Historia el.

Autor: Anna Leszkowska

Opublikowano: 26 listopad 2020

Odsłon: 1131

Po upływie 30 lat od dojścia do władzy przywódców Solidarności nadszedł czas na bilans. W tym celu musimy zrozumieć, czym był realny socjalizm i jak powstał ruch społeczny zrodzony z protestu w sierpniu 1980 roku.

Pod koniec wojny, wśród ruin i cmentarzysk milionów pomordowanych, nielicznym z początku i często odizolowanym komunistom udało się zorganizować Polaków do odbudowy kraju.
Pomimo niedociągnięć, Polska Ludowa przywróciła nie tylko dumę narodową, ale także żywotność kulturową i społeczną, która miała wielokrotnie się przejawiać po 1945 roku. Paradoksem tej historii było to, że po ponad 30 latach realnego socjalizmu system ten wytworzył opozycyjny związek zawodowy.

Narodziny Solidarności były chaotyczne, jednak były nie przyczyną, ale konsekwencją kryzysu spowodowanego niedocenianiem potrzeb tworzonych przez socjalizm. Nieświadomość wielu socjalistycznych przywódców co do rezultatów wychwalanych przez nich zasad doprowadziła do coraz większych nieporozumień, potem niezadowolenia, a w końcu buntu. Eskalacja ta stworzyła ogromną szansę dla Stanów Zjednoczonych i sił kapitału, które dążyły do zmiany relacji kapitał- -praca istniejących na świecie od 1945 roku. Wykorzystały do tego luki systemu, bo komuniści, choć otrzymali liczne ostrzeżenia: NRD 1953, Polska i Węgry 1956, Czechosłowacja 1968 itd., nie wyciągnęli wniosków z efektów ogromnego postępu kulturalnego, nie docenili też celów przeciwnika, za to przeceniali spójność i siły obozu socjalistycznego.

Mimo że wiele kadr PZPR skorzystało z możliwości kształcenia i awansu społecznego, jakie otworzył nowy ustrój, często zachowały przedsocjalistyczną mentalność, indywidualistyczną kulturę drobnego przedsiębiorcy i fascynację blichtrem zachodniego społeczeństwa. Walka klas nie jest drogą usłaną różami, to prawdziwa wojna. Zamiast zgodzić się na skonfrontowanie przyzwyczajeń z nową sytuacją, z jej wyzwaniami, wielu przywódców partyjnych umościło się w niej wygodnie, uznając swoją pozycję za ostateczną.

Paryska odsłona

Wspomnienia jednego z liderów francuskiego związku zawodowego CGT, Jeana-Pierre’a Page’a, z pochodzenia, przez matkę, Polaka, pomagają zrozumieć proces, który doprowadził do odejścia Solidarności od jej pierwotnej bazy pracowniczej.
CGT, Powszechna Konfederacja Pracy, powitała najpierw delegację oficjalnych polskich związków zawodowych, Centralnej Rady Związków Zawodowych, latem 1980 roku, kiedy już rozpoczęły się strajki w Stoczni im. Lenina. Dla tych związkowców, członków PZPR, sytuacja pozostawała pod kontrolą i nie było czym się martwić. Rok później, w październiku 1981 roku, to już Solidarność przybyła do francuskich związków zawodowych. Jean-Pierre Page w przedmowie do francuskiego wydania tej książki tak to opisywał:

„Otrzymałem telefon od Georges’a Séguy. Powiedział, że przywódca Solidarności Lech Wałęsa przyjeżdża do Paryża. To nie były już tylko strajki, które się zwielokrotniły, ale pojawienie się tego, co nazwano niezależnym związkiem zawodowym. Wkrótce mieliśmy odkryć, że nie był aż taki niezależny! Sekretarz generalny CGT poinformował mnie, że wszystkie francuskie konfederacje związkowe zamierzają powitać delegację Solidarności na lotnisku Orly i że moja obecność jest potrzebna. W tym dniu pojechałem po Lecha Wałęsę, Bronisława Geremka i całą delegację, aby zabrać ich z samolotu na konferencję prasową w obecności liderów ZZ CGT, CFDT, CFTC, FO, FEN. (…)

Tego dnia pojawiło się wiele otwierających oczy niespodzianek. Ujawniły one myśli Wałęsy oraz intelektualistów, którzy mu towarzyszyli, a raczej go pilnowali. Dyskusja, naznaczona wymijającymi odpowiedziami, była intensywna, ale pozostawiła uczestników w wielkim zakłopotaniu. Działaczki CGT osłupiały, kiedy Wałęsa wyjaśnił im swoją koncepcję roli kobiety: matka w rodzinie, dobra katoliczka, ograniczona do zadań domowych: dzieci, gotowania, sprzątania. Wydawało się to tym bardziej szokujące, że w zasadzie Solidarność narodziła się z powodu zwolnienia robotnicy i działaczki, Anny Walentynowicz. W rzeczywistości, jak zobaczymy później, było to nie przejęzyczenie, ale głębokie przekonanie Wałęsy. Dla wielu takie widzenie spraw było niespodziewane. Media przecież tyle trąbiły na temat nowoczesności i odnowy uosabianej przez ten związek zawodowy!

A to było akurat to, Solidarność. A co z samorządnością i z kontrolą pracowniczą w przedsiębiorstwach, jak on to widział? W tym czasie dużo debatowano na te tematy w CGT i CFDT, były nawet pewne próby z samorządnością. A dla niego i jego towarzyszy to wszystko było bardzo niejasne, był to bardziej frazes, hasło niż cokolwiek innego.
Wieczorem, na kolacji, sytuacja stała się wręcz surrealistyczna! Wobec demonstrowanej przez Wałęsę ignorancji historycznej, Henri Krasucki (1924-2003, członek Biura Politycznego Francuskiej Partii Komunistycznej, Sekretarz generalny CGT od 1982 r.), który reprezentował kierownictwo CGT, w końcu dał mu wykład na temat historii Polski. Tymczasem my rozmawialiśmy z Geremkiem, Mazowieckim, Cywińskim. Nasza wymiana zdań wkrótce przybrała charakter polityczny. Na nasze pytania dotyczące kierunków rozwoju Solidarności ich odpowiedzi były bardzo jasne. Sprawy czysto związkowe nie były głównym przedmiotem ich zainteresowania, a nawet wcale się nimi nie interesowali. Ważna była władza, a tym samym zmiana ustroju. Dla naszych rozmówców Solidarność była więc tak naprawdę koniem trojańskim i niczym więcej. Podobnie jak Bronisław Geremek inni członkowie delegacji należeli kiedyś do PZPR.
Nasza dyskusja nie toczyła się według norm dyplomatycznych, ich zamiary były jasne, tak jak środki polityczne, jakimi dysponowali. Później odkryto, że oprócz środków politycznych istniało znaczące międzynarodowe wsparcie finansowe. Co do CGT, oni uznali, że musimy wybrać: z nimi, tak jak to zrobiła CFDT, albo przeciw nim! (…)

Solidarność nie pojawiła się ot tak, nagle, na spokojnej scenie, jej narodziny umożliwiła powolna ewolucja społeczeństwa. Ukryte motywacje jej przywódców były bardziej polityczne niż związkowe. Od samego początku uzyskała bezwarunkowe międzynarodowe poparcie najbardziej antykomunistycznych związków zawodowych, które również zapewniały o swoim apolitycznym i rzekomo niezależnym, czysto związkowym charakterze. Spieszyły jej z pomocą. Nie było w tym właściwie nic nowego, bo już w roku 1956 Międzynarodowa Konfederacja Wolnych Związków Zawodowych (obecnie przekształcona w Międzynarodową Konfederację Związków Zawodowych) z pomocą AFL-CIO i CIA zebrała kwotę 850 tys. dolarów na sfinansowanie węgierskiego funduszu solidarności . Więc były precedensy...”.

Rozbieżne cele

W ciągu 10 lat, jakie upłynęły od momentu, w którym strajkujący robotnicy gdańscy zażądali rozszerzenia zdobyczy socjalnych przyniesionych przez socjalizm, przeszliśmy do ideologicznego, a następnie politycznego upadku tzw. obozu pokoju. Robotnicy polskich stoczni, kopalń czy przemysłu stalowego po okresie strajków, demonstracji, stanu wojennego, represji, działań nielegalnych ustąpili miejsca intelektualistom i ekonomistom, którzy mieli dojścia na zachodnie salony. Następnie w ciągu kilku miesięcy doszło do wstrząsu społecznego, z którego skutkami narody Europy Wschodniej do dziś się nie uporały.

W PZPR część kadr, głównie aparatu gospodarczego, skorzystała z okazji, jaką było powstanie Solidarności, aby realizować swoje pomysły, które miały na celu wcale nie obronę osiągnięć socjalizmu, czyli publicznej własności środków produkcji, lecz przeciwnie – likwidowanie ich. Z kolei doradcy Solidarności, którzy wspinali się po szczeblach drabiny społecznej często dzięki PZPR lub korzystając z jej pasów transmisyjnych, zrywali z nią wraz z rozwojem swoich kontaktów i sieci popleczników na Zachodzie, zawężaniem się możliwości rozwoju własnej kariery oraz rosnącą biernością systemu, co popchnęło ich do przechodzenia od rewizjonizmu, przez trockizującą lewicowość, następnie socjaldemokratyzm, do wizji socjalliberalnej, a na końcu czysto liberalnej.

W partii, podobnie jak w Solidarności, pojawiło się środowisko, które kierowało system ku czemuś mdłemu i kompatybilnemu z postkeynesowskim kapitalistycznym Zachodem. Inni marzyli wprost o liberalizmie związanym z ponadnarodową Europą, z NATO, pod amerykańskim przywództwem. Co stało się realistyczne od momentu, gdy Reagan przyjął kurs na nową zimną wojnę, ZSRR został wepchnięty w afgańską pułapkę zastawioną przez Zbigniewa Brzezińskiego i gdy ogłoszenie stanu wojennego w Polsce dopełniło w oczach wielu opozycjonistów delegitymizacji idei odnowy socjalizmu.

Ta ewolucja ograniczała się właściwie do warstwy intelektualistów, podczas gdy ludność była coraz bardziej zdezorientowana, z jednej strony zafascynowana pozornym bogactwem mieszkańców państw zachodnich, choć z drugiej nie życzyła sobie likwidacji zabezpieczeń społecznych, jakie przyniósł realny socjalizm. To w tym kontekście masowa Solidarność robotnicza lat 1980 i 1981 rozpadła się po ogłoszeniu stanu wojennego, zostawiając po sobie dość odizolowane podziemne grupki, czasem bardziej robotnicze, czasem bardziej inteligenckie.

Trzeba także wziąć pod uwagę Kościół, podzielony na pragmatyków powściągliwych w obliczu „dekadencji moralnej” Zachodu i radykalnych antykomunistów. Watykan wpadł w tym okresie w ręce Opus Dei i był pod wpływem zamożnego Kościoła niemieckiego. Wybrano polskiego papieża, który, chociaż cechował się wrażliwością społeczną, był silnie antykomunistyczny – stąd jego zbliżenie z Reaganem. Sytuacja międzynarodowa popychała z kolei kapitał do zdobywania nowych rynków, bo od połowy lat 70. był on w kryzysie, zagrożony zmniejszaniem się stopy zysku.
Grupy interesu, które kapitaliści finansowali, odgrywały istotną rolę w Polsce i poza nią. Nie można też pominąć wpływu polskiej emigracji, od dawna zdominowanej przez zwolenników Polski tradycjonalistycznej, która po 1945 roku prawie zniknęła, ale na Zachodzie wciąż cieszyła się poparciem najbardziej reakcyjnych kręgów.

Zachodnie lobbies i fundacje interesowały się wszystkim: uniwersytetami, mediami, środowiskami ekonomistów, polskimi stypendystami na Zachodzie, a także związkami zawodowymi. Odrzucano często racjonalne i obiektywne podejście. Używano do propagandy też prawie wszystkiego, od najbardziej etnocentrycznego i emocjonalnego nacjonalizmu po różne odcienie konserwatyzmu i powierzchownego goszyzmu, izolując, marginalizując i bojkotując tych, którzy temu prądowi stawiali opór, tym bardziej że stan wojenny przyczynił się do delegitymizacji systemu i polaryzacji zachowań.

Pożegnanie ideałów

Mało która w historii siła twierdząca, że opiera się na ruchu związkowym, a nawet na samorządności pracowniczej, otrzymywałaby aż takie wsparcie środowisk konserwatywnych. Sprawiedliwość społeczna, prawo udziału pracowników w zarządzaniu przedsiębiorstwem, niezależność związkowa – wszystko to zostało wykorzystane i zapomniane, jak tylko zaczęto dochodzić do władzy. Elity wolały marzyć o swobodzie podróżowania, nowoczesności, inwestycjach zagranicznych, swobodzie przedsiębiorczości, otwartych rynkach, dobrobycie, efektywności, kompetencji, Europie, nie precyzując jednak, co to oznacza.

Niezależnie od tego, czy tym, którzy wówczas byli chronieni przed konkretnymi skutkami walki klas, podobało się to, czy nie, imperializm nie zniknął i dążył do zmiany układu sił powstałego po II wojnie światowej. Wykorzystywał zaś zbiurokratyzowanie coraz bardziej tracącego oddech realnego socjalizmu, karierowiczostwo i dążenie do „dogonienia Ameryki”. Popieraniu Solidarności towarzyszyła ofensywa ideologiczna mająca na celu stopniowe zdyskredytowanie ideałów socjalizmu i postępu społecznego, choć w latach 80. wiele artykułów w prasie podziemnej pokazywało, że nadal dominują one w poglądach dołów opozycyjnych, w tym tych najbardziej antykomunistycznych. Nigdy przed rokiem 1989, poza wąskimi kręgami intelektualnymi, nie mówiono o promowaniu wartości neoliberalnych, co najwyżej używano terminu „rynek”, ostrożnie unikając słowa „kapitalizm”.

Rola CIA

Nie można pisać o historii Solidarności, nie wspominając o roli AFL-CIO, Amerykańskiej Federacji Pracy-Kongresu Przemysłowych Związków Zawodowych, której aparat był od początku zimnej wojny ściśle związany z establishmentem waszyngtońskim. Przewodniczący AFL-CIO, Lane Kirkland, był skrajnym antykomunistą, który wycofał się z krajowych obowiązków i poświęcił departamentowi międzynarodowemu federacji oraz realizowaniu ekspansjonistycznych strategii USA.

Środki finansowe amerykańskiego związku zostały uruchomione już w 1980 roku za pośrednictwem Polish Workers Aid Fund. Kirkland uznał, że „kwestia polska nie jest wewnętrznym polskim problemem”. Wykorzystywał swoje kontakty z CIA i wielkim biznesem w ścisłej współpracy z Irvingiem Brownem, który kierował biurem AFL-CIO w Europie. David Dubinsky, członek Rady Wykonawczej AFL-CIO, powiedział, że jego związek powinien zostać nazwany AFL-CIA. Irving Brown zresztą odegrał po wojnie ważną rolę w antykomunistycznym rozłamie ZZ CGT we Francji, który doprowadził do powstania ZZ CGT-FO (FO, czyli Force Ouvrière, Siła Robotnicza). Już w tym czasie dowożenie walizek dolarów miało osłabić CGT i CGIL, Włoską Powszechną Konfederację Pracy, podczas gdy DGB, Federacja Niemieckich Związków Zawodowych, utworzona pod egidą amerykańskich władz okupacyjnych, wspierała AFL-CIO.
Irving Brown wiele lat później przyznał, że jako agent CIA, w dużej mierze finansowany przez CIA, firmy i administrację amerykańską, przyczyniał się do powstawania frakcji związków zawodowych. Wraz z Jayem Lovestone’em odegrał kluczową rolę w powstaniu rozłamowej organizacji antykomunistycznych związków zawodowych, doprowadzając w 1949 roku do oderwania się od Światowej Federacji Związków Zawodowych (WFTU) tzw. Międzynarodowej Konfederacji Wolnych Związków Zawodowych (ICFTU), która stała się zalążkiem utworzonej w 2006 roku Międzynarodowej Konfederacji Związków Zawodowych (ITUC).

Nic dziwnego, że po antykomunistycznych manewrach w Europie Zachodniej ci bardzo szczególni związkowcy zaczęli się troszczyć o Europę Wschodnią. George Cabot Lodge, milioner, pracownik naukowy i ambasador USA, zauważył: „Dzisiejszy mało znany związkowiec może być jutrzejszym premierem lub prezydentem”.
AFL-CIO skorzystała również z poparcia National Endowment for Democracy , utworzonej przez Ronalda Reagana w 1983 roku, aby jego zdaniem, „zrobić to, czego CIA nie mogła zrobić”. George Meany, poprzednik Kirklanda, już wcześniej założył American Institute for Free Labor Development (AIFLD), dysponujący środkami finansowymi przeznaczonymi na penetrację ruchów związkowych.

W połowie lat 70. wiele osób z różnych krajów Europy Wschodniej skorzystało ze szkoleń Departamentu Pracy USA. Wszystkie te programy zostały zainicjowane już w latach 50. przez nazistowskiego generała Reinharda Gehlena, który stanął na czele zachodnioniemieckiej służby szpiegowskiej i miał otrzymywać na takie działania około 6 mln dolarów rocznie.

Ważny był udział AFL-CIO i prozachodniego reformistycznego międzynarodowego ruchu związkowego w przejęciu Solidarności, a także pomoc CFDT, Francuskiej Demokratycznej Konfederacji Pracy. Wiemy dziś, o jak istotne sumy chodziło, nawet jeśli wiele pozostaje jeszcze do odkrycia. Ostatecznie zarówno w Polsce, jak i na świecie Solidarność była jednym z instrumentów osłabienia walki o prawa pracujących, wzmocnienia polityki antyspołecznej oraz quasi-religijnej promocji NATO, UE i zachodniej polityki interwencji wojskowej, ze szkodą dla suwerenności narodów.

Bilans „zwycięstwa”

Ile milionów Polaków musiało wyemigrować, jaki drenaż mózgów nastąpił od czasu zwycięstwa liderów Solidarności? I co się stało z milionami jej członków z roku 1980? Te kwestie pozostają do omówienia. Przy sporządzaniu bilansu ery Solidarności trzeba będzie je uwzględnić. W naszej książce staramy się prześledzić, co sprawiło, że Polska wbrew woli weszła w świat, na który nie była przygotowana, co pokazują, jeśli dobrze je przeanalizować, wybory z czerwca 1989 roku, podważające legendę Solidarności.

Rozbicie obozu Solidarności po 1989 roku, nawet jeśli opierało się na rywalizacji jednostek i celowo niejasnych zasadach politycznych, nie mogłoby nastąpić, gdyby sytuacja była dobra i zostałby zagwarantowany postęp społeczny. Ale prawdą jest też, że obóz związkowy z przeciwnej strony, czyli OPZZ, był w trudnej sytuacji, sabotowany od wewnątrz przez liberalną ekipę PZPR, która przejęła ster w końcu lat 80. Mimo, że były organizacjami kilkumilionowymi – Solidarność w roku 1980 i OPZZ w 1989 – oba związki po 1989 roku jednocześnie stopniały jak śnieg na słońcu. Dziś to jedynie skromny aparat, najczęściej uzupełniony siecią działaczy w kilku zakładach pracy.
To samo zjawisko można zresztą zaobserwować w większości krajów, gdzie wyrzeczenie się walki klasowej przez przywódców związkowych doprowadziło do utraty ich legitymacji i reprezentatywności, nawet jeśli WFTU, mającej komunistyczne korzenie, udało się odbudować część swojej siły, skoro obecnie liczy 100 mln członków w 135 krajach – wobec reformatorskiej ITUC, która przez pewien czas marzyła o byciu jedynym związkiem zawodowym na świecie. Siłą ITUC i ETUC, Europejskiej Konfederacji Związków Zawodowych, pozostaje ich zdolność do finansowania liderów związkowych na całym świecie, dzięki środkom, które otrzymują od lobbystów, fundacji, instytucji publicznych i prywatnych, na szczeblu krajowym, europejskim i światowym.
Bruno Drwęski

Powyższy tekst jest przedmową autora do wydania polskiego. O książce pisaliśmy w SN 11/20 - Zagrabiona historia Solidarności

Śródtytuły i wyróżnienia pochodzą od Redakcji SN.

Autor: Anna Leszkowska

Opublikowano: 25 wrzesień 2017

Odsłon: 1850

Kobiety w dziejach cywilizacji dość późno pojawiły się w polityce. Wprawdzie już w starożytności odnajdujemy bezwzględne władczynie jak królowa Egiptu Hatszepsut, mądra żona Peryklesa Aspazja, czy przebiegła i odważna Kleopatra, ale świat intryg, trudnych negocjacji czy długoletnich wojen był zdominowany przez mężczyzn. 

Dwie wojny światowe, które wstrząsnęły światem w XX wieku odmieniły tą sytuację. Kobiety zastąpiły mężczyzn na stanowiskach pracy, wywalczyły sobie prawa wyborcze, zaczęły powszechnie zdobywać wykształcenie i coraz wyżej wspinać się po szczeblach kariery politycznej.
Niektóre z nich tak zachwyciły siłą charakteru, konsekwencją realizacji decyzji czy zdolnością przewidywania nawet najbardziej zatwardziałych antyfeministów, że panowie nadali im tytuł „żelaznych dam”. Wprawdzie jest on zazwyczaj kojarzony z brytyjską panią premier Margaret Thatcher, ale nie ona jedna i pewnie nie ostatnia została nim obdarzona. I nie ona pierwsza.

Dziewczyna z Kijowa

Golda Meir, premier Izraela, przyszła na świat w 1898 roku jako Golda Mabowicz, córka drobnego przedsiębiorcy z Kijowa. Rodzinie nie w smak była sytuacja zagrożenia i widmo nieustannych pogromów, dlatego energiczny ojciec w 1906 roku przeniósł się do USA, do miasta Milwaukee w stanie Wisconsin. Zgodnie z tradycją żydowską, 14-letnią Goldę usiłowano zaręczyć, a następnie wydać za mąż za kawalera, który nie przypadł jej do gustu. Nie bacząc na obowiązek posłuszeństwa, zbuntowana czternastolatka uciekła z domu i zamieszkała u swojej siostry Szejny w Denver w Kolorado, gdzie w następnym roku poznała swego przyszłego męża Morrisa Meyersona. Dość szybko zetknęła się także z ideą socjalistycznego syjonizmu i systemem kibuców, który bardzo jej odpowiadał.

W 1921 wraz z mężem i siostrą udała się do Palestyny i zamieszkała w kibucu Merchawja, obecnie znajdującym się w północnym Izraelu. Od samego początku zaczęła aktywnie działać na niwie polityki, współtworząc Socjaldemokratyczną Robotniczą Partię Izraela (znaną później jako Mapai) i Powszechną Organizację Robotników Żydowskich w Ziemi Izrael (Histadrut), która stając się związkiem zawodowym postawiła sobie za cel obronę paw pracowniczych Żydów zatrudnionych w brytyjskim Mandacie Palestyny.

W okresie II wojny światowej uczestniczyła w negocjacjach z władzami brytyjskimi na temat przyszłości ziem zamieszkałych przez Żydów w Palestynie, powołując się na obietnice lorda Balfoura z 1917 roku o utworzeniu niepodległego państwa żydowskiego na obszarze mandatu brytyjskiego. Nie stroniła także od rozmów z radykalnymi syjonistami spod znaku Hagany, choć nie do końca popierała ich działalność terrorystyczną, zwalczaną przez Brytyjczyków.
W krótkim czasie stała się na tyle znanym politykiem, że pierwszy premier Izraela Dawid Ben Gurion zaprosił ją do współpracy. Co więcej, jej podpis znajduje się pośród 24 innych pod Deklaracją o Ustanowieniu Państwa Izrael z 14 maja 1948 roku i jest jedynym podpisem kobiecym.
Dzień później połączone siły Egiptu, Syrii, Libanu, Iraku i Transjordanii (obecnie Jordanii) dokonały zbrojnej napaści na nowo powstałe państwo, chcąc unicestwić je na samym początku jego istnienia. Dzięki pomocy krajów socjalistycznych, głównie dostaw broni z ZSRR i Czechosłowacji, udało się zapobiec katastrofie. Dzięki swoim sympatiom została pierwszym ambasadorem Izraela w Moskwie i od samego początku zaangażowała się w sprawy emigracji rosyjskich Żydów do nowej ojczyzny. Widok tłumu jej moskiewskich rodaków demonstrujących pod ambasadą Izraela został nawet upamiętniony na 10-szeklowym banknocie, wyemitowanym w 1985 roku.

W latach 50. była bliską współpracownicą premiera Ben Guriona jako minister pracy, a następnie szefowa resortu spaw zagranicznych. To właśnie wtedy jej przełożony zasugerował zmianę nazwiska na bardziej żydowskie i odtąd stała się Goldą Meir (od hebrajskiego czasownika meir- płonąć).

W 1969 roku została szefową państwa. Był to dość trudny okres dla Izraela atakowanego głównie przez Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny (LWP) i blisko z nim współpracujący Czarny Wrzesień. To właśnie oni dokonali okrutnego mordu izraelskiej ekipy sportowej na igrzyskach olimpijskich w Monachium w 1972 i Golda Meir wydała osobiście rozkaz likwidacji terrorystów. Dzięki temu zyskała tytuł Żelaznej Damy Izraela.

W roku następnym szczęście odwróciło się od pani premier. Podczas narady wojennej z generałami Mosze Dajanem i Dawidem Elazarem przyjęła propozycję tego pierwszego i powstrzymała się od wojny prewencyjnej przeciw krajom arabskim, choć wywiad ostrzegał ją o możliwości inwazji. W październiku 1973 podczas święta Yom Kippur rzeczywiście koalicja arabska podjęła próbę wymazania młodego państwa z mapy Bliskiego Wschodu, ale dzięki doskonałym dowódcom atak został odparty. Golda Meir odeszła jednak ze świata polityki, choć po dzień dzisiejszy cieszy się ogromną popularnością w swojej ojczyźnie. Zmarła w 1978, kilka lat po swojej rezygnacji.

Azjatyckie perły

Dwie południowoazjatyckie panie premier również zasługują na miano żelaznych dam. Łączy je zresztą wiele cech wspólnych, jak bliskość geograficzna, sprawowanie władzy w podobnych okresach, entuzjastyczny stosunek do ruchów krajów niezaangażowanych oraz fakt, iż stanęły na czele rządów w krajach, w których kobiety nie cieszyły się, a nawet i dzisiaj nie cieszą zbyt wysoką pozycją społeczną.

Sirimavo Bandaranaike (1916- 2000) trzykrotnie stawała na czele rządu. Po raz pierwszy w 1960 roku, niedługo po zamordowaniu jej męża Solomona Bandaranaike przez ortodoksyjnego mnicha buddyjskiego, który dał upust swej frustracji z powodu zbyt lewicowych reform, jakie zostały przeprowadzone na Cejlonie (obecnie Sri Lanka). Tym samym została pierwszą kobietą premier na świecie.
Rodzice przyszłej pani premier zadbali o wykształcenie córki. Wprawdzie oficjalnie wyznawała buddyzm, kształciła się szkole klasztornej u św. Brygidy w Kolombo, natomiast jej mąż ukończył studia prawnicze w Wielkiej Brytanii i przez pewien czas praktykował nawet jako adwokat w Londynie. Oboje mieli dość radykalne poglądy, głównie w sprawie koniecznych reform w byłej brytyjskiej kolonii.

Po śmierci męża pani Bandaranaike kontynuowała proces nacjonalizacji wielkiego przemysłu, zwłaszcza zakładów przetwórczych ropy naftowej, banków, szkół - również tych prywatnych, oraz likwidacji brytyjskich baz lotniczych i morskich na wyspie. Odebrała językowi angielskiemu status głównego języka urzędowego na rzecz syngaleskiego, ale temu nieoczekiwanie sprzeciwili się Tamilowie, największa mniejszość etniczna Sri Lanki, którzy poczuli się kulturowo zagrożeni przez dominującą większość - Syngalezów.
Niestety, to za jej rządów zaktywizował się ruch Tamilskich Tygrysów, który począł nękać państwo groźnymi zamachami terrorystycznymi. Eksplozje, wzmocnione patrole wojskowe stały się obrazem życia codziennego Sri Lanki, co znacznie pogorszyło wizerunek kraju na arenie międzynarodowej. Jednak pani premier twardo walczyła o władzę i swą ostatnią, trzecią kadencję zakończyła w 2000 roku na parę miesięcy przed śmiercią.

Co ciekawe, jej dzieci także połknęły politycznego bakcyla. Córka Chandrika Kumaratunga przez krótki okres była premierem, a następnie w latach 1994 - 2005 piastowała godność prezydenta, a syn Anura sprawował na przełomie stuleci funkcję przewodniczącego parlamentu.

Nieco inaczej przebiegała kariera Indiry Gandhi (1917- 84), która dwukrotnie stała na czele ogromnego państwa na subkontynencie indyjskim. Co więcej, dopiero po śmierci doczekała się prawdziwego uznania przez międzynarodową społeczność. W 1999 została uznana w plebiscycie BBC za kobietę tysiąclecia, a w 2001 przez kanał India Today za największego premiera Indii.
Zainteresowanie polityką odziedziczyła zapewne po ojcu. Jawaharlal Nehru był pierwszym premierem niepodległych Indii, wykształconym w Wielkiej Brytanii, choć za młodu za działalność niepodległościową często osadzany był w więzieniach. Toteż dzieciństwo przyszłej pani premier wcale nie wyglądało różowo i bardzo często wraz z matką cierpiały niedostatek.
Udało się jednak córce zdobyć wyższe wykształcenie w Viswa Bharati University w Kalkucie, a następnie podczas pobytu w Anglii uzupełnić studia w Oksfordzie. W pewnej mierze pomogła jej w tym polityka władz brytyjskich, która zmierzała do stworzenia elity hinduskiej, przychylnej obcej dominacji.

Jeszcze przed II wojną światową stała się aktywistką Indyjskiego Kongresu Narodowego, największej partii w kraju, w której władzach zasiadała od 1955 roku. Po śmierci ojca (1964) została przywódczynią partii oraz premierem (1966).
Przez parę pierwszych kadencji (1966 -77) starała się prowadzić politykę niezależną od interesów wielkich mocarstw, wyraźnie jednak sympatyzując ze ZSRR, co wzbudzało niepokój USA i Wielkiej Brytanii. W czasie sprawowania przez nią władzy musiała się jednak borykać z problemami zewnętrznymi, jak konflikt z Chinami o tereny pograniczne w Himalajach czy Pakistanem, który otaczał Indie z zachodu i wschodu (Pakistan Wschodni). Była zainteresowana współpracą z państwami Bliskiego Wschodu, choć niepokoił ją prozachodni zwrot w Egipcie po śmierci Gamala Abdel Nasera i objęcia funkcji prezydenta przez Anwara as- Sadata, a także niechęć innych państw islamskich do Indii w kwestii konfliktu z Pakistanem.

Sytuacja uległa zaostrzeniu, gdy w 1974 roku Indie zdetonowały pierwszą bombę atomową w Pokhran na pustyni Thar, dość blisko terytorium Pakistanu. Prezydent tego kraju Zulfikar Ali Bhutto uznał to wydarzenie za wyraźnie wrogą demonstrację siły. A gdy w 1975 roku doszło do rozpadu Pakistanu i w jego wschodniej części ukonstytuowało się, przy militarnej pomocy Indii, nowe państwo Bangladesz, oba kraje zaczęły pałać do siebie prawdziwą nienawiścią.
Ponadto Libia, Jordania, Kuwejt, Arabia Saudyjska i ZEA uznały indyjską „bratnią pomoc” za prawdziwy zamach na islam i ograniczyły kontakty z tym krajem do minimum. Rozłam w łonie islamu na sunnitów i szyitów pomógł jednak pani premier przetrwać ten trudny czas. Trzy czwarte ropy naftowej otrzymywała bowiem od szacha Iranu Mohammada Rezy Pahlawiego.

Jednocześnie nacjonalizowała największe komercyjne banki i firmy naftowe, jak Indian Oil Corporation (IOC), Hindustan Petroleum Corporation (HPCL) czy Bharat Petroleum Corporation (BPC). W okresie amerykańskiej interwencji w Wietnamie wspierała Wietkong, a na kontynencie afrykańskim państwa o orientacji socjalistycznej. Prezydent USA Richard Nixon nazywał ją „czarownicą”, a po aneksji Sikkimu do Indii nastąpił również wzrost napięcia na linii Delhi - Pekin.

Podczas drugiej kadencji kontynuowała politykę niezaangażowania, okazując wyraźną sympatię dla ZSRR. W tym okresie popadła jednak w konflikt z separatystami sikhijskimi. Chcąc okiełznać ich ruch, w 1984 przeprowadziła operację wojskową „Niebieska Gwiazda”, polegającą na ataku na Złotą Świątynię w Amritsarze, w Pendżabie, najważniejsze miejsce kultu Sikhów. W odwecie 31 października 1984 roku została zamordowana w swoim własnym domu przez dwóch Sikhów z jej własnej ochrony.

Prawdziwa Żelazna Dama

Margaret Thatcher (1925-2013) była najdłużej sprawującym swą funkcję premierem Wielkiej Brytanii w XX wieku. Podobnie jak jej poprzedniczki, była starannie wykształcona, ukończyła bowiem dwa kierunki studiów: chemię i prawo. Ten ostatni zresztą w ekspresowym tempie, gdyż już po roku nauki przystąpiła do egzaminów adwokackich.

Od samego początku ujawniała swoje konserwatywne poglądy. Opowiadała się za karą chłosty i była przeciwniczką zniesienia kary śmierci. W 1961 roku, wbrew oficjalnemu stanowisku partii, głosowała za przywróceniem chłosty, ale sprzeciwiała się penalizacji homoseksualizmu. Zapewne miała żywo w pamięci samobójstwo Alana Turinga, wybitnego matematyka, którego skazano za to „zboczenie” na przymusową kurację hormonalną, która wpędziła go w depresją. Opowiedziała się również za legalizacją aborcji, przez co naraziła się anglikańskim duchownym.

Na początku lat 70., sprawując urząd ministra edukacji, wydatnie ograniczyła dotacje dla szkół, w tym finansowanie bezpłatnego mleka dla dzieci w szkołach. Została więc okrzyknięta „złodziejką mleka”.
W 1976 roku wygłosiła w ratuszu w Kensington płomienną mowę o dążeniach ZSRR do dominacji na świecie, za co radziecka gazeta „Krasnaja Zwiezda” (Czerwona Gwiazda) nadała jej przydomek Żelaznej Damy.

Po objęciu urzędu premiera w 1979 podjęła bezwzględną walkę z Irlandzką Armią Republikańską (IRA), doprowadzając do głodówki uwięzionych członków tej organizacji. Bobby Sands, jeden z nich, zaocznie wybrany radnym stał się symbolem oporu przeciwko obecności Brytyjczyków w Irlandii Północnej. Wraz z nim zmarło dziewięciu innych bojowników, którym odmówiono statusu więźniów politycznych.
Coraz większe niezadowolenie zaczęła budzić jej polityka gospodarcza. Za jej kadencji podatek VAT został podniesiony do 15%. W 1979 na spotkaniu Rady Europy wyraziła swój sceptycyzm w sprawie przyszłości EWG i stwierdziła, że członkostwo w tej organizacji zbyt wiele kosztuje brytyjskich podatników. I, o dziwo, uzyskała obniżkę składek członkowskich.

W polityce zagranicznej opowiadała się za antyradzieckim kursem prezydenta USA Ronalda Reagana. Poparła także amerykańskie bombardowanie obozów terrorystycznych w Libii w 1986 (pomimo potępienia tego czynu przez ONZ), a już przed samym końcem swych rządów w 1990 amerykańską interwencję w Kuwejcie, podstępnie zawłaszczonym przez Irak.
Wcześniej, w 1982 roku skutecznie odparła inwazję Argentyny na Falklandy. Co ciekawe, wprawdzie archipelag znajduje się nieopodal wybrzeży Ameryki Południowej, nigdy nie należał do tego państwa i atak został odebrany na świecie jako polityczne fanaberie rządzącej w nim junty. A był to pierwszy atak na terytorium brytyjskie od czasów II wojny światowej!

Natomiast w 1984 roku złożyła wizytę w Pekinie i doprowadziła do porozumienia w spawie Hongkongu. Według ustaleń, dawna kolonia brytyjska miała zostać przejęta przez ChRL w 1997 roku, ale liberalne prawo, jakie w nim obowiązywało miało pozostać w mocy do 2047 roku w myśl zasady „jeden kraj, dwa systemy”.

Sympatycznie odnosiła się do Polski i „Solidarności”. Nawet podczas oficjalnej wizyty w naszym kraju nie omieszkała spotkać się z Lechem Wałęsą i wyrazić swe poparcie dla niezależnych związków zawodowych. U siebie jednak nie była już taka prospołeczna.
W 1984 uznała większość brytyjskich kopalń węgla kamiennego za nierentowne. Pomimo gróźb potężnego związku zawodowego górników i co bardziej radykalnych członków Partii Pracy zamknęła niemal wszystkie kopalnie, a tylko kilkanaście, najbardziej obiecujących … sprywatyzowała. I z bezwzględnością łamała strajki, jakie przetoczyły się przez cały kraj.

Polacy nie zapomnieli o jej wsparciu w trudnym okresie stanu wojennego i gorzkich latach 80. Margaret Thatcher była honorową obywatelką Krakowa, Poznania i Gdańska, a także otzymała doktoraty honoris causa Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu i Uniwersytetu Łódzkiego.
Leszek Stundis

 

 

 

Autor: Anna Leszkowska

Opublikowano: 22 marzec 2024

Odsłon: 390

Mafia w Waszyngtonie, Londynie, Brukseli i Tel Awiwie zrobiłaby wszystko, aby utrzymać swój projekt „Jednobiegunowy porządek świata”, w rzeczywistości, desperacko chcą utrzymać wszelkie pozostałe moce, które im pozostały, nawet jeśli oznacza to współpracę z ich najgorszymi wrogami.
Istnieje dobrze znane starożytne przysłowie „Wróg mojego wroga jest moim przyjacielem”, które sprawdza się dzisiaj, zwłaszcza że Waszyngton, CIA, kompleks wojskowo-przemysłowy wraz z Mossadem i NATO wspierały znanych terrorystów, w tym Państwo Islamskie (ISIS), Al-Kaidę i inne grupy w celu obalenia rządów, których nie aprobują, zwłaszcza na Bliskim Wschodzie.

Jednak ich wsparcie dla terrorystów, którzy byli ich wrogami w tym czy innym czasie, nie zaczęło się wraz z wojnami o zmianę reżimu przeciwko Syrii lub Libii, idea wspierania wrogów pojawiła się podczas i po II wojnie światowej, kiedy rząd USA zwerbował ukraińskich nazistów do przeciwdziałania ich nowego wroga, Związek Radziecki. Co za dziwny obrót wydarzeń, wiedząc, że Sowieci, którzy walczyli z nazistami wraz ze swoimi amerykańskimi i europejskimi sojusznikami podczas wojny, byli postrzegani jako nowe zagrożenie. Waszyngton i reszta ich kohort mafijnych wykorzystywali wtedy nazistów, tak jak teraz używają terrorystów dżihadu w ich wojnie o dominację nad światem, bez względu na długoterminowe koszty.

Kim więc byli naziści i dlaczego Waszyngton był zainteresowany ich rekrutacją? Na początek naziści mieli członków zaangażowanych w kilka dyscyplin naukowych i technologicznych, którymi interesował się rząd Stanów Zjednoczonych, a później wykorzystywali ich do produkcji wszelkiego rodzaju broni wojennej i operacji psychologicznych na potrzeby przyszłych operacji wojskowych, ale przejdziemy do dalszych szczegółów wkrótce.

Jednak naziści wyznawali skrajnie prawicową ideologię faszystowską, która była autorytarna i zbiegła się z ultranacjonalistycznymi przywódcami odrzucającymi anarchię, komunizm, demokrację, republikanizm, socjalizm i inne formy rządów, które były postrzegane jako zagrożenie dla ich rosnącej potęgi. I choć brzmi to szalenie, naziści używali również naukowego rasizmu, lub to, co możemy nazwać eugeniką, aby manipulować ludzkimi pulami genetycznymi, dzieląc ludzi na tych, których uznawali za gorszych, i tych, których uważano za lepszych. Do tego dochodzi element antysemityzmu, który dominował w Trzeciej Rzeszy.
Nazizm doprowadził do ludobójstwa, tortur, przymusowych sterylizacji, więzień opozycji, deportacji i innych okrucieństw wśród tych, którzy nie pasowali do profilu ultranacjonalistów, zwłaszcza jeśli nie mieli cech rasowych, które były wymagane przez ten ruch ruch.
Jeśli spojrzymy wstecz na historię faszyzmu, jego korzenie sięgają Europy, kiedy Ludwik Napoleon Bonaparte „alias” Napoleon III rządził Francją żelazną ręką od 1848 do 1852 roku wprowadzając elementy państwa faszystowskiego/nazistowskiego.

Amerykańska eksterminacja „czerwonych dzikusów” zainspirowała Adolfa Hitlera.

Adolf Hitler, mianowany kanclerzem Niemiec, objął przewodnictwo w narzucaniu faszystowskiej polityki w swoim kraju, kiedy doszedł do władzy 30 stycznia 1933 roku. Sojusznicy Hitlera znani również jako Sojusz Osi, Benito Mussolini z Włoch i Hirohito z Cesarskiej Japonii mieli podobną politykę.
Co więc zainspirowało tego rodzaju ideologię? Skąd naziści czerpali inspirację?

Wiadomo, że Adolf Hitler podziwiał amerykańskie sposoby radzenia sobie z pewnymi grupami w ich krótkiej historii, od praw Jima Crowa przeciwko Afroamerykanom po rdzenną ludność wysyłaną do obozów jenieckich podczas wojen z Indianami.
Tak stwierdza John Toland w książce Adolf Hitler: The Definitive Biography:
„Koncepcja Hitlera dotycząca obozów koncentracyjnych, jak również praktyczności ludobójstwa, wiele zawdzięczała, jak twierdził, jego studiom nad historią Anglii i Stanów Zjednoczonych” oraz że „podziwiał obozy dla jeńców burskich w Południowej Afryce i dla Indian na Dzikim Zachodzie; i często wychwalał w swoim najbliższym kręgu skuteczność eksterminacji Ameryki — przez głód i nierówną walkę — czerwonych dzikusów, których nie dało się okiełznać w niewoli”.

Kiedy więc pojawiła się idea „obozu koncentracyjnego”? To za prezydenta i demokraty Stanów Zjednoczonych, Andrew Jacksona, wprowadzono „składy emigracyjne” jako część jego Ustawy o usunięciu Indian z 1830 r., wskutek której dziesiątki tysięcy rdzennej ludności zostało zmuszonych do przebywania w tak zwanych „obozach jenieckich”, w tym Seminole, Czirokezi, Czoktawowie, Krikowie (Muscogee) i inne narody plemienne, głównie w południowej części Stanów Zjednoczonych, w tym Alabamie i Tennessee.

Kolejnym elementem amerykańskiego modelu rządzenia, który wpłynął na nazistowskie Niemcy, były prawa Jima Crowa. James Q. Whitman, prawnik i autor książki Hitler's American Model: The United States and the Making of Nazi Race Law, napisał wprowadzenie o tym, jak naziści postrzegali amerykańskie prawa rasowe:
W protokole otwarcia minister sprawiedliwości Gurtner przedstawił memorandum na temat amerykańskiego prawa rasowego, które zostało starannie przygotowane przez urzędników ministerstwa na potrzeby zgromadzenia; a uczestnicy w toku dyskusji wielokrotnie wracali do amerykańskich modeli ustawodawstwa rasistowskiego. Szczególnie zaskakujące jest odkrycie, że najbardziej radykalni obecni naziści byli najgorętszymi orędownikami lekcji, jakie amerykańskie podejście miało dla Niemiec. W tym stenogramie nie jest to jedyna wzmianka o zaangażowaniu nazistów w amerykańskie prawo rasowe. Pod koniec lat dwudziestych i na początku lat trzydziestych wielu nazistów, w tym sam Hitler, poważnie potraktowało rasistowskie ustawodawstwo Stanów Zjednoczonych.
Moim celem jest opisanie tej zaniedbanej historii nazistowskich wysiłków, by czerpać inspirację z amerykańskiego prawa rasowego podczas tworzenia ustaw norymberskich i zapytać, co mówi nam ono o nazistowskich Niemczech, o współczesnej historii rasizmu, a zwłaszcza o Ameryce.

Inspirowane przez Stany Zjednoczone prawa rasowe zostały narzucone społeczeństwu niemieckiemu wraz z ustanowieniem praw norymberskich, które zostały uchwalone 15 września 1935 r. Naziści postrzegali amerykańskie prawa rasowe jako odpowiednią politykę, którą mogą zastosować wobec różnych grup, takich jak Żydzi, którzy ostatecznie stali się nieobywatelami. Rdzenni Amerykanie, Filipińczycy, Afroamerykanie i inni byli również uważani za nieobywateli, nawet jeśli mieszkali w Stanach Zjednoczonych lub na ich skolonizowanych terytoriach. Ale był jeden aspekt amerykańskich praw rasowych, który interesował nazistów - były to prawa przeciwko krzyżowaniu ras, które zabraniały małżeństw międzyrasowych w około 30 stanach USA, gdzie ci, którzy łamali prawo w USA, byli surowo karani.

Operacja Paperclip: Dlaczego rząd USA rekrutował nazistów po II wojnie światowej

Pogłoski o wojnie nuklearnej są dziś bardziej rozpowszechnione niż kiedykolwiek od czasu inwazji Rosji na Ukrainę. Aktor Ukrainy, och, przepraszam, miałem na myśli prezydenta, Wołodymyra Zełenskiego wezwał do „uderzeń prewencyjnych”, aby powstrzymać Rosję od użycia broni nuklearnej. Chociaż wkrótce potem wycofał te roszczenia, to wezwał Zachód do uderzenia Rosji bronią nuklearną w ramach środków zapobiegawczych, co było niezwykle niebezpieczną retoryką. Mówiąc o broni jądrowej, czy wiecie, kto pierwotnie zaproponował pomysł umieszczenia bomb atomowych na pociskach balistycznych? Był to pomysł zaczerpnięty od nazistowskich naukowców zajmujących się rakietami, zatrudnionych przez rząd Stanów Zjednoczonych podczas II wojny światowej. Oryginalny program nazywał się Uranprojekt lub „Uranium Project” w celu rozwoju technologii jądrowej do budowy broni i reaktorów.

W ostatnich latach II wojny światowej amerykańskie agencje wywiadowcze i kompleks wojskowo-przemysłowy potajemnie przetransportowały z Niemiec ponad 1600 nazistowskich naukowców i ich rodzin, którzy byli ekspertami w różnych dziedzinach, w tym w rakietach, aerodynamice, broni chemicznej i medycynie. Była to „Operacja Spinacz”. Dla armii USA pracowali naziści, którzy również przygotowywali raporty wywiadowcze, wywoływali strach i panikę, że Sowieci zamierzają przejąć świat, co było przesadą. Ale tym, czego najbardziej obawiał się rząd USA, było to, że Związek Radziecki w ramach operacji Osoawiachim z ponad 2500 byłymi nazistowskimi naukowcami i inżynierami, którzy zostali zwerbowani w sowieckiej strefie okupacyjnej Niemiec (SBZ) i Sowiecki sektor Berlina byłby o krok przed rządem USA w rozwoju broni i w innych dziedzinach.

Jednym z ważnych faktów historycznych dotyczących amerykańskich nazistowskich naukowców była rekrutacja Wernhera von Brauna lub znanego pod pełnym nazwiskiem jako Wernher Magnus Maximilian Freiherr von Braun, który był członkiem partii nazistowskiej i Allgemeine SS lub „General SS” - głównego oddziału sił paramilitarnych nazistowskich Niemiec. Wernher von Braun był również szefem działu rozwoju technologii rakietowej. Uważany za pioniera technologii rakietowej i kosmicznej w USA, był także głównym architektem superciężkiej rakiety nośnej Saturn V, która rzekomo pomogła wystrzelić statek kosmiczny Apollo na Księżyc.

Nazistowscy naukowcy pomogli także rządowi USA i CIA w opracowaniu programów broni chemicznej i biologicznej, które obejmowały użycie gazu sarin i innej niebezpiecznej broni wojennej, w tym VX (środek nerwowy) i oczywiście najczęściej używanej broni biologicznej podczas wojny w Wietnamie, Agent Orange. Innymi słowy, rząd USA wynajął nazistowskich naukowców za ich wiedzę na temat tworzenia broni masowego rażenia, która od tego czasu wyrządziła szkody różnym populacjom na całym świecie. Podczas wojny w Wietnamie armia amerykańska wypuściła Agent Orange na wietnamską ludność, co skutkuje do dziś kalectwem ponad 3 milionów ludzi, którzy mają wady wrodzone i inne problemy zdrowotne.

Amerykański Frankenstein: neonaziści z Ukrainy

Jak wiemy z cennych lekcji historii, rząd USA i CIA wspierały i szkoliły ukraińskich nazistów od 1946 roku. CIA organizowała operacje Stay Behind wraz z OUN-B (neonazistowską Organizacją Ukraińskich Nacjonalistów) we wschodniej Europie i na innych obszarach, aby pomóc ukraińskim nacjonalistom, którzy zostali wysłani w celu destabilizacji sowieckiej Ukrainy za pomocą tajnych operacji, takich jak użycie komandosów do zabójstw sowieckich urzędników, sabotażu infrastruktury i popełniania aktów terroryzmu.

Historia rządu Stanów Zjednoczonych i jego agentów CIA pokazuje, że wspierali oni ukraińskiego zbrodniarza wojennego Stephana Banderę w rozwoju ukraińskiego ruchu podziemnego w celu destabilizacji sowieckiej Ukrainy, więc CIA i jej Biuro Koordynacji Polityki (OPC) oraz Biuro Operacji Specjalnych (OSO) ) planował tajne operacje z OUN-B i udzielał wsparcia antyradzieckiej Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA) w wojnie psychologicznej w sowieckiej strefie wpływów. CIA odtajniła swoją historyczną relację o ich powiązaniach z ukraińskimi nacjonalistami, którzy współpracowali z nazistami podczas zimnej wojny w książce Kevina C. Ruffnera Sojusznicy zimnej wojny: początki relacji CIA z ukraińskimi nacjonalistami szczegółowo opisując, w jaki sposób
„CIA ponownie nawiązała i rozszerzyła swoje kontakty z Ukraińcami i innymi osobami w celu tajnych działań przeciwko komunistom oraz jako aktywa wojenne do wykorzystania za liniami Armii Czerwonej jako partyzanci, sabotażyści i przywódcy ruchu oporu”. Relacja historyczna poszła dalej stwierdzając, że „czasem brutalna historia wojenna wielu grup emigrantów zatarła się, gdy stały się one bardziej krytyczne wobec CIA”.

Przenieśmy się do listopada 2013 roku, kiedy to miały miejsce masowe protesty zwane Euromajdanem przeciwko polityce prezydenta Wiktora Janukowycza, który podjął decyzję o zacieśnieniu więzi z Rosją i Euroazjatycką Unią Gospodarczą zamiast kontynuacji stosunków politycznych i gospodarczych z Unią Europejską i odrzuceniu umowy z UE o wolnym handlu. Następnie, w lutym 2014 r. nastąpiła tak zwana rewolucja na Majdanie - doszło do gwałtownych starć demonstrantów z rządowymi siłami bezpieczeństwa w stolicy Ukrainy, Kijowie, co doprowadziło do zamachu stanu na demokratycznie wybranego prezydenta Wiktora Janukowycza. Wkrótce potem rozpoczęła się wojna rosyjsko-ukraińska i narodził się inspirowany przez neonazistów batalion Azow, który stał się ruchem oporu przeciwko wszystkiemu, co rosyjskie.

22 stycznia 2022 roku Yahoo News, które jest częścią mediów głównego nurtu, opublikowało artykuł zatytułowany „Ukraińskie paramilitary wyszkolone przez CIA mogą przejąć centralną rolę w przypadku inwazji Rosji ” i zasadniczo przyznał, że CIA potajemnie szkoliła siły ukraińskie od 2015 roku.

Podczas gdy tajny program, prowadzony przez paramilitarne jednostki pracujące dla Oddziału Lądowego CIA – obecnie oficjalnie znanego jako Departament Lądowy – został ustanowiony przez administrację Obamy po rosyjskiej inwazji i aneksji Krymu w 2014 r., i rozwinął się pod rządami Trumpa, administracja Bidena jeszcze go wzmocniła, powiedział były wysoki rangą urzędnik wywiadu w kontakcie z kolegami w rządzie.

Według Yahoo News, bezimienny były wysoki rangą urzędnik wywiadu powiedział, że „jeśli Rosjanie dokonają inwazji, ci [absolwenci programów CIA] staną się waszą milicją, waszymi przywódcami powstańczymi” i że „teraz szkolimy tych facetów przez osiem lat. To naprawdę dobrzy wojownicy. Właśnie tam program agencji może mieć poważny wpływ”. Trzeba się zastanawiać, ilu z nich faktycznie było zradykalizowanymi neonazistami.

W 2018 roku Reuters opublikował komentarz Josha Cohena Ukraiński problem neonazistowski, który wyjaśnia problem Ukrainy z nazistami zapełniającymi szeregi Milicji Narodowej. Cohen powiedział, że „demonstracja 28 stycznia w Kijowie, zorganizowana przez 600 członków tak zwanej „Milicji Narodowej”, nowo utworzonej ultranacjonalistycznej grupy, która przysięga „użyć siły w celu zaprowadzenia porządku”, ilustruje to zagrożenie”. Cohen dodał, że Milicja Narodowa zwerbowała członków z powiązanego z nazistami batalionu Azow:
Wielu członków Milicji Narodowej wywodzi się z ruchu Azow, jednego z około 30 prywatnie finansowanych „batalionów ochotniczych”, które na początku wojny pomagały regularnej armii w obronie terytorium Ukrainy przed rosyjskimi separatystami. Chociaż Azow używa symboliki z czasów nazistowskich i rekrutuje neonazistów w swoje szeregi, niedawny artykuł w Foreign Affairs bagatelizuje wszelkie zagrożenia, jakie może stwarzać grupa, wskazując, że podobnie jak inne ochotnicze bojówki, Azow został „powściągnięty” poprzez integrację z Siłami Zbrojnymi Ukrainy. Chociaż prawdą jest, że prywatne milicje nie rządzą już frontem bitwy, Kijów musi się teraz martwić o front wewnętrzny.

Cohen najwyraźniej podąża za narracją mediów głównego nurtu, kiedy powiedział, że Putin przejął Krym, choć w rzeczywistości to rosyjskojęzyczni mieszkańcy Krymu głosowali w referendum za ponownym zjednoczeniem z Federacją Rosyjską. Trzeba jednak przyznać, że Cohen wspomina fakt, że Batalion Azowski i Prawy Sektor cieszą się dużym szacunkiem, ponieważ walczyły z separatystami wspieranymi przez Rosję. Cohen wspomniał także o obozach szkoleniowych dla dzieci batalionu Azow:

Kiedy cztery lata temu zajęcie Krymu przez prezydenta Rosji Władimira Putina po raz pierwszy ujawniło opłakany stan ukraińskich sił zbrojnych, prawicowe bojówki, takie jak Azow i Prawy Sektor, wkroczyły do wyłomu, odpierając wspieranych przez Rosję separatystów, podczas gdy regularne ukraińskie wojsko przegrupowało się. Chociaż w rezultacie wielu Ukraińców nadal odnosi się do milicji z wdzięcznością i podziwem, najbardziej skrajne z tych grup promują nietolerancyjną i nieliberalną ideologię, która w dłuższej perspektywie zagraża Ukrainie. Od czasu kryzysu krymskiego bojówki zostały formalnie włączone do sił zbrojnych Ukrainy, ale niektóre opierały się pełnej integracji: na przykład Azow prowadzi własne obozy szkoleniowe dla dzieci, a sekcja karier kształci rekrutów, którzy chcą przenieść się do Azowa ze zwykłej służby wojskowej.

Chociaż twierdzenia Cohena obnażają ukraińskich neonazistów, podąża on również za narracją zachodniego establishmentu i mediów głównego nurtu, że „twierdzenia Kremla, że Ukraina jest gniazdem faszystów szerszeni, są fałszywe: partie skrajnie prawicowe wypadły słabo w ostatnich wyborach parlamentarnych na Ukrainie, a Ukraińcy zareagowali alarmem na demonstrację Milicji Narodowej w Kijowie”, co jest kłamstwem.
Stwierdzenie Cohena jest fałszywe, w rzeczywistości jest sprzeczne, gdy napisał na początku swojego artykułu, że „członkowie Milicji Narodowej byli rekrutowani z ruchu Azow”, ale nie ma się co martwić, ponieważ „Azow został „powstrzymany” przez integrację z siłami zbrojnymi Ukrainy” przynajmniej według Cohena, który czerpał dezinformację z magazynu Foreign Affairs, będącego publikacją należącą do Council of Foreign Relations (Rady Stosunków Zagranicznych), ulubieńca amerykańskiego establishmentu politycznego.

Czy zatem rząd USA, kompleks wojskowo-przemysłowy i CIA wspierają obecnie ukraińskich neonazistów w ich trwających wysiłkach wojennych przeciwko Rosji? Cóż, odpowiedź na to pytanie powinna być już oczywista.
Timothy Alexander Guzman
*
Timothy Alexander Guzman jest niezależnym badaczem i pisarzem, który koncentruje się na sferach politycznych, ekonomicznych, medialnych i historycznych.

Powyższy tekst pochodzi z Global Research, 23.11.22 - https://www.globalresearch.ca/us-nazi-connection-since-world-war-ii-from-inspiring-third-reich-to-supporting-neo-nazis-ukraine/5796800?utm_campaign=magnet&utm_source=article_page&utm_medium=related_articles