Nauka i sztuka (el)
- Autor: Katarina Chmelinova
- Odsłon: 1621
Sztuka epoki baroku z terenów współczesnej Polski oraz Słowacji, o niekwestionowanej wartości artystycznej, od dziesięcioleci przyciąga uwagę zarówno badaczy, jak i jej miłośników. Pomimo to wzajemna wiedza na temat tej części historii krajów sąsiadujących od stuleci jest po obu stronach granicy zadziwiająco skromna.
Wystawa w Muzeum Narodowym w Krakowie, którą tworzy niemal 160 eksponatów z ponad 20 instytucji, jest w rzeczywistości pierwszą w Polsce, obszerną prezentacją sztuki barokowej z terenów dzisiejszej Słowacji. Ekspozycji towarzyszy polsko-angielski katalog. 
Jedyną nadarzającą się okazją do pokazania tych dzieł w tak szerokim zakresie stała się generalna przebudowa budynku Słowackiej Galerii Narodowej, bowiem rdzeniem wystawy są właśnie artystyczne artefakty z jej stałych ekspozycji oraz zbiorów magazynowych. Pragnąc jednak udostępnić polskiej publiczności właściwy, reprezentatywny obraz rozwoju sztuki barokowej w północnej części dawnych, wielonarodowych Węgier, stanowiącej dzisiejszą Słowację, dzieła z galerii zostały uzupełnione wybranymi obiektami z innych ponad 20 państwowych zbiorów i prywatnych kolekcji.
Ekspozycja, zgodnie z podstawowym podziałem chronologicznym od wczesnego do późnego baroku, prezentuje tematy istotne dla miejscowej sztuki. Umożliwia również zapoznanie się z trzema głównymi regionami artystycznymi dzisiejszej Słowacji, funkcjonującymi w XVII i XVIII wieku. Na pierwszym miejscu plasują się ośrodki artystyczne zachodnich Węgier, położone blisko Wiednia na czele z Bratysławą jako miastem koronacyjnym królów węgierskich oraz Trnawą i Nitrą. Drugi region tworzyły miasta górnicze w środkowej Słowacji, podległe w tym czasie Wiedniowi. Ostatni zaś obejmował wschód dzisiejszej Słowacji, w szczególności historyczne regiony Spisza, Szarysza i Abowa.
Wszystkie wspomniane terytoria, ukształtowane już w średniowieczu, zachowały swój zróżnicowany artystyczny charakter również w epoce baroku.
Zgromadzone na wystawie prace malarskie, rzeźbiarskie oraz rzemiosło artystyczne przedstawiają poszczególne etapy rozwoju stylu barokowego w wymienionych ośrodkach i ewolucję kluczowych typów dzieł. Prezentują twórców znanych (np. Andrea Pozzo, Paul Troger, Franz Xaver Messerschmidt) i nieznanych, ich mecenasów oraz wzajemne relacje pomiędzy nimi. Skarby baroku nie stanowią jedynie przeglądu zabytków owej epoki z terenów dzisiejszej Słowacji. Mają również zwrócić uwagę na związki artystyczne pomiędzy byłymi Węgrami i Rzeczpospolitą, które paradoksalnie, pomimo bliskości obu krajów, nie zostały dokładnie rozpoznane.
Ekspozycja ukazuje przede wszystkim dzieła dojrzałego i późnego baroku z XVIII wieku, kiedy kontakty kulturalne znacznie się nasiliły. Wystawa rozróżnia dwa podstawowe modele artystycznych powiązań, wynikających z funkcjonujących wówczas kierunków migracji twórców oraz dzieł.
Z jednej strony prezentuje przykłady specyficznych relacji artystycznych z pogranicza słowacko-polskiego, gdzie w wyniku tzw. zastawu spiskiego część miast Spisza podlegała rządom Rzeczypospolitej (dokumentują je prace takich artystów, jak Paul Gross, Johann Szilássy, Dionysius Raissmeier lub Johann Feeg).Z drugiej – zwiedzający zobaczy dzieła obcych, zwłaszcza austriackich i tzw. austriacko-włoskich twórców o dźwięcznych nazwiskach, którzy dzięki zamówieniom na terenach obu krajów współkształtowali tamtejszą sztukę barokową (Johann Kupecký, Adám Mányoki, Franz Anton Maulbertsch, bracia Palkovie, Felix Ivo Leicher i inni).
W tym właśnie celu prezentowany zbiór słowackich zabytków został uzupełniony dziełami pochodzącymi ze zbiorów różnych polskich instytucji oraz obiektami z Węgier i Ukrainy.
I wreszcie – odwiedzający wystawę będą mieć wyjątkową okazję podziwiać w nowych kontekstach nie tylko dzieła uznane – sztandarowe, lecz także artefakty rzadko publicznie udostępniane, z magazynów muzeów i galerii oraz pochodzące z prywatnych kolekcji. Na potrzeby niniejszej ekspozycji wiele z nich specjalnie poddane zostało zabiegom konserwatorskim.
Katarína Chmelinová, kurator wystawy więcej - http://mnk.pl/wystawy/skarby-baroku-miedzy-bratyslawa-a-krakowem
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 1227
W łódzkiej Galerii Willa do 21.07.19 czynna jest wystawa „Słownik dobrych łodzianizmów. Interpretują polscy ilustratorzy”.
Wystawa „Słownik Dobrych Łodzianizmów. Interpretują polscy ilustratorzy” jest w pewnym sensie próbą przetestowania wyobraźni polskich ilustratorów.
Na wystawie zaprezentowano 23 wielkoformatowe ilustracje, a osią wokół której powstały są tzw. łodzianizmy, czyli słowa funkcjonujące stricte w języku łódzkim, charakterystyczne dla tego regionu. Uczestnikami wystawy jest 23 uznanych polskich ilustratorów, cenionych zarówno w kraju, jak i za granicą.
Zadaniem każdego z twórców było zilustrowanie na plakacie, za pomocą własnego indywidualnego języka artystycznego hasła/słowa ze słownika łódzkiego. Prace są zatem autorską interpretacją poszczególnych słów, bądź wyrażeń.
Autorów cechuje różnorodność stylistyczna, precyzja wypowiedzi, pomysłowość, lapidarność, świadome operowanie kompozycją i kolorem. Czerpiąc z najlepszych tradycji polskiej szkoły ilustracji, ukazując jej siłę oraz złożoność, odważnie interpretują klasykę, wyznaczając nowe trendy w światowej ilustracji.
Efektem ich działań twórczych są niepowtarzalne, wyjątkowe projekty graficzne, bardzo zróżnicowane stylistycznie, które powstały z myślą o wystawie i zostaną na niej przedstawione. Prace mają postać wielkoformatowych afiszy (100x140 cm) i opatrzone są wykorzystanym przez autora słowem-kluczem wraz z wyjaśnieniem.
Wśród zilustrowanych pojęć znalazły się: skokobryki, dęciak, laćki, migawka, bigiel, glikować, badylarz, bijak, bajzel, boba, angielka, drapaki, kulawka, tytka, expres, foliówka, granda, krańcówka, kanar, kulosy, trambambula czy uśmotruchać.
Dzięki temu, iż każdy z twórców definiując za pomocą grafiki wybrany przez siebie łodzianizm, budując narrację zawierającą interpretację ilustrowanego pojęcia traktuje odbiorcę jako partnera, wrażliwego czytelnika wizualnego języka, skutkuje tym, że powstał unikatowy i jedyny w swoim rodzaju słownik łódzki napisany za pomocą obrazów.
Wystawa w Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi jest doskonałą okazją do zapoznania się z nim. Jej celem jest również uświadomienie widzom, że w każdym regionie funkcjonuje charakterystyczny język lokalny. Daje odbiorcom możliwość zapoznania się ze słowami i wyrażeniami, związanymi z historią i kulturą Łodzi jako ośrodka czterech kultur. Jest to zatem także forma promocji miasta.
Prezentacja stanowi także dowód na to, że język jest żywy i aktualny, o czym może świadczyć fakt, iż wiele regionalizmów nadal funkcjonuje w mowie mieszkańców Łodzi.
Adriana Michalska, kuratorka
Artyści: Karol Banach, Michał Bednarski, Blanka Biernat, Katarzyna Bogucka, Bartek Bojarczuk, Joanna Czaplewska, Magda Grabowska-Wacławek(GraBOVSKA), Monika Hanulak, Izabela Kaczmarek–Szurek, Kazia Kalitan-Młodkowska, Jan Kallwejt, Bartek „Arobal” Kociemba, Bartosz Kosowski, Agata Królak, Michał Loba, Patryk Mogilnicki, Alek Morawski, Anna Niemierko, Patrycja Podkościelny, Anna Rudak, Dawid Ryski, Ola Woldańska-Płocińska, Martyna Wójcik-Śmierska.
Więcej - http://www.mgslodz.pl/wystawy/-391.html
- Autor: ANNA LESZKOWSKA
- Odsłon: 1768
Z Hanką Bielicką rozmawia Anna Leszkowska
Pani z pewnością wie najlepiej: śmiech to zdrowie?
Humor i śmiech jest najlepszą terapią. Daje wewnętrzną radość temu, kto go wyzwala, ale i tym, którzy go słuchają. Na moje występy ludzie przychodzą smutni, a ja wygłupiam się, bzdury różne opowiadam, śmieję się z siebie, robię klownadę, opowiadam o swoich perypetiach, o tym co inni o mnie myślą i widzę, że kiedy wychodzą mają dwadzieścia lat mniej. Widocznie śmiech odmładza, co ja wiem sama najlepiej. Nawet zmuszanie się do śmiechu też zmienia człowieka na lepsze, bo śmiech coś tam w nas porusza, jest motorem naszego życia.
Trudno zmusić się do śmiechu?
Cóż, zawód to zawód. A aktorski – dodatkowo trudny. Sztuką jest wywołać śmiech, kiedy jest się najsmutniejszym z ludzi. Umarła mi matka – a ja występowałam w śmiesznych monologach, żartowałam. Nie ma na to rady. W takich przypadkach aktor blokuje swoja psychikę, zostawia poza sceną swoje życie prywatne i wchodzi w inną rzeczywistość. I kiedy gra – te stresy go nie sięgają. Jest tak, jak mówił nam w szkole Zelwerowicz: „precz ode mnie doczesność wszelka”. Dopiero później, po zakończeniu spektaklu, ma się dyskomfort psychiczny, poczucie winy, że np. nie pomyślało się o matce, umierającej siostrze, chorym zwierzęciu. Im jestem starsza, tym częściej i mocniej odczuwam takie sprawy. Ale mimo wszystko sądzę, że trzeba mówić o humorze i śmiechu, a przede wszystkim – śmiać się. Polacy się strasznie zesmucili.
Z czego ludzie się śmieją?
Jeśli chodzi o mnie – z dobrych tekstów, które piszą mi Marek Groński i Zbigniew Korpolewski; ze zbitki powiedzonek, z samych siebie, tak jak to robię sama. Opowiadam np. jak po operacji oka obudziłam się, patrzę – mam plamy na rękach. Pytam więc pielęgniarkę: kotku, czy dawaliście mi jakieś zastrzyki, że mam takie plamy? A ona wytrzeszcza na mnie swoje błękitki i mówi: pani Haniu, wszystko jest tak jak było, tylko pani teraz lepiej widzi! Więc ja takie rzeczy opowiadam, a ludzie się śmieją. I ja się śmieję.
Ale pani ma dar szczególny: obracania wszystkiego w żart.
To prawda. Podobno rzadkością jest spotkanie człowieka, który umie śmiać się z siebie. Poczucie humoru nie jest częste u aktorów, bo zmuszanie się do śmiechu wywołuje na ogół stres. Ja nie zawsze mówię o sobie, mówię o zbitkach sytuacji, jakie spotykają innych ludzi. Wydaje mi się, że jest bardzo ważne, aby nie bać się otworzyć i nie bać śmieszności, pokazać je. Powiem tu anegdotkę: stoję przed lustrem, ubrana w piękną czerwoną spódnicę, czarny żakiet, piękny kapelusz z dużą kokardą. I śmieję się do siebie. Koleżanki pytają, co mnie śmieszy, a ja na to „widziałyście starą Barbie?” I one pełne podziwu mówią: to wielka rzadkość, aby ktoś tak satyrycznie umiał spojrzeć na siebie. A ja naprawdę się sobą bawię. Jeżdżę już bez przerwy 60 lat i sama sobie się dziwię, że to robię tyle czasu. Kiedyś moja mama poprosiła mnie, abym usiadła naprzeciw niej przy stole. Zapytałam, dlaczego? - Bo ty tylko wchodzisz i wychodzisz i przez cały rok widzę cię wyłącznie z profilu!
To dowodzi, że jestem trochę nietypowa, ale pokazywanie tego jest jakimś nowym działaniem, tworzeniem następnych opowieści do śmiechu. Bardzo istotne jest to, aby nie tylko się przejmować życiem, ale też bawić się nim. Bo ono bardzo szybko nam ucieka. Na końcu każdego spotkania z widzami zawsze mówię: żyjcie szybko, grzeszcie, przepraszajcie, ale idźcie do przodu, bo życie mija tak szybko, że nie macie pojęcia. Nawet jeśli trwa 80 lat – o czym was zapewnia kochająca Hanka Bielicka.
Kogo najłatwiej rozbawić?
Nie mam z tym specjalnie trudności, ale wydaje mi się, że młodzież. Na moich koncertach młodzież stanowi ok. 20% publiczności i młodzi mówią mi, że przychodzą na moje występy dlatego, że ja umiem się śmiać z siebie i to autentycznie, nic nie udając. Bo ja tkwię w naszym społeczeństwie, nie w wyimaginowanym świecie.
Czy Polacy mają coraz mniejsze poczucie humoru?
Zmienił się nasz naród i to na co dzień. Nie wiem, dlaczego zabrakło zwykłych uśmiechów – może dlatego, że nie spotykamy się, że nie ma kolejek? Zmieniło się życie i to gdzieś od środka. Nie zadbaliśmy o młodzież, która nie ma co robić, tylko zbija bąki, pije, ćpa i kroi się nożami. Ale to jest nasza wina, starszych. Z chwilą, kiedy ktoś jest zły na całe społeczeństwo – trudno o uśmiech i grzeczność. Brakuje życzliwości – może dlatego, że zmagamy się ze sprawami, które nas przerastają? Nie ma ludzi, którzy dają dobry przykład. Ale to należy zacząć od wychowania dzieci.
Tyle lat obserwuje Pani swoją publiczność – jak Pani by ją oceniła? Czy poczucie humoru jest związane z wiekiem, profesją, miejscem zamieszkania?
Na pewno tak, choć w tej chwili chyba te różnice nie są tak duże. W dużych miastach jest wyraźny podział na maleńką grupkę ludzi bardzo bogatych i biedniejsza resztę. Bogaci nie komunikują się z pozostałymi – zamykają się w swoich lokalach, bywają na swoich przyjęciach, w innych hotelach, kasynach. Nie chcą też pokazywać swojego bogactwa, bo nie są to ludzie, którzy dorabiają się latami, ale dzięki jednej wielkiej transakcji. Dawniej nie było takiej przepaści między grupami społecznymi, co było widać także w teatrze, gdzie bogaci siedzieli na miejscach droższych, a biedniejsi na tańszych, ale bawili się razem, śmiali i płakali, a w przerwie spotykali w foyer i bufecie. To ich łączyło. Dziś tego nie ma, ale to nie tylko wina polityki, a czasów kultury masowej, kultu telewizji, upadku teatru, który jest ostoją tradycji.
Czy zdarzyła się pani sytuacja występowania w okolicznościach nie do śmiechu?
Tak, w stanie wojennym. W środowisku sugerowano mi, abym przynajmniej mówiła jakieś poważne rzeczy, ale jak ja mogłabym mówić np. Redutę Ordona? Przecież przez 30 lat mówiłam na scenie i estradzie tylko teksty śmieszne: Wiecha, Tuwima i tylko takie będę dalej mówić. Nie chcę mówić tekstów politycznych. Chcę być aktorką od humoru, bawić i rozbawiać ludzi, aby nabrali ochoty do życia. Gdyby u nas decydenci więcej działali, mniej mówili, mniej myśleli o sobie, a więcej o ludziach – byłoby na pewno nieźle.
Czy był taki występ, który panią rozbawił, śmieszna sytuacja?
Tak, było to wówczas, kiedy Sempoliński zaprosił mnie do Żołnierza królowej Madagaskaru. Koniec I aktu to sytuacja, kiedy ja, tancerka kabaretowa, przychodzę z półgłuchą swoją garderobianą do małej garderoby, a Sempoliński grający Mazurkiewicza przychodzi ze swoim Kaziem, czyli Zofią Grabińską w tej roli. Na wspaniałej kolacji z Olszą w roli kelnera ja wskakiwałam na stół, tańczyłam i śpiewałam: „Nie będę ja taka jak moja mamusia, piętnaście lat miała, wyszła za tatusia” , Sempoliński biegał za Kaziem, a Olsza ciągle powtarzał: „nie wypada, nie uchodzi”. Ludzie tak się śmiali, że wstawali i siadali. Dobrze, że był to koniec aktu!
Zdarzało się pani rozmawiać z publicznością podczas koncertu?
Oj, nie. Ja jestem wówczas jak w amoku, w pewnym transie. Nie widzę też publiczności, choćbym sprawiała swoim zachowaniem takie wrażenie. Kiedy mówię monolog nie jestem sobą – jestem kimś innym.
A jaka jest Hanka Bielicka?
Samotnica, chodzę sobie po pokojach, towarzyszy mi kot, telewizor otwieram tylko na dziennik i jeśli jest dobry film. Jestem inną osobą niż ludzie myślą. Wszyscy i w każdej sytuacji spodziewają się po mnie, że będę ich bawić. A ja chciałabym normalnie posłuchać, co oni mają do powiedzenia. Ludzie uważają, że skoro ciągle opowiadam śmieszne historie, to znaczy, że taka już jestem, że one są we mnie. Wówczas opowiadam im anegdotę zasłyszaną od reżysera Meliny, dyrektora Teatru Współczesnego, który występował kiedyś w kabarecie razem z artystami cyrkowymi. Otóż rzecz działa się przed I wojną światową: był słynny cyrk, a w nim – równie słynny klown, Grock, który umiał się tak wbić w stołek, że później nie mógł się z niego wyplątać. Publiczność uwielbiała ten numer. I zdarzyło się, że w Szwecji przyszedł do psychologa starszy pan, który skarżył się, że brakuje mu chęci do życia, cierpi na apatię i depresję. Lekarz poradził mu: niech pan pójdzie do cyrku, na występ klowna Grocka. A na to pacjent: ten Grock to ja.
A co panią rozbawia?
Ja jestem łatwa do śmiechu, nie pozbyłam się wrażliwości przez te lata pracy „w humorze”. Lubię dobry dowcip, ale sama na co dzień nie umiem być zabawą. Bo ludzie na ogół zapominają, że ja nie z siebie tak mówię, a cudzymi tekstami. Oczywiście, nie wszyscy lubią gatunek, jaki pokazuję. Słyszę, że za łatwy ten humor, za bliski ludziom prostym, kiedy jestem np. Dziunią Pietrusińską, która nagle mówi: „jak cię, cholero, rąbnę”. Ale to jest aktorstwo, bo prywatnie wygląda na to, że jestem okropnie pretensjonalna. Bo przecież znam i łacinę, francuski, angielski, hiszpański, włoski, kończyłam uniwersytet, byłam na stypendium, wiec jeśli mnie ktoś dotknie osobiście, to ja nie przepuszczę!
Czy zdarzyło się pani spotkanie z publicznością ciężką do rozbawienia?
O, tak i to dwukrotnie. We Wrocławiu i Warszawie, w klubie medyków.
Już myślałam, że powie pani o inżynierach...
O, nie! Bardzo dobrze wspominam wszystkie moje występy w gmachu NOT na Czackiego, choć jest tam trudna akustycznie sala, z bardzo wysoką sceną. Mimo to bawili się tam wszyscy znakomicie. Wydaje mi się, że inżynierowie, kiedy odkładają te swoje instrumenty do pracy – zaczynają być normalnymi ludźmi i bardzo się śmieją. Natomiast lekarze chyba są skażeni cierpieniami swoich pacjentów i nie mogą się od tego uwolnić. I przez to robią się pretensjonalni, chcą czegoś wielkiego, co ich powali, albo gardzą humorem – że on taki tani...Wówczas ratuje mnie tylko dobra szkoła, dobra dykcja – żeby ocenili fach, a nie wnętrze. To jest moja druga broń - umiejętności techniczne.
Dziękuję za rozmowę.
21.11.2001
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 96
Do 30.03.25 w krużganku elbląskiej Galerii EL można oglądać wystawę prac Kacpra Tomaszewskiego pn. „Śnij piesku, śnij”.
Wystawa Kacpra Tomaszewskiego jest głęboką refleksją nad żałobą po utracie ukochanego psa. Artysta, tworząc rzeźby, instalacje i interaktywne obrazy, zaprasza widza do przestrzeni, w której żałoba i pamięć stają się narzędziem do przetworzenia emocji związanych ze stratą. Prace Tomaszewskiego badają, co zostaje po zmarłym zwierzęciu i jak te wspomnienia mogą kształtować naszą codzienność. Wystawa nie tylko porusza indywidualne doświadczenia straty, ale staje się częścią szerszego dialogu na temat naszej więzi z nie-ludzkimi istotami.
Inspiracją dla Tomaszewskiego stał się wiersz “The Rainbow Bridge” autorstwa Edna Clyne-Rekhy, który mówi o tęczowym moście łączącym dwa światy – świat żywych i zmarłych zwierząt. Wiersz jest wyrazem nadziei, że po śmierci zwierzęta czekają na swoich opiekunów na tęczowym moście, gotowe, by ponownie połączyć się z nimi, gdy nadejdzie odpowiedni czas. Ta metafora tęczowego mostu, stanowiąca pociechę dla wielu osób po stracie, staje się dla Tomaszewskiego inspiracją do tworzenia przestrzeni, w której śmierć nie kończy więzi, lecz ją przemienia. Prace artysty, zapraszają widza do przeżywania procesu żałoby w sposób, który łączy poczucie straty z nadzieją na dalszą obecność zmarłego towarzysza.
Motyw żałoby po zwierzęciu był głęboko zakorzeniony w starożytnych kulturach, gdzie zwierzęta pełniły istotną rolę w życiu społecznym i religijnym, a ich śmierć była traktowana z wielką czcią. Powstawały epitafia poświęcone zmarłym zwierzętom, które wyrażały nie tylko żal, ale także szacunek i miłość. Tomaszewski wchodzi w dialog z tymi tradycjami, porusza temat żałoby po zwierzęciu z perspektywy posthumanistycznej, traktując ten proces jako równoprawny z żałobą po ludziach i reinterpretując go w kontekście współczesnych doświadczeń.
Krużganek zdesakralizowanego kościoła Galerii EL pełni szczególną rolę w kontekście pracy Tomaszewskiego. Ta przestrzeń – pomiędzy sacrum a profanum, przejściowa i otwarta – doskonale oddaje charakter procesu żałoby, który jest jednocześnie osobistym, intymnym przeżyciem, ale i częścią większego, społecznego rytuału. Krużganek wprowadza widza w przestrzeń refleksji nad życiem i śmiercią, która nie kończy się w momencie fizycznej utraty, lecz wciąż trwa w pamięci. Prace Tomaszewskiego, umiejscowione w tej przestrzeni, tworzą pomost między przeszłością a teraźniejszością, życiem a śmiercią, przywracając pamięć o zmarłym psie w formie symbolicznych obrazów, dźwięków i materii.
Współczesne cmentarze dla zwierząt, pełne pomników, epitafiów i symbolicznych gestów, stały się przestrzenią, w której ludzie mogą w godny sposób pożegnać swoje zwierzęta. W tych miejscach, tak jak w pracach Tomaszewskiego, żałoba nabiera wymiaru zarówno emocjonalnego, jak i estetycznego. Maria Poprzęcka w artykule “Śpij piesku, śpij” zauważa, że na takich cmentarzach, wśród miniaturowych nagrobków, plastikowych kwiatów i tęczowych wiatraczków, “niepozornie, lecz wiarygodnie podważane są fundamenty antropocentryzmu”. Prace artysty przywołują obrazy tych cmentarzy, gdzie poświęcone zwierzętom pomniki stają się miejscem, w którym życie i śmierć zostają na nowo przypomniane, a żałoba przekształca się w aktywne przeżywanie straty. W swoich instalacjach, Tomaszewski wchodzi w przestrzeń upamiętnienia, zapraszając widza do wspólnego procesu żałoby, w którym sztuka staje się medium łączącym świat żywych i zmarłych.
“Śnij piesku, śnij…” to wystawa, która zaprasza do refleksji nad tym, co pozostaje po zmarłym psie, który przez lata był bliskim towarzyszem. Wykorzystując motyw współczesnych cmentarzy dla zwierząt, tęczowego mostu, a także przestrzeni krużganka Galerii EL, Tomaszewski tworzy miejsce, w którym żałoba po ukochanym pupilu staje się częścią duchowej podróży. Łączy pamięć, miłość i stratę w jedno nieprzerwane doświadczenie.
Kurator: Maciej Bychowski
Matronat: Instytut Dobrej Śmierci
Kacper Tomaszewski (ur. 1999) – artysta wizualny. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Zajmuje się tworzeniem obiektów i instalacji, malarstwem oraz fotografią. Członek kolektywu Instytutu Dobrej Śmierci. Interesuje go tematyka relacji międzygatunkowych oraz społecznych zachowań. Miłość do psów oraz eksploracja własnej dziecięcości to jego główne źródła inspiracji.