Nauka i sztuka (el)
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 55
Do 30.11.25 w Muzeum Narodowym w Krakowie można oglądać wystawę malarstwa Józefa Chełmońskiego.
Krakowska ekspozycja wieńczy monumentalną serię trzech wystaw monograficznych Józefa Chełmońskiego (1849–1914). Dwie wcześniejsze odsłony miały miejsce w Muzeum Narodowym w Warszawie oraz w Muzeum Narodowym w Poznaniu.
Wystawa obejmuje szeroki wybór obrazów olejnych oraz akwarel i prac rysunkowych pochodzących z wielu kolekcji prywatnych oraz ze zbiorów muzealnych, krajowych i zagranicznych. Niezwykłość talentu autora Babiego lata oraz sensualna uroda jego dzieł sprawiły, że uzyskał on rangę twórcy narodowego, jednego z najwybitniejszych przedstawicieli polskiego realizmu.
Dzieła Chełmońskiego warto podziwiać jako wybitne przykłady XIX-wiecznego realizmu i zachwycać się ich opracowaniem malarskim. Twórczość ta otwiera również współczesnego odbiorcę na umiłowanie przyrody z całym bogactwem świata fauny i flory, przypominając o potrzebie troski o kondycję natury oraz konieczności harmonijnego z nią współegzystowania.
Fascynuje także wyrazista ikonografia prac artysty, obejmująca przedstawienia bazujące na odtwarzaniu zaobserwowanej codzienności oraz krajobrazów w najróżniejszych wariacjach pogodowych i sytuacyjnych. W ich odbiorze można pójść m.in. tropem tzw. zwrotu ludowego, podejmując próbę przewartościowania tego, co kryje się pod naszymi wyobrażeniami swojskości i rodzimości.
Mimo wrażenia intuicyjności i spontaniczności postawę twórczą Chełmońskiego cechuje konsekwencja podejmowanych motywów. Utrwalał współczesny sobie świat, który – choć realny i powszedni – był przefiltrowany przez jego emocjonalność. Rezonowało to w postawie artysty jako szczególna symbioza realizmu i romantyzmu.
Niewiarygodny potencjał dzieł Chełmońskiego zachęca do wytyczenia własnego szlaku podczas ich poznawania. Staraliśmy się, by zwiedzanie naszej ekspozycji umożliwiało indywidualny kontakt z twórczością artysty, bez konieczności jej szufladkowania i kategoryzowania. Uwrażliwienie na wielość i równorzędność interpretacji najlepiej pozwoli każdemu i każdej z nas odpowiedzieć na pytanie: jaki jest mój Chełmoński?
Kuratorka: Aleksandra Krypczyk-De Barra
Więcej - https://mnk.pl/wystawy/chelmonski
- Autor: Anna Leszkowska
- Odsłon: 616
Do 31.12.23 w łódzkim Muzeum Sztuki MS1 trwa wystawa malarstwa Józefa Panfila.
Co tak naprawdę tworzy artystę? To pytanie, mimo, że często pozbawione jednoznacznej odpowiedzi, często pada w kontekście analizy procesu twórczego. Panfil poprzez swoje realistyczne malarstwo zbliża się do ukazywania prawdy na temat istnienia. Swoje poszukiwania umieszcza na płótnach, które pomimo swojego małego formatu noszą znamiona Wielkiego Malarstwa.
Artysta, zwany malarzem światła, przez lata eksperymentów opracował swój własny styl, w którym ważną rolę odgrywa zarówno efemeryczność, której źródło pozostaje ukryte, jak i powtarzające się detale. Pomimo częstego powracania do tych samych tematów, czy postaci, ukazuje je za każdym razem z innej perspektywy. Nigdy nie idealizuje tematu swoich dzieł, a przestawia je takimi, jakimi są.
Jego malarstwo jest remedium na wszechobecny stres, przebodźcowanie i pośpiech. Poprzez kontakt z obrazami cichej, sielskiej polskiej wsi odbiorca ma szansę doświadczenia wewnętrznego spokoju. Malarstwo Panfila niesie za sobą również wartości dotyczące szacunku dla tradycji czy prostego życia.
Artysta, który upodobał sobie normalność wypracował również własny sposób malowania. Farba kładziona na pierwszy rzut oka jak wyjdzie, ale zawsze tam, gdzie trzeba, co wynika z perfekcyjnego warsztatu artysty.
Z niezwykłym rozmachem kładzie plamy koloru często bardzo grubo, zostawiając przy tym wyraźny ślad pędzla. Małe formy dominują nad wielkoformatowymi dziełami, co zdecydowanie wyróżnia malarza na tle innych polskich pejzażystów.
Wystawa "Józef Panfil. Fundament Prawdy" obejmuje zbiór prac z lat 1978 – 2022, które pokazują linię czasu doskonalenia warsztatu artysty – absolwenta łódzkiej ASP - oraz zmiany zachodzące w jego obiektach kontemplacji.
Kurator - Andrzej Biernacki
- Autor: ANNA LESZKOWSKA
- Odsłon: 2864
W warszawskim Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski od 4 czerwca do 23 września 2012 można oglądać wystawę prac Józefa Robakowskiego.
Wystawa Moje własne kino to obszerna prezentacja twórczości Józefa Robakowskiego, prekursora filmowej neoawangardy w Polsce, współtwórcy polskiej sztuki wideo i współzałożyciela Warsztatu Formy Filmowej (1970-1977), formacji, która pozostaje kluczowym odniesieniem dla kolejnych generacji twórców i badaczy sztuki nowych mediów. Praktyka artystyczna Robakowskiego pokazana jest w zderzeniu dwóch różnych i jednocześnie przenikających się perspektyw: „kina rozszerzonego” i „kina własnego”. Wystawa, z jednej strony, pokazuje udział artysty w formułowaniu i kształtowaniu koncepcji filmu strukturalnego oraz kluczową rolę, jaką odegrał on w neoawangardowym eksperymencie i krytycznym dyskursie sztuki jako wnikliwy analityk wizualnego języka mediów.
Z drugiej strony, przedstawia odrębną pozycję twórcy wypracowywaną w zindywidualizowanej formule „kina własnego” będącego rodzajem autorskiego zapisu samego siebie, w którym autobiografia zastępowała kwestionowaną historię, a prywatność była odpowiedzią na rzeczywistość realnego socjalizmu.W ramach „kina rozszerzonego” będącego w praktyce Robakowskiego wyzwaniem dla nawyków percepcyjnych odbiorcy, atakowanego światłem, dźwiękiem, sytuowanego w rozszerzonej przestrzeni oddziaływania tego kina, pokazane są filmy zaliczane do klasyki kina strukturalnego.
Nowatorskie analizy struktur przekazu filmowego i warunków odbioru, eksperymenty z oczyszczaniem języka filmu z literatury, fabuły, anegdoty i z dążeniem do obiektywizacji zapisów filmowych, w których artysta rezygnował z autorskich ingerencji na rzecz partycypacyjnego modelu kolektywnych realizacji.
Pod hasłem „kina własnego” prezentowane są filmy i wideo, w których artysta proponował własny scenariusz postrzegania rzeczywistości PRL-u, w których strategia prywatności stawała się gestem politycznym.
Formuła „kina własnego” ma rozwinięcie w pracach, których Robakowski jest zarazem twórcą jak protagonistą, autorem, bohaterem i narratorem. Na zasadzie polifonii obrazów będą zestawione filmowe autoportrety artysty, autoironiczne gry z własnym wizerunkiem, w których wyśmiewa on artystyczne mity, toczy spory z modernistyczną tradycją i polemizuje z kulturowym establishmentem.Wystawa - nawiązująca w tytule do jednego z tekstów artysty - obejmuje filmy, realizacje wideo, rejestracje działań performance, instalacje i fotografie. Retrospektywny wgląd w twórczość Robakowskiego sięga początku lat 60. i pierwszego filmu artysty zrealizowanego metodą found footage (6 000 000, 1962), która stała się ulubioną techniką współczesnych medialistów.
Wystawa prezentuje zarówno ikoniczne dla tego twórcy prace, jak: "Test" (1971), "Z mojego okna" (1978-1999), "Sztuka to potęga!" (1985), "Moje videomasochizmy" (1986), jak i mniej znane krótkie zapisy wideo z ostatnich lat. Zgromadzone w przestrzeniach CSW prace proponują narrację, z której wyłania się wizerunek artysty łączący w sobie eksperymentatora i analityka mediów z anarchizującym neodadaistą i zadeklarowanym nihilistą, spadkobiercę awangardowych tradycji z entuzjastą kulturowych peryferiów, jednego z najaktywniejszych animatorów życia artystycznego z twórcą bardzo osobistych narracji filmowych, bywalca międzynarodowych festiwali z rzecznikiem „progresywnej sceny łódzkiej”, zasłużonego pedagoga z kontestatorem instytucjonalnych hierarchii.Towarzyszący wystawie pokaz zrealizowanych przez Robakowskiego filmów o sztuce będzie dopełnieniem wizerunku artysty sytuującego się pomiędzy kinem a sztuką, historyka i teoretyka sztuki, zarówno w teorii, jak i praktyce filmowej, kształtującego własną wizję historii sztuki.
Wystawie Moje własne kino towarzyszyć będzie katalog, a także program filmowy i edukacyjny.
Wystawa Moje własne kino będzie prezentowana również w Centrum Sztuki Współczesnej ZNAKI CZASU w Toruniu od 20 października do 8 grudnia 2012.
Józef Robakowski (ur. w 1939 w Poznaniu) mieszka i pracuje w Łodzi. Artysta, historyk sztuki, autor filmów, zapisów wideo, cykli fotograficznych, rysunków, instalacji, obiektów, projektów konceptualnych. Teoretyk i nauczyciel akademicki. Studiował historię sztuki i muzealnictwo na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu oraz na Wydziale Operatorskim PWSFTT w Łodzi. W latach 1970-1981 był wykładowcą i kierownikiem Zakładu Fotografii i Reklamy Wizualnej w łódzkiej Szkole Filmowej, w latach 1983-1984 wykładał na Uniwersytecie w Łodzi. W 1995 ponownie podjął pracę w Szkole Filmowej, gdzie od 2002 jest profesorem i prowadzi pracownię działań multimedialnych. W latach 60. był współzałożycielem kilku grup artystycznych: Oko (1960), ZERO-61 (1961-1969) i Krąg (1965-1967). Inicjator i współzałożyciel Warsztatu Formy Filmowej (1970-1977) oraz Telewizyjnej Grupy Twórczej Stacja Ł (1991-1992). Od 1978 prowadzi Galerię Wymiany, miejsce spotkań alternatywy artystycznej i galerie-archiwum dysponującą imponującą kolekcją sztuki. Inicjator wielu wydarzeń artystycznych, m.in. w ramach Kultury Zrzuty organizował m.in. przeglądy kina niezależnego Nieme Kino na łódzkim Strychu (1983-1985) oraz Międzynarodowy Festiwal Video-Art-Clip (1987-1989). Indywidualne prezentacje artysty miały miejsce m.in. w: Muzeum Sztuki w Łodzi (2007) oraz Ludlow 38 w Nowym Jorku (2011).
Jego prace znajdują się w wielu publicznych i prywatnych kolekcjach w Polsce i za granicą.
- Autor: Lidia Zganiacz
- Odsłon: 1893
W Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi do 28.03.16 można oglądać wystawę jubileuszową z okazji 55-lecia muzeum - Pamięć utrwalona. Dary i nabytki Centralnego Muzeum Włókiennictwa w Łodzi z lat 2003 – 2014. Wystawa towarzyszy „15. Międzynarodowemu Triennale Tkaniny, Łódź 2016”.
Koncepcja wystawy zakłada pokazanie najciekawszych poznawczo i artystycznie nabytków muzeum z ostatnich lat, które stanowią początek nowych, bądź rozszerzenie już istniejących kolekcji. Zaprezentowane eksponaty są – z konieczności – tylko niewielką częścią zgromadzonych zbiorów. Ich wyboru dokonali kustosze odpowiedzialni za poszczególne działy.
Na wystawie pokazano około 600 różnorodnych obiektów, pochodzących ze wszystkich działów kolekcjonerskich muzeum: Biblioteki i Archiwum, Historii Włókiennictwa, Technik Włókienniczych, Tkaniny Artystycznej, Ludowej i Przemysłowej, Działu Odzieży oraz Skansenu Łódzkiej Architektury Drewnianej. Wśród nich znalazło się wiele rzadkich i cennych, będących unikatowymi w polskich zbiorach muzealnych. 
Z działu Archiwum wybrano na wystawę medale ostatnich edycji Międzynarodowego Triennale Tkaniny w Łodzi oraz zespół rękopisów Krystyny Kondratiuk – założycielki i pierwszej dyrektor muzeum.
Na wystawie znajdują się też archiwalia związane z kulturą i historią Łodzi oraz rozwojem przemysłu włókienniczego.
Uzupełnieniem archiwaliów są maszyny i przyrządy włókiennicze oraz zespoły katalogów i tkanin pozyskanych ze wszystkich znaczących, łódzkich firm włókienniczych, które po 1989 roku uległy likwidacji.
Można obejrzeć rownież kapy pluszowe, tkaniny żakardowe oraz dywany. Nie brakuje projektów autorskich znakomitych łódzkich artystów – projektantów tkanin przemysłowych – m. in. Bolesława Tomaszkiewicza, Haliny Ładanowskiej, Zofii Samoggy, Barbary i Henryka Kubików czy Zofii Rostad.
Obok kolekcji tkanin wytwarzanych w fabrykach włókienniczych zaprezentowano ludową twórczość rękodzielniczą – tkaniny i elementy ludowego stroju, m. in. tkaniny wykonane w reaktywowanych technikach tkackich, takich jak „perebora” i „sejpak” oraz kolekcję tkanin podwójnych.
W kolekcji współczesnej tkaniny artystycznej znalazły się przykłady tkanin unikatowych prezentowanych i nagradzanych podczas kolejnych edycji Międzynarodowego Triennale Tkaniny w Łodzi i na wystawach mu towarzyszących - Ogólnopolskiej Wystawie Tkaniny Unikatowej i Ogólnopolskiej Wystawie Miniatury Tkackiej.
Są to prace wybitnych twórców zagranicznych (Petera Horna, Annie Vriezen), jak i zaliczanych do światowej czołówki twórców polskich, m. in. Włodzimierza Cygana, Jolanty Rudzkiej-Habisiak, Andrzeja Rajcha czy Konrada Zycha.
Osobnym tematem wystawienniczym jest moda kobieca i męska, od II poł. XIX w. po czasy współczesne. Zaprezentowano odzież codzienną, stroje wieczorowe, ubiory plażowe, bieliznę oraz rozmaite akcesoria stroju.
Obok siebie pojawiły się ubiory znanych światowych marek (Chanel, Versace, Prada), a także polskich firm (m.in. Telimeny, Wólczanki, Monnari) i projektantów (m. in. Yulii Babich, Zygmunta Łukasiewicza, Arkadiusza Taraski).
Zbiory Skansenu Łódzkiej Architektury Drewnianej reprezentowane są przez płócienne makatki z wyhaftowanymi scenkami rodzajowymi i rymowanymi sentencjami.
Z uwagi na fakt, iż zdecydowana większość zgromadzonych w ostatnich latach przez muzeum zbiorów pochodzi z darów osób prywatnych, wystawa jest rodzajem podziękowania darczyńcom.
Oprac. st. kustosz Lidia Zganiacz
kurator wystawy
Pełna informacja - http://www.muzeumwlokiennictwa.pl/czasowe/1/540,pamiec-utrwalona-dary-i-nabytki-centralnego-muzeum-wlokiennictwa-w-lodzi-z-lat-2003-2014.html