dostatecznie dużo żywności i to dobrej. Rolnictwo to jednak nie tylko żywność, ale wiele innych użyteczności.
- Ale chyba nie jesteśmy, skoro nie tylko na cele mieszkaniowe można przeznaczać grunty najcenniejsze rolniczo, ale także na uprawę roślin energetycznych, czy wydobywanie gazu łupkowego. W tym ostatnim przypadku rząd wydał koncesje na Lubelszczyźnie, na terenach lessowych, a najcenniejszych czarnoziemów mamy w Polsce zaledwie 1%. Przy tego rodzaju działaniach górniczych następuje całkowite zniszczenie gleb i krajobrazu. To oznacza, że cenna rolniczo ziemia w Polsce nie jest chroniona.
- Powiedziałbym: jest niedostatecznie chroniona. Niby jest potrzebna zgoda władzy na przejęcie cennych gruntów, ale wszystko daje się ominąć. Np. na terenie miast przyjęto automatyczne odrolnienie ziemi na potrzeby budownictwa mieszkaniowego.
- Ale w miastach przecież przydatność ziemi do celów rolniczych jest żadna.
- Tak się wydawało i taki był kiedyś pogląd, a odnoszę wrażenie, iż nadal w Polsce jest on obecny, że miasto nie powinno mieć terenów rolniczych, ani żadnych upraw. Obecnie jednak to się zmienia – poszukuje się symbiozy rolnictwa z miastem. To dotyczy nie tylko ogródków działkowych, które – podobnie jak małoobszarowe gospodarstwa rolne – spełniają funkcje specjalnej produkcji rolniczej, uprawy warzyw i owoców trafiających na lokalny rynek. Ale ogródki to także zwiększające bioróżnorodność siedliska dla ptaków i owadów, miejsce wypoczynku dla ludzi i sposób regulacji klimatu, napowietrzania miast.
Możliwe, że świadomość tego nie jest jeszcze powszechna, ale rośnie. I kiedy obserwuje się kraje wysokorozwinięte, widać dbałość o to, żeby godzić funkcje miasta z rolnictwem, przyrodą i wypoczynkiem. Nasi znakomici urbaniści już przed wojną przewidzieli takie funkcje miast, skoro projektowali w nich tereny zielone i kanały, kliny napowietrzające. Potrzebne jest nowe spojrzenie na rolnictwo miejskie, które nie jest wrogiem dla miasta, ale jego sprzymierzeńcem.
Równie ważna jest jakość zabudowy terenów podmiejskich i wiejskich. Bo na terenach podmiejskich nabudowano osiedli bez ładu i składu, jak kto chciał, i gdzie chciał, bez komunikacji, usług, bez zieleni, zabierając grunty rolne. Niekontrolowana, chaotyczna urbanizacja przez stulecia będzie odbijać się czkawką – nadmiernymi kosztami budowy i funkcjonowania infrastruktury, kosztów dojazdów do pracy i korzystania z usług publicznych, zniszczonego krajobrazu, fragmentacji ekosystemów itd. W rezultacie poziom rozwoju wielu gmin wiejskich, zwłaszcza w obszarze aglomeracji, w świetle mierników jest wysoki, natomiast dla mieszkańców życie w nich jest uciążliwe z uwagi na wadliwe rozwiązania przestrzenne. Niszczy się krajobraz, a rozbudowane drogi powodują, że przez całą Polskę jedzie się jak przez jedną niekończącą się wieś. Tego nie ma nigdzie na Zachodzie. A u nas to się pogłębia, przyczyniają się do tego także środki unijne – oczywiście to nie one są winne, lecz sposób ich wykorzystania.
- Skoro tak łatwo jest kupić ziemię rolną i wybudować na niej dom, to coś tu jest nie tak…
- Po 1989 roku zachłyśnięto się wolnością, ale specyficznie. Niektórzy uznali, że wszystko wolno, a ziemia jest takim samym dobrem jak inne. Można ją kupić i sprzedać. Tymczasem jest tu pewna różnica, nawet jeśli jest to środek produkcji, a nie matka żywicielka, czy ojcowizna. Ziemia nie jest tylko dobrem komercyjnym, które ma wartość rynkową. Niby jest własnością prywatną, ale jednocześnie jest dobrem publicznym. Bo rolnik wykorzystuje ziemię nie tylko do uzyskania dochodu, ale na tej ziemi mają siedliska zwierzęta i owady, rosną różne rośliny, co zwiększa bioróżnorodność, dzięki uprawnej ziemi różnicuje się i wzbogaca krajobraz.
Ziemię zatem traktować trzeba inaczej. Bo jeśli wybudujemy dom, szkołę - to wszystko jest doczesne. Możemy to zniszczyć, przebudować. Natomiast ziemia jest jedna w określonym miejscu – była, jest i będzie. Jeśli ją zniszczymy - czy przez zabudowę, czy stepowienie, to zniszczymy coś, co jest ważne dla społeczeństwa i staje się coraz ważniejsze. Poza dobrem ekonomicznym jest bowiem też dobro ekologiczne i społeczne.
- Czy mamy wiedzę, ile powierzchni ziemi trzeba zachować do zapewnienia bezpieczeństwa żywnościowego? Obecnie tereny zurbanizowane to tylko 4,66% powierzchni kraju, a tereny komunikacyjne zajmują zaledwie 2,88% powierzchni Polski.
- Można to określić, zakładając, że będziemy samowystarczalni. Ale my jesteśmy w stanie wytworzyć więcej produktów żywnościowych niż wynosi nasz popyt. I tu pojawia się problem: czy ziemię przeznaczyć pod uprawę, czy np. pod zalesienie, bądź budownictwo. W Polsce, ze względów ekonomicznych, rolnictwo wycofało się z gorszych gleb. Od 1950 roku rolnictwo utraciło 5 mln ha użytków rolnych. To jest mniej więcej ¼ użytków rolnych w Polsce. To znaczy, że ten ubytek trzeba zrekompensować na pozostałym obszarze. Zwiększyliśmy kilkukrotnie plony zbóż i innych upraw dzięki stosowaniu sztucznych nawozów i pestycydów, genetyce, a jeśli chodzi o produkcję zwierzęcą – także dzięki antybiotykom, hormonom wzrostu i importowanym paszom treściwym (drobiarstwo istnieje tylko dzięki nim). Zmieniają się jednak relacje między nawozami i pestycydami bazującymi na ograniczonych zasobach a cenami produktów rolnych.
- Fabryka chemiczna ma większe zyski niż rolnicy…
- To jest proces nieuchronny, gdyż te zasoby są rzadkie i będą coraz droższe ze względu na cenę i nasze wymagania wobec środowiska naturalnego. Natomiast rolnictwo, jeśli nie zmniejsza żyzności gleby, to praktycznie produkuje w sposób odnawialny, podobnie jak las, jeśli jest dobrze zarządzany. Wobec tego, trzeba będzie produkować więcej produktów w sposób naturalny. Ale do tego trzeba więcej ziemi.
Czyli ziemi nie powinniśmy się wyzbywać, nawet jeśli jej obecnie nie używamy do celów rolniczych. Obecnie większość krajów wysokorozwiniętych żywi się bogato pod względem kaloryczności, ale niekoniecznie prawidłowo, zdrowo. W istocie to, co kupujemy w sklepie, w większości przekłada się na to, co wydajemy w aptece. I choć ta żywność jest tania, to jeśli policzymy koszty ciągnione, jest droższa niż żywność wytwarzana bez użycia środków chemicznych. I na taką żywność będziemy się stopniowo przestawiać.
- Czy spekulacje żywnością przez koncerny na rynkach międzynarodowych mogą być dla nas zagrożeniem?
- W skali globalnej sytuacja w okresie powojennym sprzyjała zwiększaniu produkcji, zwłaszcza w państwach wysokorozwiniętych. Rozpoczęła się rewolucja nawozowa – zwiększanie produkcji nawozów chemicznych i środków ochrony roślin. Na ujemne tego skutki zaczęto wskazywać w początkach lat 60. – okazało się, że na tak uprawianych polach zniknęły ptaki. To był wielki szok, ale i wielki alert – wówczas zabroniono stosowania DDT.
Dzięki środkom przemysłowym produkcja jednak szybko rosła, pojawiły się nadwyżki żywności i wystąpiły trudności z jej zbytem (co nie znaczy, że zlikwidowano głód i niedożywienie). Pierwszy problem wystąpił w latach 70., podczas kryzysu naftowego, kiedy ropa bardzo zdrożała, a co za tym idzie – także środki przemysłowe stosowane w rolnictwie. Było to sygnałem, że ta droga nie jest najlepsza. Potem nastąpił złoty okres, kiedy produkcja żywności rosła nieustannie, aż przyszedł kryzys w 2008 r.
Przyczyn tego kryzysu było kilka, ale jedną z nich było zaniechanie gromadzenia państwowych rezerw żywności, bo uważano, że nawet jeśli w jednym regionie jest nieurodzaj, to kupi się żywność z rejonów urodzaju. A w tym czasie niektóre kraje zabroniły eksportu swojej żywności. Uświadomiono sobie wówczas, że być może jest tu dysproporcja czy nierównowaga w skali globalnej. Tym bardziej, że popyt na żywność ciągle rośnie z uwagi na państwa duże liczebnie, które mają coraz większe dochody i mogą coraz więcej konsumować, zwłaszcza mięsa (a na wyprodukowanie 1 kcal w mięsie trzeba zużyć 7-8 kcal roślinnych, co tworzy dodatkową presję na produkcję roślinną).
Pojawiły się wobec tego obawy, czy w najbliższych 40-50 latach świat nie napotka bariery podażowej, tym bardziej, że coraz więcej obszarów przeznacza się na uprawę roślin do produkcji biopaliw, coraz więcej też obszarów ulega erozji i coraz trudniej o wodę. Wobec tego, niektóre kraje i korporacje zwęszyły interes w tym, żeby kupować ziemię tam, gdzie jest tania. Najwięcej sprzedano jej w Afryce Subsaharyjskiej, ale nie tylko – też w Ameryce Łacińskiej, na Ukrainie i w Federacji Rosyjskiej licząc, że będzie ona nabierać wartości i jako środek produkcji, i jako obiekt spekulacji.
A w jakim miejscu my jesteśmy? Obawiam się, że nie mamy świadomości tych procesów, ponieważ lekką ręką przeznaczamy ziemię rolniczą na cele nierolnicze, nie zastanawiamy się też, kto będzie władał ziemią w Polsce. Mamy trochę ziemi z zasobów państwowych z PGR – to już resztki, niestety – ale państwo chce się jej jak najszybciej pozbyć.
- Podobnie jak pozbyło się przedsiębiorstw…
- Jednak działania państwa winny tu być wprost przeciwne. Skarb państwa przecież do niej nie dopłaca, bo ma z niej czynsz, więc nie ma potrzeby się jej pozbywać. Może ją ponadto oddać w dzierżawę. Nasze państwo, mając prawo pierwokupu, winno robić to, co robi Francja: gromadzić ziemię, skupować ją, a tam, gdzie można utworzyć pełnosprawne gospodarstwo – wydzierżawić lub sprzedać, choć najlepiej – wydzierżawić, bo w gospodarstwach rolnych nie zawsze są następcy właściciela chcący je dalej prowadzić. A co do pozbycia się przedsiębiorstw, to skutki się ujawniają i to w sposób złowieszczy.
- Ale państwo wyzbywa się wszystkiego, zatem trudno chyba byłoby przekonać rząd do posiadania uprawnej ziemi państwowej, jako zasobu narodowego, takiego, jakim są kopaliny i lasy...
- Prawdę mówiąc, nie widzę tu problemu od strony prawnej. Dawniej też Korona miała swoje posiadłości, kopaliny – król wydzierżawiał przecież swoją ziemię czy kopalnie soli. Przecież obecnie ziemia także może być własnością Skarbu państwa i wówczas nie ma obawy, czy ktoś ją wykupi – co najwyżej może wydzierżawić. Rolę banku ziemi winna pełnić Agencja Nieruchomości Rolnych skupująca ziemię wystawianą na sprzedaż.
Natomiast, niestety, praktyka jest taka, żeby ziemi się wyzbywać. Wynika to z presji biznesu i kapitału, także inwestorów zagranicznych, ale i mediów, na Skarb państwa, aby sprzedawał użytki rolne. Mamy jednak tyle wolnej przestrzeni na terenach miast i wsi, że nie musimy przeznaczać cennej ziemi na cele nierolnicze. Przydałaby się więc dodatkowa regulacja w tym obszarze, ale i uświadamianie ludziom wartości ziemi, bo jak na razie to nie chronimy tego, co jest najcenniejsze.
Dziękuję za rozmowę.
- Autor: Wiesław Sztumski
- Odsłon: 5030
Obecnie na świecie jest kilka megamiast, w których liczba mieszkańców przekracza 10 milionów, a w ciągu kilkunastu lat ma ona wzrosnąć do dwudziestu dwóch. W miastach żyje co drugi mieszkaniec Ziemi, a w ciągu dwudziestu lat ich liczba może wzrosnąć do 5 miliardów.