Nauka i sztuka (el)
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 1178
W częstochowskiej Miejskiej Galerii Sztuki do 15.04.18 można będzie oglądać retrospektywną wystawę prac Leszka Sobockiego.
Urodzony 14 listopada 1934 r. w Częstochowie Leszek Sobocki jest jednym z najciekawszych twórców powojennej sztuki polskiej. Jego artystyczne dokonania cechuje wyjątkowa oryginalność i różnorodność. Składają się na nią obrazy malarskie, grafika, environments, również eseje i poezja.
Danuta Wróblewska napisała o Sobockim, że „był zawsze twórcą osobnym i niezależnym od otoczenia. Niezbyt przywiązany do warsztatu i rytuału malarskiego, uznający swoją 'nieczystość' wynikającą z pomieszania środków, przywiązany za to do treści sztuki tworzonej, szukał i szuka dla siebie pobudek poza prostym horyzontem świata rzeczy. Nie zważa na wielki klaser, w którego przegródki wkłada się artystów, działa po swojemu" (1993).
Studiował na Wydziale Grafiki Propagandowej filii Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. 
W latach 1956-1959 kontynuował studia na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie. W 1966 roku był współzałożycielem (wraz z Maciejem Bieniaszem, Zbylutem Grzywaczem, Barbarą Skąpską i Jackiem Waltosiem) grupy Wprost. Brał udział we wszystkich jej dziewiętnastu wystawach do momentu zakończenia działalności grupy w 1986 roku, a także w wystawie podsumowującej działanie grupy, zatytułowanej Wprost 1966-1986, a zrealizowanej w 2016 r. w Muzeum Manggha.
Przez część krytyków wpisywany jest Sobocki w nurt nowej figuracji, jego dorobek nie pozwala jednak na ścisłą kategoryzację. Jest twórcą dzieł związanych z egzystencjalną sytuacją człowieka, świadomym jej historycznych uwarunkowań. Istotną rolę w twórczości artysty odgrywa pamięć biograficzna. Jest również Sobocki niewątpliwie krytyczno-ironicznym komentatorem rzeczywistości społeczno-politycznej i kulturowej.
Kluczem do wystawy jest chronologia, ekspozycja ułożona jest według zasad retrospektywy, w porządku czasowym. Wybór ten wynika z podejścia artysty do czasu, którego, wbrew intencjom każdego z nas, nie daje się zatrzymać. Jakby na przekór temu Leszek Sobocki skupia się na jego upływie, tworząc szczere do bólu portrety naznaczone doświadczeniem prywatnym, pokoleniowym, polsko niełatwym…
Za pośrednictwem dzieł sztuki przedstawiona jest biografia osobista i artystyczna Sobockiego. Jednym z podstawowych tematów Sobockiego jest bowiem autoportret, który odbieramy nie tyle na poziomie indywidualnym, ale metaforycznym, jako odzwierciedlenie naszych wspólnych, polskich losów.
Więcej - http://www.galeria.czest.pl/leszek-sobocki-retrospektywa
- Autor: al
- Odsłon: 3917
- Autor: ANNA LESZKOWSKA
- Odsłon: 1716
Do 31 stycznia 2016 w Galerii Międzynarodowego Centrum Kultury
w Krakowie można oglądać wystawę prac Mikalojusa Konstantinasa Čiurlionisa.
Jest to jeden z najważniejszych twórców litewskich, którego dorobek jest zestawiany z artystami tej miary, co Wassily Kandinsky, Arnold Böcklin, Edvard Munch czy Odilon Redon.
W Polsce twórczość Čiurlionisa jest jednak mało znana, choć związki artysty z polskim środowiskiem twórczym przełomu XIX i XX wieku były niezwykle silne.
Wystawa w Galerii MCK przybliża sylwetkę niezwykłego artysty-wizjonera, w którego twórczości można odnaleźć zarówno elementy symbolizmu, ekspresjonizmu, jak i początki poszukiwań abstrakcyjnych.
Čiurlionis był artystą niezwykle wszechstronnym – komponował muzykę, uprawiał malarstwo i grafikę, pisał poezje. Do ekspozycji włączono także kilka nagrań kompozycji muzycznych Čiurlionisa. Element muzyczny był niezwykle ważny w jego pracach malarskich – poczynając od inspiracji tytułów przez stosowane rozwiązania kompozycyjne, strukturę obrazu, znaczenie parametru czasowego.
Wystawa Čiurlionisa jest nie tylko okazją do przybliżenia artystycznego dorobku przedwcześnie zmarłego twórcy, ale równocześnie odsyła do kwestii fenomenu pogranicza, przenikania się kultur, narodowej tożsamości i złożonych relacji polsko-litewskich.
Na wystawie pokazano blisko 100 prac – obrazów, grafik, rysunków, a także szkicowniki artysty. Wśród pokazywanych prac jest m.in. słynny cykl 8 obrazów pt. Zima (1907) – jedno z ważniejszych osiągnięć twórcy, które poprzez zastosowane rozwiązania formalne bywa rozpatrywane w kontekście jego prekursorskiego wkładu w rozwój tendencji abstrakcyjnych.
Wystawa akcentuje również związek twórczości Čiurlionisa z kulturą rodzimą – poczynając od inspiracji artysty litewskim krajobrazem, mitologią i folklorem – a kończąc na zaangażowaniu twórcy w budowanie litewskiego życia kulturalnego. Prezentację dopełniają elementy zaczerpnięte z prywatnego życia artysty – osób i miejsc szczególnie mu bliskich.
Ekspozycja jest przygotowana we współpracy z Narodowym Muzeum Sztuki M. K. Čiurlionisa w Kownie, a kuratorkami wystawy są: Natalia Żak, i Vaiva Laukaitiene (Litwa).
Mikalojus Konstantinas Čiurlionis ur. 22 września 1875 w Oranach, zm. 10 kwietnia 1911 w podwarszawskim sanatorium Pustelniku (dziś Marki). Był uzdolniony muzycznie, uczył się grając w nadwornej orkiestrze księcia M. Ogińskiego. Dzięki jego pomocy finansowej kształcił się w Instytucie Muzycznym w Warszawie, m.in. u Antoniego Sygietyńskiego i Zygmunta Noskowskiego. Później kontynuował studia w konserwatorium w Lipsku w klasie Karla Reinecke.
W 1902 wrócił do Warszawy i podjął naukę w klasie rysunkowej, a w latach 1904–1906 studia w Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem m.in. Ferdynanda Ruszczyca i Konrada Krzyżanowskiego. Zaprzyjaźnił się wtedy z Eugeniuszem Morawskim, podobnie jak on kompozytorem i malarzem.
W 1907 r. wyjechał do Wilna. Włączył się w działalność Litewskiego Towarzystwa Artystycznego, zakładając w nim sekcję muzyczną. Zorganizował 2. Wystawę malarstwa litewskiego oraz 1. Konkurs Kompozytorów Litewskich. Rozpoczął naukę języka litewskiego.
W 1908 r. wyjechał do Petersburga, gdzie nawiązał kontakt z grupą malarską Świat Sztuki. Rok później ożenił się z litewską poetką Sofiją Kymantaitė.
Szczególnie upodobał sobie technikę tempery. Jako grafik tworzył fluoroforty, plakaty, ilustracje do książek.
Od ok. 1905 r. tworzył na pół abstrakcyjne obrazy malowane techniką tempery o muzycznych tytułach (np. dyptyk Preludium i Fuga).
Namalował ok. 300 obrazów, z których wiele wystawionych jest muzeum Čiurlionisa w Kownie. Ulegał wpływom Arnolda Böcklina, A.V. Beardsleya i swego nauczyciela Ferdynanda Ruszczyca.
W abstrakcyjnych układach kompozycji zawierał impresje muzyczne. Trzyczęściowe prace malowane temperą układał w cykle niejednokrotnie wzorowane na cyklach muzycznych. Są więc cykle sonat: Sonata węża, Sonata morza, Sonata piramid, Sonata słońca, Sonata wiosenna, Sonata letnia, Sonata jesienna, dyptyki Preludium i fuga i Symfonia żałobna.
(na podstawie danych z http://pl.wikipedia.org)
- Autor: Małgorzata Wróblewska-Markiewicz
- Odsłon: 2187
Do 30.08.15 w Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi można oglądać wystawę żakardów Lucjana Kintopfa i jego uczniów.
Lucjan Kintopf (1898-1979) uczynił z techniki żakardowej instrument twórczej kreacji. Przemysłowe narzędzie produkcji tekstylnej przekształcił w sprawny nośnik artystycznej wypowiedzi. Lniane, ale także jedwabne autorskie tkaniny żakardowe stały się plastyczną wizytówką „Ładu”, Spółdzielni Artystów założonej w Warszawie w 1926 roku. Lucjan Kintopf był jej współzałożycielem i został pierwszym dyrektorem. Miał wówczas 28 lat.
Znakomite tkaniny „Ładu” łączyły nowoczesność z polską tradycją. Od końca lat 20. do 1939 roku dekorowały nowo powstające gmachy urzędów państwowych, budynki użyteczności publicznej oraz mieszkania prywatne, przede wszystkim w stolicy. Były stałym elementem ekspozycji, prezentowanych na blisko 100 wystawach sztuki polskiej w kraju i za granicą: od Liège, Kopenhagi, Berlina po Moskwę, Nowy Jork i Kanadę, nagradzane na prestiżowych wystawach, m.in. na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu (1929) czy Międzynarodowej Wystawie „Sztuka i Technika” w Paryżu (1937). W Łodzi prezentowano je w latach 1931-38 kilkakrotnie, w Instytucie Propagandy Sztuki w Parku Sienkiewicza.
W łódzkiej uczelni artystycznej Profesor Kintopf pojawił się w 1950 roku. Wszechstronnie wykształcony, łączący uzdolnienia plastyczne z technicznymi, był świetnym pedagogiem, niepodważalnym autorytetem i mistrzem. W PWSSP poprowadził warsztaty tkackie, wykładał projektowanie tkackie i krosnoznawstwo; utworzył pierwszą Pracownię Projektowania Tkanin Żakardowych.
Wprowadzając w tajniki żakardu, dbał o ścisłe łączenie umiejętności technicznych z pracą czysto projektową. Choć w łódzkiej PWSSP Artysta pracował krótko, to jednak do końca 1955 roku przeprowadził niemal 40 dyplomów.
Jego dyplomanci mieli ważki wpływ na wzornictwo – byli projektantami, kierownikami zakładów, laboratoriów w rozmaitych branżach tekstylnych. Niektórzy związali się z łódzką uczelnią, jako pracownicy dydaktyczni (Danuta Mackiewicz-Sienkiewicz, Bolesław Tomaszkiewicz, Kazimiera Frymark-Błaszczyk, Zofia Litak, Roman Orłow, Adam Nahlik czy Janina Szafrańska). Z powodzeniem realizowali się również w nowej, współczesnej przygodzie artystycznej, noszącej dzisiaj miano „polska szkoła tkaniny”.
Na wystawie zaprezentowano najsłynniejsze tkaninowe realizacje Lucjana Kintopfa oraz projekty i szkice Artysty (największy zbiór posiada CMW). Towarzyszą im kompozycje jego żony – Haliny Karpińskiej-Kintopf, z którą wspólnie pracował w „Ładzie”, wystawiał w galeriach, zajmował się architekturą wnętrz, wykładał w poznańskiej uczelni.
Pokazane są także, zachowane w archiwum Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi, żakardy ówczesnych uczniów i absolwentów Artysty (kilkadziesiąt obiektów) – pierwszy z rezultatów działalności Lucjana Kintopfa w Łodzi.
Ponadto na wystawie znajdują się eksponaty z Muzeum Narodowego w Warszawie, z Muzeum Warszawy i z warszawskiej Fundacji Sztuka Stosowana Roberta Szuby oraz od rodziny Artysty, a także od Pani Danuty Jaworskiej-Thomas, która z tej okazji przekazała cenny dar dla muzeum.
Małgorzata Wróblewska Markiewicz