Nauka i sztuka (el)
- Autor: Krystyna Kulig-Janarek
- Odsłon: 2416
Do 3.01.16. w Kamienicy Szołayskich w Krakowie można oglądać zbiory francuskiej grafiki od impresjonizmu do art nouveau.
Na wystawie zaprezentowano ponad 300 dzieł znakomitych artystów czynnych we Francji schyłku XIX i początku XX wieku z kręgu impresjonizmu, symbolizmu, postimpresjonizmu i art nouveau. Pochodzą one z największej w Polsce kolekcji francuskiej grafiki nowoczesnej, liczącej około 1100 prac, którą tworzył przez blisko ćwierć wieku wielki jej miłośnik - Feliks Jasieński.
Wśród autorów są m.in. Pierre Bonnard, Félix Bracquemond, Jules Chéret, Maurice Denis, Paul Gauguin, Auguste Lepère, Édouard Manet, Camille Pissarro, Odilon Redon, Auguste Renoir, Henri Rivière, Paul Sérusier, Paul Signac, Alfred Sisley, Théophile Alexandre Steinlen, Henri de Toulouse-Lautrec, Félix Vallotton i Édouard Vuillard. Pokaz osnuto wokół kilku zasadniczych wątków.
W atmosferę ówczesnego Paryża wprowadzają liczne widoki miasta, scenki rodzajowe i satyryczne oraz wizerunki sław, postaci z wyższych sfer i zwykłych mieszkańców. Zgromadzone obiekty swym zróżnicowaniem stylistycznym odpowiadają wielości nurtów we francuskiej sztuce tego czasu.
Na wystawie obecne są także prace twórców zasłużonych dla odnowy akwaforty – założycieli i członków powstałej w 1862 roku Société des aquafortistes, artystów francuskich i obcych współpracujących z towarzystwem. Większość tych dzieł, poprzedzających impresjonizm, wyróżniają walory malarskie i świeże podejście do techniki akwaforty - traktowanej impresyjnie i szkicowo, eksponującej grę świateł i cieni.
W dalszej przestrzeni znajdują się też prace członków ruchu impresjonistów uczestniczących w słynnych ośmiu wystawach z lat 1874–1886 oraz późniejsze, dające wyobrażenie o indywidualnych drogach twórczych. Do pokazu włączono także kilka sławnych akwafort Maneta, który choć nie uczestniczył w wystawach impresjonistów, stworzył w owym czasie kilka grafik ściśle z impresjonizmem związanych.
W kolejnej sali pokazano bujny rozwój grafiki oryginalnej, który był m.in. wynikiem działalności powstałych u schyłku XIX stulecia licznych stowarzyszeń grafików i malarzy-grafików. Dzieła ilustrują ewolucję grafiki w sferze technik, warsztatu i tematów. Dominuje barwa, która w znacznym stopniu pod koniec wieku zaważyła na sukcesie rynkowym grafiki, tak artystycznej, jak i reklamowej. Uwagę zwraca zespół prac neoimpresjonistów, operujących charakterystyczną techniką puentylizmu.
Zjawisko ówczesnego inspirowania się drzeworytem japońskim oddają przykłady prac silnie japonizujących. Pokazują m.in. nowy sposób komponowania, odchodzenie od iluzjonizmu, specyficzne ujęcia i kadrowanie, nowe podejście do barwy, a w odniesieniu do ikonografii – podejmowanie tematów zwyczajnych oraz zapożyczenia motywów, np. fali, góry Fuji, świata fauny i flory czy ekspresyjnych wizerunków.
Wątek poświęcony rozmaitym nurtom symbolizmu, zdominowany przez grafikę czarno-białą, prezentują ewokujące sugestywny nastrój wizerunki i krajobrazy, dzieła Odilona Redona z jego niepowtarzalnym językiem operującym tworami niezwykłej wyobraźni, prace eksponujące demoniczną lub idealizowaną kobietę oraz ujęcia o charakterze fantastycznym i symbolistyczno-egzystencjalnym.
Niewielką salę przeznaczono dla Bretanii, popularnego miejsca pobytu i pracy artystów różnych nacji. Ważne miejsce zajmują tu twórcy związani z Pont-Aven, których dzieła uzupełniają prace innych peintres-graveurs tworzących wizerunki mieszkańców i okolic Bretanii.
Wydzielono związane z symbolizmem dzieła nabistów, "proroków nowej sztuki", którzy znacząco wpłynęli na jej rozwój na przełomie wieków. Ich prace, uwolnione od funkcji mimetycznych, dekoracyjne i japonizujące, nasycone pierwiastkiem duchowym i osobistymi emocjami, do dziś pozostają dla odbiorców jednymi z najbardziej atrakcyjnych w tym czasie.
Głównym bohaterem kolejnej sali został Henri de Toulouse-Lautrec, twórca niezwykle nowatorski, autor ekspresyjnych, przesyconych humanistycznymi wartościami artystycznych dokumentów z życia paryskich gwiazd i lokali. Towarzyszą mu prace innych artystów opowiadających o rozrywkach oferowanych przez Paryż.
Wystawę zamykają przykłady art nouveau, czerpiącej z wielu źródeł. Łączy je upraszczanie form i stosowanie płaskiej plamy kojarzonej z giętkim konturem oraz japonizowanie, w sferze ikonografii – stworzenie nowego kanonu kobiecości, a w aspekcie społecznym – demokratyzacja, co uwidoczniło się na przykład w upowszechnianiu wielkonakładowych, tanich druków dekoracyjnych.
Krystyna Kulig-Janarek
Więcej - http://mnk.pl/wystawy/grafika-francuska-od-impresjonizmu-do-art-nouveau
- Autor: ANNA LESZKOWSKA
- Odsłon: 2739
W Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi można oglądać do 20 maja wystawę
Futurotextiles. Zaskakujące Tekstylia, Design i Nowoczesne Technologie.
Wystawa pokazuje jak można połączyć naukę, technikę i sztukę w każdym rodzaju tkaniny.
Składające się na nią obiekty, aplikacje i prace inspirowane są najśmielszymi marzeniami i ukazują prawdopodobną przyszłość branży tekstylnej.
Główne strefy wystawy to m.in.:
Odkrywanie tkaniny: Poznanie nowych włókien.
Hometex: Wykorzystanie tkanin w produkcji mebli i wzornictwie.
Clothtex: Prezentacja futurystycznych kreacji młodych projektantów.
Protex: Włókna i materiały ochronne wysokiej technologii.
Buildtex: Zastosowanie tekstyliów w architekturze.
Geotex: Zastosowanie tkanin w glebie (zasypka, rolnictwo).
Medtex: Innowacje w medycynie.
Wystawa Futurotextiles: Zaskakujące Tekstylia, Design i Nowoczesne Technologie, zaprojektowana przez lille3000 przedstawia świat tekstyliów i jego niesamowitą różnorodność, od nici do tkania, poprzez kompozyty i włókniny.
Przedstawiana tkanina jest techniczna, nowatorska i inteligentna. Prezentuje ona:
-edukacyjną podróż, w celu odkrycia włókien naturalnych, sztucznych i syntetycznych, oraz różnych funkcji tkanin (mikrokapsułkowość czy fotoluminescencyjność).
-prototypy, z których kilka powstało w Prato, uwzględniające najnowsze badania naukowe związane z funkcjami ochronnymi tkaniny, jak również z jej innowacyjnością w medycynie.
Futurotextiles ma charakter naukowy, technologiczny i oferuje zwiedzającym ludyczną i poetycką podróż artystyczną, ukazującą dorobek twórców, dla których badania są synonimem sztuki i poezji.
Wystawa Futurotextiles gościła także w miastach należących do sieci miast tekstylnych ACTE w roku 2011: w Barcelonie (Hiszpania), Cordobie (Hiszpania), Prato ( Włochy) i Ronse (Belgia). W roku 2012 gości w Łodzi.
http://www.muzeumwlokiennictwa.pl/czasowe/1/449,futurotextiles.html
- Autor: red.
- Odsłon: 4632
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 1568
Od 9.06. do 8.10.17 w Muzeum Sztuki ms2 w Łodzi można oglądać wystawę prac Enrico Prampoliniego pt. „Futuryzm, scenotechnika i teatr polskiej awangardy”.
Enrico Prampolini to jedna z najważniejszych osobowości artystycznych międzynarodowej awangardy.
Wystawa w Muzeum Sztuki pokazuje w chronologiczny sposób bardzo bogaty dorobek twórczości artysty. Zbiega się równocześnie z jubileuszem 100-lecia awangardy w Polsce, co stwarza znakomitą okazję do przyjrzenia się relacjom między włoskim futuryzmem a polskimi twórcami nowej sztuki.
Owe relacje najbardziej żywe były w, najbliższym Prampoliniemu, obszarze teatru. To właśnie Prampolini postanowił odrzucić terminy „scenografia" i „dekoracja teatralna" na rzecz „scenotechniki" bliższej nie malarstwu, lecz architekturze i nowoczesnemu pojmowaniu przestrzeni sceny.
Polscy artyści kręgu „Zwrotnicy", Bloku i Praesensu w równym stopniu opowiedzieli się po stronie architektonicznych konstrukcji scenicznych, odrzucając tradycyjne dekoracje malarskie. Ich twórczość świadczyła o radykalnej zmianie, która dzięki awangardzie dokonała się w pojmowaniu i praktyce scenografii.
W twórczości Enrico Prampoliniego odnaleźć można echa niemal wszystkich prądów nowej sztuki I połowy XX w.: od futuryzmu, który współtworzył wraz z ugrupowaniem Filippa Tommasa Marinettiego, przez dadaizm, konstruktywizm i surrealizm, aż po udział w kręgu paryskich abstrakcjonistów: Cercle et Carré.
Był malarzem, rzeźbiarzem, scenotechnikiem, choreografem, architektem, grafikiem, tworzył reklamy, plakaty, fotomontaże, wielkie murale, oprawy plastyczne do kilku filmów. Także organizatorem życia artystycznego w Paryżu, Pradze i Rzymie, oraz kuratorem ostatniej międzynarodowej wystawy scenotechniki awangardowej na VI Triennale w Mediolanie (1936).
Wystawa w Muzeum Sztuki to pierwsza w historii ekspozycja, która zestawiać będzie projekty włoskiego futuryzmu z polską awangardą. Podejmuje też w szerszym kontekście kwestie kontaktów między artystami obu formacji. W końcu to właśnie dzięki namowom Jana Brzękowskiego Prampolini ofiarował w 1930 roku swój obraz „Tarantella” do łódzkiej kolekcji, gromadzonej przez grupę „a.r.”.
Z uwagi na praktykę wystawienniczą Muzeum Sztuki, która za punkt wyjścia przyjmuje znaczenie kolekcji grupy „a.r.”, „Tarantella” Prampoliniego okazuje się poniekąd ważnym kluczem zrozumienia wystawy. Obraz ten ukazuje dynamiczny i mechaniczny taniec zgeometryzowanych figur i przywołuje na myśl trzy okresy twórczości włoskiego futurysty: dynamizm w malarstwie lat 10., teatr mechaniczny lat 20. oraz późniejsze idee postpuryzmu i abstrakcjonizmu lat 30. 
Wystawa prezentuje wszystkie te trzy okresy w kontekście relacji włoskiego futuryzmu z polską awangardą.
Na tle retrospektywnych wystaw włoskiego futuryzmu oraz monograficznych przeglądów twórczości Prampoliniego, ekspozycja w Muzeum Sztuki jest pierwszą rozbudowaną prezentacją jego prac od 1992 roku.
Jest też pierwszą tak obszerną wystawą monograficzną futurysty poza Włochami i to właśnie w Łodzi po raz pierwszy pojawią się prace Prampoliniego nigdy wcześniej nie wystawiane.
Należy też podkreślić, że wystawa ta po raz pierwszy w historii problematyzuje historię polskiej scenotechniki awangardowej lat 20. i 30., która nie rodziła się w izolacji, ale była integralną częścią międzynarodowych praktyk podejmowanych w obszarze odnowy tradycyjnego teatru.
Więcej - http://msl.org.pl/pl/wydarzeniams/planowane/enrico-prampolini-futuryzm-scenotechnika-i-teatr-polskiej-awangardy.html