Nauka i sztuka (el)
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 559
W toruńskim CSW do 10.09.2023 trwa wystawa prac Tony’ego Cragga pn. Rzeźby i prace na papierze.
Tony Cragg (ur. 1949), brytyjski rzeźbiarz, autor instalacji, rysownik, grafik, od lat 70. mieszkający i tworzący w niemieckim Wuppertalu. Jest jednym z najwybitniejszych rzeźbiarzy naszych czasów, wystawiającym swoje prace od lat 70. do dzisiaj w najważniejszych muzeach i galeriach na świecie.
Jest absolwentem londyńskich Wimbledon School of Art (1973) i Royal College of Art (dyplom MA w 1977). Był profesorem L’École des Beaux Arts w Metz, a następnie przez blisko 40 lat Kunstakademie w Düsseldorfie (1978–2016, w latach 2009–13 jako rektor), u boku Josepha Beuysa i A.R. Pencka, współkształtując oblicze sztuki europejskiej lat 80. Pracował również jako profesor rzeźby w École Nationale Superieure des Beaux Arts w Paryżu (1999–2009) i Universität der Künste w Berlinie (2001–06).
Zadebiutował wystawą indywidualną w Lisson Gallery w Londynie (1979), z którą związany jest do dziś. Rozpoczynał karierę jako twórca konceptualny, wykorzystujący fotografię i „grający” własnym ciałem, by rozpocząć eksperymenty z instalacjami, w których wykorzystywał różne materiały znalezione, często na ulicy czy w śmietniku. Tworzył przy ich wykorzystaniu rzeźby brikolażowe, prezentowane na ścianach i podłogach galeryjnych.
Był jednym z głównych artystów nurtu Nowej rzeźby brytyjskiej, obok Billa Woodrowa, Richarda Deacona czy Anisha Kapoora. Młodzi Brytyjczycy odmienili raz na zawsze oblicze nowoczesnej rzeźby, ale najpełniej z tej grupy rozwinęli i z powodzeniem rozwijają swoją indywidualną karierę właśnie Cragg oraz Kapoor, którego od początku, czyli od połowy lat 80., krytycy i kuratorzy uznają za największego rywala w walce o palmę pierwszeństwa w osiągnięciach na polu tej dyscypliny sztuki na świecie.
Sir Anthony Cragg otrzymał tytuł szlachecki od królowej Elżbiety w 2016, wcześniej został wybrany do grona Royal Academician (1994), otrzymał Praemium Imperiale w dziedzinie rzeźby w Tokio (2007), a także został odznaczony Orderem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec pierwszej klasy (2012).
W 1988 na 43 Biennale Sztuki w Wenecji za wystawę w pawilonie Wielkiej Brytanii zdobył Wyróżnienie Specjalne (Menzione Speziale) Jury oraz najważniejsze brytyjskie wyróżnienie artystyczne – Nagrodę Turnera. W Biennale weneckim brał również udział w 1997 i 2015 na wystawach towarzyszących. W 2001 zdobył Shakespeare Prize, a w 2002 Piepenbrock Prize for Sculpture, a w następnych latach także liczne inne nagrody.
W Polsce prezentował Cragg swoje prace w Galerii Foksal w 1978, w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku (2016) i Muzeum Współczesnym we Wrocławiu (2017). Teraz przyszła kolej na największą z dotychczasowych wystawę w Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu w Toruniu.
Tony Cragg dysponuje w Wuppertalu bardzo rozbudowanym studiem, gdzie powstają jego rzeźby. Jest także właścicielem obszernego parku rzeźb w centrum Wuppertalu, działającego jako instytucja publiczna – Skulpturenpark Waldfrieden. W przestrzeni parku umieszczona jest kolekcja jego prac oraz wybór rzeźb artystów niemieckich i międzynarodowych, natomiast w trzech szklanych pawilonach prezentowane są wystawy czasowe.
Ekspozycja toruńska Tony Cragg. Rzeźby i prace na papierze gromadzi 53, w większości wielkoformatowe rzeźby, zrealizowane w różnych technikach i pochodzące ze wszystkich okresów twórczości artysty – od lat 70. do najnowszych, oraz 125 rysunków, grafik i akwarel. Wystawa powstała przy ścisłej współpracy z artystą i Studio Cragg w Wuppertalu, jej kuratorem jest Krzysztof Stanisławski.
Więcej - https://csw.torun.pl/csw/wystawa-tony-cragg-rzezby-i-prace-na-papierze-42422/
- Autor: ANNA LESZKOWSKA
- Odsłon: 1831
Od 09 maja do 30 października 2016 w Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi trwać będzie 15 Międzynarodowe Triennale Tkaniny.
Łódzkie triennale jest obecnie najstarszą, największą i najbardziej prestiżową na świecie wystawą promującą współczesną sztukę włókna. Pierwsza edycja triennale miała miejsce w 1972 r.
Triennale jest wystawą i zarazem konkursem odbywającym się co trzy lata. W skład międzynarodowego jury wchodzą światowej sławy eksperci i artyści zajmujący się sztuką włókna. Wszystkie prace zgłoszone do konkursu, oprócz kryteriów artystycznych, muszą spełniać główne kryterium techniczne - dzieła powinny być wykonane z surowców włókienniczych lub operować techniką przeplotu.
W tegorocznej edycji wystawy udział zgłosiło 136 artystów z 46 krajów.
15 MTT jest prezentacją najnowszych dokonań w dziedzinie tkaniny artystycznej na świecie. Na wystawie prezentowane będą prace różnorodne, od klasycznych przyściennych po formy przestrzenne czy wręcz instalacje; od ciężkich gobelinów po lekkie ażury; od form figuralnych, przedstawiających - po różnego typu abstrakcje.
Piętnastej edycji Międzynarodowego Triennale Tkaniny tradycyjnie już będzie towarzyszyć ponad 90 wystaw, które odbędą się w roku kalendarzowym 2016 na terenie całej Polski.
- Autor: ANNA LESZKOWSKA
- Odsłon: 1706
Szymanowskiego „Harnasi” nie oglądaliśmy w polskich teatrach od 1983r. „Krzesanego” Kilara –od 1977r. „Powracających fal” Karłowicza nikt dotychczas nie wystawiał w wersji baletowej – do czasu listopadowej premiery w Teatrze Narodowym w Warszawie.
Co łączy te trzy utwory? Niewątpliwie motywy muzyki Podhala. Wszyscy kompozytorzy bowiem czerpali w swej twórczości z tej muzyki i kultury. Co zobaczył w nich jeszcze Emil Wesołowski – czołowy polski choreograf? Manifestację wolności i wolności tej ograniczenia, co wspaniale przełożył na język ruchu i gestu.
"Harnasie" Wesołowskiego są baletem, w którym zachowując scenariusz kompozytora choreograf zrezygnował z dosłowności libretta i nadał mu cechy współczesności. Podkreśliła to także Irena Biegańska wprowadzając kostiumy z epoki lat 70. Na kanwie historii rodem z Podhala powstała w ten sposób opowieść nie o cechach folklorystycznych, ale jak najbardziej osadzona w realiach dzisiejszej kultury. To odejście od pierwowzoru – dziś już tylko cepeliowskiego – nadało dziełu charakteru uniwersalnego i niezwykle aktualnego.
Opowieść o harnasiu porywającego młodą ma swój ciąg dalszy w drugiej części baletu – ‘Powracających falach’. Tu, bohater po wielu latach spędzonych z towarzyszką życia, ograniczony tym związkiem, co znakomicie podkreślił scenograf, Boris Kudlicka, (ciasna, klaustrofobiczna przestrzeń) osaczony i wypalony wewnętrznie próbuje wyrwać się z tej rzeczywistości, z tej klatki, jaką jest jego związek. Udaje mu się to poprzez powrót do natury, gór („Krzesany” Kilara), które dają wolność, umożliwiają twórczość poprzez nieskrępowanie myśli.
O „Krzesanym” trudno pisać – trzeba go zobaczyć i usłyszeć. Kto pamięta legendarnego ‘Krzesanego’ w choreografii Conrada Drzewieckiego, w którym tańczył przed laty Emil Wesołowski – ten się nie zawiedzie na tej realizacji, w której choreografowi udało się odejść od tamtego zapisu. I to z powodzeniem. A o oryginalności tej realizacji dodają także wykonawcy, nie tylko znakomity Sławomir Woźniak w partiach tytułowych; ale i jego partnerki, i cały zespół baletowy, który tańczy pięknie.
Anna Leszkowska
23.02.98
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 1289
W Muzeum Ziemi PAN w Warszawie od 12 stycznia do 28 lutego 2018 można oglądać wystawę fotografii Elżbiety Sęczykowskiej będącą zapisem podróży fotografki przez Chiny, Tybet i Mongolię.
Wystawa fotografii Elżbiety Sęczykowskiej pt. „Tryptyk wschodni. Chiny, Tybet, Mongolia” oraz książka o tym samym tytule to droga przez trzy krainy – Buddy, Konfucjusza i smoka, lamaizmu, taoizmu i szamanizmu…
To droga przez wielkie pustynie, najwyższe góry świata, rozległe równiny, wsie i wielkie miasta. To droga do źródeł wielkich rzek, lecz także droga do ludzi, tradycji, obyczaju i religii, do ich wartości, pamięci przodków i wielkiej prawdy o życiu!
Wędrówka przez te jakże odmienne krainy, pokazała jednocześnie ich spójność przez zamieszkujących je ludzi i istniejące obok siebie te wszystkie religie.
Bo tam, gdzie czczony jest Budda, wyznawany lamaizm, taoizm i myśl konfucjańska, jest także wszak miejsce dla szamanistycznych obrzędów.
Więcej - www.mz.pan.pl