Recenzje (el)
- Autor: js
- Odsłon: 2773
Wydawnictwo TRIO wydało książkę Jarosława Jarząbka pt. Palestyńczycy na drodze do niepodległości. Rozwój, przemiany i kryzys ruchu narodowego.
"Obecnie zarówno wśród naukowców, jak i polityków panuje dość powszechna zgoda co do tego, że naród palestyński istnieje i wyraźnie wyodrębnia się spośród innych narodów arabskich. Pogląd przeciwny, popularny w drugiej połowie XX wieku, rozpowszechniany przez stronę izraelską i przez samych Arabów, ogarniętych wówczas ideą panarabizmu, znajduje dziś wciąż jeszcze pewne, choć dość nikłe poparcie – pisze autor.
Na drogę wiodącą do uzyskania własnego, niepodległego państwa naród palestyński wkroczył na początku XX wieku, jeszcze nie jako naród, lecz jako społeczność palestyńskich Arabów, spośród których zrodziła się myśl narodowa. Myśl ta rozwinęła się w następnych dziesięcioleciach w palestyńską świadomość narodową, by wreszcie doprowadzić do ukształtowania się narodu palestyńskiego, otwarcie formułującego swoje cele narodowowyzwoleńcze i aspiracje niepodległościowe".
Publikacja pokazująca kształtowanie się państwa palestyńskiego jest próbą ogarnięcia szerszego spektrum zjawisk i zdarzeń związanych z palestyńskim ruchem narodowym od wewnątrz. Zamierzeniem autora było przybliżenie czytelnikowi ciekawej i burzliwej historii rozwoju narodu palestyńskiego, ukazanie różnorodności i charakteru życia politycznego oraz trudności i wyzwań, przed jakimi obecnie stoi. Książka stanowi próbę krytycznej oceny dotychczasowego wykorzystania szans i możliwości oraz przyszłych perspektyw budowy niepodległego państwa palestyńskiego.
Poszerzeniem jej treści są liczne przypisy, bogata bibliografia, mapy, schematy i tabele oraz zdjęcia ilustrujące poszczególne zagadnienia. Na końcu książki zamieszczono indeks osób oraz spis map, tabel i schematów.(js)
Palestyńczycy na drodze do niepodległości. Rozwój, przemiany i kryzys ruchu narodowego., Jarosław Jarząbek, Wydawnictwo TRIO,.Warszawa 2012, s. 311, cena 45 zł
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 824
Stulecie Wydziału Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego mieszczącego się od 1921 roku na Hożej 69 zostało szczególnie bogato upamiętnione. Choć siedziba Wydziału w 2014 roku została przeniesiona do nowych budynków na Pasteura 5, o Hożej się nie zapomina. Świadczy o tym nie tylko duża konferencja Sto lat fizyki – od Hożej do Pasteura poświęcona tradycjom jednego z najlepszych polskich ośrodków naukowych, jaka odbyła się w dniach 11-12.09.21 w obecnej siedzibie fizyków z UW, ale i dwie książki, jakimi utrwalono ten jubileusz.
Pierwsza z nich, zatytułowana 100 lat fizyki od Hożej do Pasteura pod redakcją prof. Andrzeja Kajetana Wróblewskiego to księga wspomnień ok. 40 osób, które albo studiowały na Hożej, albo miały z Wydziałem Fizyki bliskie kontakty. Przewijają się we wszystkich z nich nazwiska gigantów Hożej, ale i polskiej fizyki: m.in. prof. prof. Stefana Pieńkowskiego, Mariana Danysza, Jerzego Pniewskiego, Andrzeja Sołtana, Leonarda Sosnowskiego, Leopolda Infelda i wielu innych już nieżyjących, a także nestorów i tych, którzy mieli szczęście kształcić się u nich.
Ta opowieść złożona ze wspomnień dotyczących zagadnień nie tylko merytorycznych, ale i opowieści towarzyskich, rodzinnych, anegdot, dobrze oddaje ducha tego miejsca, środowiska naukowego i pracy, ale i ducha czasów – jakże innych niż dzisiejsze.
100 lat fizyki od Hożej do Pasteura. Księga wspomnień, red. Andrzej Kajetan Wróblewski, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, warszawa 2021, wyd. I, s. 505
Druga z książek to 100 lat optyki na Uniwersytecie Warszawskim 1921-2021 Józefa Szudy.
Przed wojną Hoża stanowiła znane w świecie centrum luminescencji molekularnej i spektroskopii atomowej. Po II wojnie optyka na UW to lasery używane do badań struktury atomów i cząsteczek i ceniona marka fizyki optycznej, w tym – m.in. optyki nieliniowej i technologii kwantowych. Osiągnięcia te opisane są poprzez przedstawienie prac grup badawczych kierowanych przez wybitnych fizyków (m.in. prof. Stefana Pieńkowskiego – twórcę warszawskiej szkoły fizyki doświadczalnej), ale i poszczególnych badaczy, ich związków z fizykami z najlepszych ośrodków naukowych na świecie.
Nie brakuje też opisów wyposażenia Wydziału Fizyki w części eksperymentalnej oraz związków eksperymentatorów z teoretykami – od 1921 roku do dzisiaj. W książce zamieszczono też dwa niezwykle obszerne dodatki: bibliografię i literaturę, będące świadectwem ogromnej pracy, jaką autor włożył w pokazanie czytelnikowi rozwoju tej dziedziny u fizyków na Hożej i na tle badań światowych.
100 lat optyki na Uniwersytecie Warszawskim 1921-2021, Józef Szudy, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2021, wyd. I, s.205