Informacje (el)
- Autor: ANNA LESZKOWSKA
- Odsłon: 3259
NIK w ostatniej kontroli zbadała finansowanie przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju strategicznych programów badań naukowych i prac rozwojowych określonych w Krajowym Programie Badań Naukowych i Prac Rozwojowych oraz ich ewaluację.
>
>W latach 2009–2011 główne źródło przychodów NCBiR stanowiły dotacje udzielane przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (łącznie 2.059.474 tys. zł).
>Centrum uzyskało również przychody z budżetu UE w łącznej wysokości
>2.666,29 tys. zł (1.091 tys. zł w 2009 r., 994,8 tys. zł w 2010 r. i 580,49 tys. zł w 2011 r.). Wysokość przychodów z tytułu realizacji międzynarodowych programów badawczych: EUROSTARS , PIANO +, MAT ERA + NCB iR wyniosła 1.946,26 tys. zł.
>
Wysokość środków wydatkowanych przez Centrum na finansowanie strategicznych programów badań naukowych i prac rozwojowych oraz strategicznych projektów badawczych wyniosła łącznie 147.438,45 tys. zł (w 2010 r. – 41.979,79 tys. zł, w 2011 r. – 105.458,66 tys. zł; w 2009 r. NCB iR nie wydatkował środków na ten cel), a na finansowanie innych zadań, w tym zadań zleconych przez ministra – 1.578.085,21 tys. zł (tj. w 2009 r. – 304.202,35 tys. zł, w 2010 r. – 388.225,66 tys. zł oraz w 2011 r. – 885.657,20 tys. zł).
>Minister nie zlecił
>
>W latach 2009–2010 minister nauki zlecił NCBiR realizację zaledwie dwóch spośród 10 strategicznych programów badań naukowych i prac rozwojowych określonych w Krajowym Programie Badań Naukowych i Prac Rozwojowych (KPBNiPR).
KPBNiPR przewidywał zrealizowanie wszystkich 10 programów strategicznych w okresie od trzech do pięciu lat. Zgodnie z jego założeniami, dwa programy badawcze pn. Zaawansowane technologie pozyskiwania energii oraz Interdyscyplinarny system interaktywnej informacji naukowej i naukowo-technicznej miały zostać przekazane do realizacji NCBiR w 2008 r., a realizacja pozostałych programów miała się rozpocząć od 2009 r.
>Na koniec marca 2012 r. NCBiR realizował zaledwie dwa ww. strategiczne programy badań naukowych i prac rozwojowych (zlecone przez ministra w listopadzie 2008 r.).
>
W wyjaśnieniach Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego wskazała, iż zlecając w latach 2009–2010 realizację zaledwie dwóch programów strategicznych uwzględniono uwarunkowania związane z zarządzaniem wysokonakładowymi przedsięwzięciami badawczymi (w tym gromadzenie doświadczeń w trakcie realizacji pierwszych ich etapów), a także rozpoczęte prace legislacyjne dotyczące finansowania nauki.
Niepełna realizacja KPBNiPR i kolejne zmiany legislacyjne w obszarze nauki (wprowadzenie nowego Krajowego Programu Badań) opóźniły znacząco osiągnięcie celów polityki naukowej, naukowo-technicznej i innowacyjnej państwa zaprojektowanych w 2008 r. w KPBN iPR, które zmierzały w szczególności do efektywnego finansowania sektora badań naukowych oraz zacieśnienia jego współpracy z gospodarką.
>Finansowanie budżetowe – ukierunkowane na wyznaczone priorytety, w tym rozwój polskiej myśli technologicznej – miało być instrumentem sprzyjającym osiągnięciu powyższych celów. W konsekwencji w latach 2009–2011 NCBiR nie wykonywało w pełni swojego podstawowego zadania polegającego na realizacji strategicznych programów badań naukowych i prac rozwojowych.
W latach 2009–2011 r. stale zwiększała się liczba zadań zleconych NCB iR do realizacji przez ministra, co nie stanowi realizacji założeń stanowiących podstawę utworzenia Centrum w 2007 r., tj. organizacji dużych, strategicznych projektów z zakresu badań naukowych i prac rozwojowych.
>Jednocześnie zauważyć należy, iż do zadań Rady NCB iR należy przygotowanie i przedstawienie Ministrowi Nauki i Szkolnictwa Wyższego do zatwierdzenia projektów strategicznych programów badań naukowych i prac rozwojowych, a do zadań Komitetu Sterującego – przygotowanie i przedstawienie ministrowi projektów strategicznych programów badań naukowych i prac rozwojowych na rzecz obronności i bezpieczeństwa państwa.
W badanym okresie Rada NCB iR oraz Komitet Sterujący nie występowały do Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z nowymi projektami strategicznych programów badań naukowych i prac rozwojowych, a w lutym 2012 r. Rada Centrum była we wstępnej fazie przygotowania projektu strategicznego programu badań naukowych i prac rozwojowych w kierunku „choroby cywilizacyjne, nowe leki oraz medycyna regeneracyjna” określonego w nowym Krajowym Programie Badań przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 16 sierpnia 2011 r.
W latach 2009–2011 NCB iR ogłosiło 34 konkursy na realizację zadań badawczych w ramach strategicznych programów badań naukowych i prac rozwojowych oraz strategicznych projektów badawczych, tj. pięć konkursów na realizację dwóch strategicznych programów naukowych i prac rozwojowych oraz 29 konkursów na realizację trzech strategicznych projektów badawczych pn. Zintegrowany system zmniejszania eksploatacyjnej energochłonności budynków, Poprawa bezpieczeństwa pracy w kopalniach oraz Technologia wspomagająca rozwój energetyki jądrowej
>zleconych przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
>
NIK zwróciła uwagę, iż znaczne dofinansowanie realizacji dwóch programów strategicznych (zamiast przyjętych 10) skutkowało uprzywilejowaniem jednostek naukowych prowadzących działalność naukową o profilu mieszczącym się w ich zakresie.
>
>Brak systematycznej ewaluacji
>NCBiR nie prowadziło w latach 2010–2011 systematycznej ewaluacji realizowanych strategicznych programów badań naukowych i prac rozwojowych oraz innych zadań NCBiR.
>Zgodnie z ustawą o NCB iR, Centrum powinno prowadzić systematyczną ewaluację realizowanych strategicznych programów badań naukowych i prac rozwojowych oraz innych zadań Centrum, w tym ocenę ich wpływu na rozwój nauki i gospodarki. Plan ewaluacji strategicznych programów badań naukowych i prac rozwojowych oraz innych zadań Centrum na 2011 r. został przedłożony Ministrowi Nauki i Szkolnictwa Wyższego przez dyrektora NCB iR dopiero w sierpniu 2011 r. Pomimo, iż zakładał on ogłoszenie w IV kwartale 2011 r. przetargów na wykonanie przez podmioty zewnętrzne czterech badań ewaluacyjnych, minister nie wniósł uwag do tej propozycji.
>Ogłaszanie przez Centrum w IV kwartale 2011 roku przetargów na dokonanie przez podmioty zewnętrzne ewaluacji wybranych zadań realizowanych przez Centrum nie stanowi spełnienia wymogu prowadzenia systematycznej ewaluacji strategicznych badań naukowych i prac rozwojowych określonego w przepisach dotyczących NCBiR.
Centrum, jako agencja wykonawcza powołana do realizacji zadań z zakresu polityki naukowej, naukowo-technicznej i innowacyjnej państwa, dysponująca znacznymi środkami publicznymi, powinno zapewnić dokonywanie systematycznej ewaluacji realizowanych strategicznych programów badań naukowych i prac rozwojowych oraz innych zadań Centrum przede wszystkim w oparciu o własne zasoby kadrowe.
>
Nierzetelne rozliczanie projektów
>Obowiązujące w NCBiR wewnętrzne procedury dotyczące rozliczania projektów nie gwarantowały rzetelnego rozliczania tych projektów, w tym sprawdzenia rzetelności danych dotyczących wyników badań naukowych uzyskanych przez jednostkę naukową, form ich upowszechnienia oraz praw własności intelektualnej.
1) Wydział Technologii i Inżynierii Chemicznej Politechniki Szczecińskiej, który otrzymał dotację w kwocie 1.180,2 tys. zł na realizację projektu rozwojowego, w raporcie końcowym z realizacji projektu podał nieprawdziwą informację, że w wyniku badań dokonano 5 zgłoszeń patentowych oraz że uzyskano 7 patentów.
Oceniając raport końcowy pod względem merytorycznym, powołany przez Centrum ekspert naukowy przyznał najwyższą z możliwych ocenę punktową, uzasadniając to m.in. faktem dokonania 5 zgłoszeń patentowych oraz uzyskania 7 patentów. Z ustaleń kontroli wynika, że żaden z patentów podanych w raporcie końcowym z realizacji projektu nie mógł zostać zgłoszony w wyniku realizacji projektu, bowiem zostały uzyskane przed rozpoczęciem jego realizacji;
2) Dyrektor Centrum uznał za wykonaną umowę w sprawie dofinansowania projektu rozwojowego zawartą z Instytutem Przetwórstwa Tworzyw Sztucznych „Metalchem” w Toruniu, który w raporcie końcowym z realizacji projektu wskazał, że upowszechnianie wyników projektu nastąpiło m.in. przez publikację, której koszt wyniósł 1,09 tys. zł, a która została wydana w czerwcu 2007 r., tj. przed rozpoczęciem realizacji projektu (11 września 2009 r.). Powyższego faktu nie stwierdzono na żadnym etapie oceny raportu
końcowego.
Konflikty interesów
W NCBiR nie określono mechanizmów zapewniających wyłączenie możliwości uczestniczenia w realizacji zadań badawczych osób, które uczestniczyły w uszczegóławianiu tych zadań.
>Składanie przez ekspertów uczestniczących w przygotowaniu projektu programu oświadczenia, że nie będą ubiegać się o dofinansowanie projektów w ramach programu, a także występować jako kierownik projektu, bez wewnętrznych procedur zapewniających weryfikację przez Centrum, że osoby uczestniczące w przygotowaniu projektu programu nie uczestniczą później w jego realizacji – nie jest wystarczające do zagwarantowania pełnej przejrzystości oraz wykluczenia potencjalnego konfliktu interesów.
>
W badanym okresie w NCBiR nie zapewniono funkcjonowania adekwatnej, skutecznej i efektywnej kontroli zarządczej, ponieważ nie określono procedur zarządzania ryzykiem (Stan ten utrzymywał się do dnia kontroli NIK, 23 grudnia 2011 r.) oraz nieprawidłowo prowadzono audyt wewnętrzny, którego celem jest wspieranie kierownika jednostki w realizacji celów i zadań przez systematyczną ocenę kontroli zarządczej oraz czynności doradcze.
W okresie od 1 grudnia 2009 r. do 31 lipca 2010 r. w Centrum nie był zatrudniony audytor wewnętrzny, brak było również dokumentów potwierdzających zrealizowanie planu audytu w 2009 r. Z uwagi na zmianę osoby zatrudnionej na stanowisku audytora wewnętrznego nie zrealizowano planu audytu wewnętrznego na 2010 r. Nie został również wykonany plan audytu wewnętrznego na 2011 r.
>
>Brak procedur – furtka do łamania prawa
>Stwierdzono przypadki naruszania przez NCBiR obowiązujących przepisów prawa oraz postanowień umów zawartych z wykonawcami zadań badawczych przy przekazywaniu i rozliczaniu środków publicznych na naukę spowodowane m.in. brakiem procedur zapewniających rzetelne ich rozliczanie.
1) Zastępca dyrektora Centrum uznał za wykonaną umowę o wykonanie projektu rozwojowego zawartą w dniu 7 listopada 2007 r. z Instytutem Obróbki Plastycznej w Poznaniu, któremu w dniu 7 sierpnia 2007 r. Minister przyznał środki finansowe w wysokości 2.100 tys. zł, pomimo nieprzeprowadzenia przez ten Instytut obligatoryjnego audytu zewnętrznego projektu. (Obowiązkowemu zewnętrznemu audytowi podlegają wszystkie projekty, w których całkowita wartość dofinansowania przekracza 2 mln zł).
3) Centrum przekazało w 2011 r. wykonawcom sześciu zadań badawczych w ramach strategicznych programów badań naukowych i prac rozwojowych oraz strategicznych projektów badawczych niezgodnie z zawartymi umowami łącznie kwotę 112,2 tys. zł – nie pomniejszając przekazywanych zaliczek o uzyskane odsetki bankowe. Było to niezgodnie z zapisami umów zawartych z wykonawcami zadań badawczych stanowiącym, że odsetki bankowe uzyskane od dofinansowania przekazanego wykonawcy, wykazywane we wnioskach o płatność, pomniejszają kwotę kolejnej zaliczki.
Więcej – na stronie www.nik.gov.pl
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 1272
Czy elektrownia węglowa wpłynie na zdrowie mieszkańców, a tor wyścigowy może obniżyć jakość życia w danej miejscowości? – to pytania, które stawiają sobie osoby bezpośrednio dotknięte przez takie inwestycje.
Czy jednak istnieją regulacje prawne faktycznie chroniące ludzi przed ich szkodliwym wpływem? Organizacja HEAL Polska, badająca wpływ czynników środowiskowych na zdrowie, rekomenduje wprowadzenie obowiązkowej, formalnej Oceny Oddziaływania na Zdrowie.
Przed szkodliwym wpływem potencjalnych inwestycji na środowisko przyrodnicze w Polsce ma chronić przepis, który już dziesięć lat temu wprowadził obowiązkowe przeprowadzanie Oceny Oddziaływania na Środowisko.
W teorii, obowiązkowym elementem OOŚ powinna być ocena wpływu danej inwestycji czy polityki na zdrowie ludzi. Niestety praktyka pokazuje, że opis wpływu inwestycji na zdrowie często ogranicza się do stwierdzenia, że na nie „nie wpłynie”, bez szczegółowej analizy danych i potencjalnych zagrożeń. Dlatego o ile wpływ środowisko podlega odpowiednim regulacjom, zdrowie wydaje się być mocno marginalizowane.
W opublikowanym niedawno raporcie na temat wpływu potencjalnych inwestycji na zdrowie – „Ocena oddziaływania na zdrowie. Charakterystyka, zastosowanie na świecie i perspektywa rozwoju w Polsce” – HEAL Polska przypomina, że zdrowie człowieka powinno stanowić priorytet przy podejmowaniu wszelkich decyzji inwestycyjnych czy strategicznych. Z tym głosem zgadzają się eksperci, którzy zalecają wzmocnienie oceny skutków zdrowotnych w ramach Oceny Oddziaływania na Środowisko, bądź wprowadzenie oddzielnej procedury dedykowanej zdrowiu zwanej Oceną Oddziaływania na Zdrowie (OOZ). Wymóg prawny stosowania OOZ istnieje m.in. w USA, Szwajcarii czy na Litwie.
Wprowadzenie obowiązku opracowywania Oceny Oddziaływania na Zdrowie dałoby pełen obraz możliwych skutków zdrowotnych danej inwestycji, uwzględniających np. emisje zanieczyszczeń powietrza, oddziaływanie hałasu czy zanieczyszczenie wód. Czasem to, co ma pozornie nawet niewielki wpływ na środowisko może stanowić duże zagrożenie dla zdrowia ludzi. Wprowadzenie obowiązkowej oceny skutków zdrowotnych mogłoby ich uchronić przed przykrymi konsekwencjami takich inwestycji – mówi Weronika Piestrzyńska z organizacji HEAL Polska.
HEAL Polska przypomina, że aż 23% zgonów na całym świecie związanych jest z czynnikami środowiskowymi. Organizacja rekomenduje wprowadzenie obowiązkowej Oceny Oddziaływania na Zdrowie w Polsce dla dokumentów strategicznych związanych z energetyką, transportem i planowaniem przestrzennym, jako dla tych dziedzin, których oddziaływanie ma największy wpływ na zdrowie publiczne.
O HEAL
Health and Environment Alliance jest europejską organizacją typu non-profit analizującą wpływ środowiska na zdrowie obywateli Unii Europejskiej. Przy wsparciu ponad 70 organizacji członkowskich uczestniczy w różnorodnych procesach decyzyjnych, przedstawiając niezależne ekspertyzy i dowody naukowe opracowane przez podmioty zajmujące się ochroną zdrowia. Członkowie HEAL to międzynarodowe i europejskie organizacje, a także grupy krajowe i lokalne z 25 krajów – zarówno w państwach członkowskich UE, jak i szerszym regionie europejskim, zgodnie z definicją Światowej Organizacji Zdrowia.
- Autor: ANNA LESZKOWSKA
- Odsłon: 2738
Na posiedzeniu Komisji Innowacyjności i Nowoczesnych Technologii w Katowicach 17 maja 2011 minister nauki i szkolnictwa wyższego Barbara Kudrycka przedstawiła informację na temat komercjalizacji wyników badań.
W Polsce udział pozabudżetowych środków w finansowaniu nauki wciąż jest znikomy, choć za sprawą komercjalizacji uczelnie wyższe i instytuty naukowe mogłyby same zarabiać na dalsze badania.
Rocznie wszystkie polskie uczelnie na sprzedaży efektów swoich prac badawczo-rozwojowych zarabiają około 100 mln dolarów, czyli mniej niż wynosi przychód jednego amerykańskiego czy brytyjskiego uniwersytetu (np. Uniwersytet Columbia w Nowym Jorku uzyskuje w ten sposób około 143 mln dolarów).
Wbrew rozpowszechnionej opinii głoszącej, że receptą na lepszą jakość badań i ich udział w rozwoju gospodarki są większe wydatki budżetu państwa, minister stoi na stanowisku, że ich efektywność jest wyraźnie ograniczona do pewnego poziomu, a państwo nie zastąpi mechanizmów rynkowych. Dlatego ważniejszą kwestią jest otwarcie się na rynek i tworzenie mechanizmów transferu nauki, rozumianego jako wszelkie działania związane z wdrażaniem osiągnięć naukowych w gospodarce, a także obrót patentami i licencjami, ochronę własności intelektualnej itp. Działania te są podstawą postępu i mają kluczowe znaczenie dla konkurencyjności przedsiębiorstw, nie tylko w branżach zaliczanych do tzw. zaawansowanych technologii.
Wykorzystanie potencjału intelektualnego polskich ośrodków naukowych stwarza szansę szybkiego rozwoju dla innowacyjnych firm i instytucji i jest podstawą dla prowadzenia działań z zakresu wdrażania nowych technologii. Zależy to zarówno od podaży badań naukowych, jak i od popytu nań przedsiębiorstw.
W celu ułatwienia transferu technologii uruchamiane będą kierunki kształcenia menedżerów innowacyjności, którzy pełnić będą rolę pośrednika między nauką a biznesem. Na uczelniach polskich wprowadzono też tzw. kierunki zamawiane, które odpowiadają na zapotrzebowanie przedsiębiorców oraz projekty dotyczące zarządzania własnością intelektualną.
Instytucje, które są finansowane poprzez granty, konkursy i wpływy z sektora prywatnego, osiągają wyższy poziom naukowy. Istotne znaczenie dla rozwoju nauki mają: inwestycje w zaawansowaną aparaturę i infrastrukturę badawczą oraz finansowe motywacje dla naukowców - wynalazców. Dodać należy, że do stymulowania twórczego działania niezbędne jest także rynkowo rozumiane zarządzanie kadrami oparte na transparentnych zasadach.
Komisja wysłuchała też informacji podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospodarki - Grażyny Henclewskiej o założeniach i stanie prac nad Strategią Innowacyjności i Efektywności Gospodarczej.
Strategia Innowacyjności i Efektywności Gospodarczej jest jedną z dziewięciu nowych strategii rozwoju, które będą służyć realizacji średniookresowej i długookresowej strategii kraju. Celem głównym strategii jest wysoce konkurencyjna, efektywna i innowacyjna gospodarka oparta na wiedzy i kooperacji uczestników życia gospodarczego.
Realizacji strategii na każdym szczeblu jej działania i w każdym obszarze przyświecają takie zasady horyzontalne, jak kreowanie wiedzy będące jednym z warunków zwiększenia efektywności gospodarowania, partnerska współpraca oparta na zaufaniu, która jest warunkowana odpowiednim poziomem kapitału społecznego, efektywna alokacja zasobów, zarządzanie strategiczne, myślenie długofalowe i odpowiedzialne przywództwo.
Strategia Innowacyjności i Efektywności Gospodarczej ma stać się częścią szerokiej i spójnej polityki rozwoju. System wsparcia w zakresie innowacyjności i efektywności gospodarki zostanie uszczegółowiony w dokumentach niższej rangi - programach (przede wszystkim w Programie Rozwoju Przedsiębiorstw) i politykach zawierających wachlarz działań na rzecz realizacji celów strategii. Pomimo wielowątkowego charakteru strategii jej główną osią pozostaje innowacyjność - klucz do zwiększenia produktywności i konkurencyjności polskiej gospodarki.
Obecnie - po uzgodnieniach międzyresortowych, a także po zakończeniu konsultacji społecznych - uwzględniane są zgłoszone uwagi. Wprowadzane są zmiany polegające na uszczegółowieniu planowanej interwencji i rezygnacji z części obszarów dla zapewnienia komplementarności z innymi strategiami zintegrowanymi. Po zakończeniu tego procesu projekt strategii będzie omawiany na posiedzeniu międzyresortowego Komitetu Koordynacyjnego do Spraw Polityki Rozwoju. Następnym etapem będzie uruchomienie ścieżki rządowej, aby - zgodnie z pierwotnymi założeniami - w czerwcu br. przedłożyć projekt do akceptacji Radzie Ministrów.
W dyskusji o innowacyjnej Polsce w innowacyjnej Europie.poruszono problematykę m.in. transferu wiedzy i technologii, kierunków badań i kształcenia oraz porównywalności poziomu umiejętności absolwentów, roli instytutów badawczych oraz potencjału i możliwych obszarów zwiększania efektywności inicjatyw gospodarczych i naukowo-biznesowych, sposobów na innowacyjny wzrost w gospodarce (szczególnie parków naukowo-technologicznych),Strategii „Europa 2020", a w jej ramach kwestie celów krajowych, europejskiej myśli innowacyjnej, w tym inicjatyw technologicznych dla strategii „Unia Innowacji" i Wspólnoty Wiedzy i Innowacji, a także przesłanek zbliżającego się polskiego przewodnictwa w Radzie UE.
Więcej -
http://orka2.sejm.gov.pl/InformBKS6.nsf
- Autor: Lesław Michnowski
- Odsłon: 2417
Liczący 21 stron dokument jest wynikiem żmudnych prac 30-osobowej ONZ-owskiej międzyrządowej Otwartej Grupy Roboczej (Open Working Group on SDGs), wybranej spomiędzy 70 członków NZ (Decyzja ZO NZ nr 67/555 z 22.01.2013 r., A/67/L.48/rev.1). Polska dzieli w niej miejsce z Rumunią. Pracami OWG kierują współprzewodniczący, stali przedstawiciele Kenii i Węgier przy ONZ (odpowiednio amb. Macharia Kamau i amb. Csaba Korosi).
Końcowy projekt SDGs został przedłożony pod obrady 69. Sesji ZO we wrześniu br. celem dalszej dyskusji przed przewidywanym przyjęciem na Szczycie NZ we wrześniu 2015 r. Przewodniczącym tej Sesji ZO był reprezentant Afryki (Subsaharyjskiej), min. SZ Ugandy - Mr. Sam Kutesa.
Wspomniany dokument składa się z części wprowadzającej, wyszczególnienia 17 proponowanych celów (obszarów koncentracji – focus areas) wraz z ok. 200 targetami oraz (wymienionych w ramach celu nr 17) - środków implementacji – Means of Implementation – MOIs, tj. zaleceń odnoszących się do polityki makroekonomiczej, np. podatków, zobowiązań dot. pomocy rozwojowej, eliminacji subsydiów paliwowych, powszechnego dostępu do technologii informacyjnych i komunikacji (ICT).
Proponowana lista celów do osiągnięcia do 2030 r.:
- wykorzenienie ubóstwa we wszystkich jego formach i wszędzie na świecie;
- wyeliminowanie głodu, osiągnięcie bezpieczeństwa żywnościowego i jakości wyżywienia (nutrition) dla wszystkich;
- zdrowe życie dla wszystkich ludzi we wszystkich grupach wiekowych;
- dobrej jakości edukacja dla wszystkich;
- równość płci, pełne upodmiotowienie kobiet i dziewcząt;
- powszechna dostępność do wody i urządzeń sanitarnych;
- zapewnienie wszystkim dostępu po przystępnej cenie do nieprzerwanych i jednocześnie nowoczesnych usług w zakresie energii;
- promowanie silnego, inkluzyjnego i stabilnego wzrostu gospodarczego i przyzwoitej pracy dla wszystkich;
- promowanie trwałej industrializacji;
- zmniejszenie nierówności wewnątrz- i między krajami;
- budowanie inkluzywnych, bezpiecznych i trwałych miast i osiedli ludzkich;
- propagowanie oszczędnych wzorców konsumpcji i produkcji;
- promowanie działań na wszystkich szczeblach zapobiegających zmianom klimatu;
- racjonalne gospodarowanie rybołówstwem, tudzież innymi zasobami mórz i oceanów;
- ochrona i odbudowa ekosystemów ziemskich i powstrzymanie strat w bioróżnorodności;
- osiągnięcie w sposób pokojowy spójnych społeczności, rządów prawa, efektywnych i sprawnych instytucji;
- wzmocnienie i uwydatnienie środków implementacji (MOIs) i globalnego partnerstwa na rzecz trwałego rozwoju.
W piśmie z 2.06.br. przedstawiającym Zero Draft, współprzewodniczący OWG podkreślili m.in., że zgodnie z Rio+20 Outcome Document „The Future We Want” z czerwca 2012 r.(para. 247), cele SDGs powinny być: „zorientowane na działanie, treściwe, ograniczone liczbowo, łatwe do zrozumienia, wyrażające ludzkie aspiracje, posiadać globalny zasięg i zdolność uniwersalnego zastosowania we wszystkich krajach, z uwzględnieniem zróżnicowanych realiów narodowych, organizacyjnych, stopnia rozwoju, jak też narodowych polityk i priorytetów”. Prace nad finalizacją Celów SDGs przypadają na trudny okres w stosunkach międzynarodowych i wewnętrznych wielu państw i regionów geograficznych, w tym w Afryce. Tym bardziej zasługują one, jak i zastosowana metodologia na wnikliwe przeanalizowanie i wzięcie pod uwagę we wszystkich krajach.Lesław Michnowski www.devex.com/news/why-agreeing-on-new-post-2015-develeopment-goals-is-‘complicated